Οι Αγγλοι λένε πως «στον γέρο σκύλο δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα». Ακούγεται λογικό.
Σπανίως οι πολιτικοί ξεφεύγουν από το ρεπερτόριο που έχουν συνηθίσει. Ασχέτως ηλικίας και πορείας. Ο Τσόρτσιλ ισχυριζόταν ότι άλλαζε κόμματα για να μην αλλάξει ιδέες.
Ο Ντε Γκωλ υπερασπιζόταν επί σχεδόν τριάντα χρόνια «μια ορισμένη ιδέα της Γαλλίας» που ήταν δική του – και η ιδέα, και η Γαλλία…
Στους δικούς μας σημερινούς πολιτικούς τα ρεπερτόρια είναι λιγότερο επαναλαμβανόμενα.
Ο Σαμαράς μιλάει για ένα έθνος που υποχωρεί και απειλείται και ταπεινώνεται και είναι για κλάματα επειδή δεν υπάρχει κάποιος να υψώσει το ανάστημά του.
Γενικώς, μας την πέφτουν όλοι, από τους τούρκους πειρατές και τα αιγυπτιακά δικαστήρια έως τα ομόφυλα ζευγάρια.
Δεν είναι βέβαιο φυσικά ότι συμβαίνουν οι καταστροφές που επισείει ο Σαμαράς, κι άλλωστε, αν συνέβαιναν, ίσως είχαμε προ πολλού εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Αλλά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, αυτό είναι το ρεπερτόριό του. Οποιος θέλει, το παίρνει υπόψη του.
Περίμενα λοιπόν με ενδιαφέρον να ακούσω και τον Τσίπρα που θα μιλούσε έπειτα από πολύμηνη απουσία και σιωπή.
Μίλησε στις 3 Ιουνίου. Και για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τίποτα, εκτός ίσως από την προειδοποίηση ότι θα ξαναμιλήσει.
Ακουσα τις κοινοτοπίες περί «αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου» και «αναστροφής της απόκλισης από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο», η οποία (σημειώνω) διευρύνθηκε επί των ημερών του.
Συγκράτησα την επισήμανση περί «βαλκανιοποίησης της πολιτικής ζωής» όταν είναι γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Πολάκη και τους άλλους, είχε καταφέρει να αναδείξει την ελληνική πολιτική σε παράρτημα του Ουεστμίνστερ.
Και κατέληξα στη διαπίστωσή του ότι ο Μητσοτάκης θα τους παίρνει περπατώντας τα εσώρουχα «όσο δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση».
Σωστό, αλλά δεν χρειαζόταν να το πει ο Τσίπρας. Ολοι το ίδιο λέμε.
Μας είπε ίσως ποια είναι αυτή η πρόταση; Οχι βέβαια! Διότι άλλο να λες καμιά κουβέντα για να περάσει η ώρα κι άλλο να διαμορφώσεις ένα σοβαρό, αξιόπιστο και συγκροτημένο μοντέλο διακυβέρνησης που θα ξεβολέψει τον Μητσοτάκη.
Δεν περίμενα λοιπόν κάτι άλλο από τον πρώην πρωθυπουργό. Στην κουβέντα το έριξε και αυτός. «Να είχαμε, να λέγαμε»…
Αλλά με μία λεπτομέρεια. Ο άνθρωπος δεν είπε τίποτα «αριστερό». Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι ή αν απλώς δεν είχε κάτι «αριστερό» να πει.
Αλλά η σιωπή είναι μερικές φορές πιο εύγλωττη από τη φλυαρία.
Φυσικά, ούτε ο Κασσελάκης λέει κάτι αριστερό. Αλλά εκείνος φυλάει τουλάχιστον τα τείχη της Μονής του Σινά.
