Ένα πολύ ωραίο νέο άλμπουμ έχει προσθέσει στην ούτως ή άλλως σημαντική δισκογραφική του πορεία ο Γιάννης Κότσιρας. Στο «Παράθυρο στο Άπειρο» όλες οι συνθέσεις είναι του Μανόλη Ανδρουλιδάκη, σε εν πολλοίς ανέκδοτους στίχους του Αλκη Αλκαίου (1949-2012) και εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου.

Μιλήσαμε με τον δημοφιλή τραγουδιστή με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου αλλά και τις καλοκαιρινές του συναυλίες (θα εμφανιστεί στις 6 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Δάσους, και στον Πειραιά στις 17 και 18 Ιουνίου, στο Βεάκειο Θέατρο).  Όσον αφορά τα καινούργια τραγούδια του, όλα ξεκίνησαν από έναν φάκελο «τον οποίο είχε ο Ηλίας Γεράκης, ο συνεργάτης και επιστήθιος φίλος του Αλκαίου και τον παρέδωσε στον Ανδρουλιδάκη με τη μεταξύ τους παραγγελιά να μελοποιήσει ο Μανόλης τα τραγούδια για μένα. Με πήρε ο Ανδρουλιδάκης ένα τηλέφωνο, μου λέει θέλω να πιούμε ένα καφέ, ήρθε εδώ και μου έβαλε να ακούσω αυτά ακριβώς τα τραγούδια.

Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν ακούσατε τα τραγούδια ολοκληρωμένα;

Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα έντονο ξάφνιασμα, υπό την έννοια του ότι δεν πίστευα ότι υπάρχουν όντως τόσο καλοί ανέκδοτοι στίχοι του Αλκαίου. Ανέκδοτοι στίχοι το ήξερα ότι υπάρχουν. Τόσο καλοί δεν το γνώριζα και δεν το πίστευα. Πίστευα ότι ο ίδιος ο Αλκαίου και οι συνεργάτες του, ο Θάνος Μικρούτσικος ή ο Μίλτος Πασχαλίδης θα είχαν κάνει καλό ξεκαθάρισμα. Αλλά προφανώς έχει πάρα πολύ υλικό και όταν άκουσα τους στίχους τραγουδισμένους από τον Μανόλη στα ντέμο, ήταν μία τις ελάχιστες φορές μετά από πάρα πολλά χρόνια που έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Κανονικά, δεν μπορούσα να αρθρώσω κουβέντα. Και απλώς κοίταζα τον συνθέτη στα μάτια και του έλεγα «αλήθεια τώρα;». Αυτή ήταν η αντίδραση μου και μόλις τελείωσε η ακρόαση του είπα ότι θέλω πολύ να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Η απάντησή του ήταν ότι αν δεν την έκανε μαζί μου δεν θα την έδινε αλλού – θα έλεγε τα τραγούδια ο ίδιος.

«Όταν μου εμπιστεύεται ένας δημιουργός τη δουλειά του, είναι τεράστιο βάρος».

Οπότε έπεσε το βάρος στους δικούς σας ώμους.

Κοιτάξτε να δείτε, αυτό συμβαίνει έτσι κι αλλιώς όταν αναλαμβάνει ένας τραγουδιστής το ολοκληρωμένο έργο ενός δημιουργού. Είναι βάρος και ευθύνη και ας μην είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης όμως, ένας από τους καλύτερους νέους συνθέτες που έχουμε, όπως ήταν στο παρελθόν ο Μιτζέλος, η Ρεμπούτσικα ή ο Καλαντζόπουλος. Θέλω να πω ότι για μένα, ό,τι και να λέμε, όταν μου εμπιστεύεται ένας δημιουργός τη δουλειά του, είναι τεράστιο βάρος, αλλά ωραίο βάρος.

Προφανώς αυτή είναι μια δουλειά που δεν στοχεύει στο εύκολο σουξέ. Πώς θα καταλάβετε όμως, έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, αν έφτασε το άλμπουμ σε αυτούς που αγαπάνε ακόμα την ελληνική μουσική;

Θα το καταλάβω από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όταν θα βγω, ας πούμε, τον επόμενο χειμώνα να τραγουδήσω το «Παράθυρο στο Άπειρο». Θα καταλάβω από τα βλέμματα. Ήδη οι πρώτες μου εμπειρίες από τον Σταυρό του Νότου όπου πρόλαβα κάποιες μέρες να παίξω μερικά τραγούδια ήταν συγκλονιστικές.

Θα ήθελα να μου ξεχωρίσετε είτε τραγούδια είτε στίχους από αυτόν τον δίσκο που σας άγγιξαν πάρα πολύ. 

Το πρώτο που με άγγιξε είναι ένα τραγούδι που λέγεται «Η τρελή Αυτού του Κόσμου», έχει τη φράση «η τρελή αυτού του κόσμου, το σκοτάδι και το φως μου» που ταιριάζει πάρα πολύ στο μότο με το οποίο με μεγάλωσε η μάνα μου που μου έλεγε «αγόρι μου, κανένας λογικός δεν θα αλλάξει τον κόσμο, μόνο οι τρελοί. Για αυτό πρέπει να τους αγαπάμε». Αυτή την ατάκα της άκουσα στον στίχο του Αλκαίου. Μετά σκέφτομαι το τραγούδι «Βάρδια» που είναι σαν να μιλάει στην ουσία για τον μπαμπά μου, ο οποίος ήταν ναυτικός. Άκουσα σε αυτούς τους στίχους μετά από πάρα πολλά χρόνια τη λέξη ραδιοκύματα που την έχουμε ξεχάσει.

Τη «Βάρδια» την έχω ξεχωρίσει κι εγώ, όπως και το «Ένα Φεγγάρι Δρόμος». «Τα ρόδα της Άμμου» επίσης – τι όμορφο τραγούδι. 

Θυμάμαι που μου έλεγε ο Μικρούτσικος ότι το παράπονο του Αλκαίου ήταν ότι δεν κατάφερε να φτάσουν τραγούδια του στον Μάνο Χατζιδάκι. Και το συζητούσαμε με τον Ηλία Γεράκη και τον Ανδρουλιδάκη και μας έλεγε ο Μανόλης ότι τον μελοποίησε εκείνος «χατζιδακικά». Γιατί τα «Ρόδα της Άμμου» θυμίζουν Χατζιδάκι.

Υπάρχει στο κομμάτι «Εύθυμη Νότα» αυτός ο στίχος που λέει ότι «μας ξέβρασε πιο ανθρώπινους ο πόνος». Ζούμε όμως σε μια εποχή που τα αρνητικά συναισθήματα, τον πόνο, θέλει κάπως να τα ενοχοποιήσει. Υπάρχει αυτή η εμμονή με το είμαι καλά, είμαι ευτυχισμένος, όλα πάνε τέλεια. Και ξεχνάμε ότι μόνο ο πόνος μπορεί να μας κάνει πιο ανθρώπινους.

Ναι. Η εποχή στην οποία ζούμε είναι μια τοξική γενικότερα εποχή, όπου δεν θέλουμε να μιλάμε για τον πόνο, δεν θέλουμε να κοιτάζουμε την αλήθεια κατάματα, δεν θέλουμε να καταλαβαίνουμε ή να παραδεχτούμε ότι περνάμε άσχημα. Ενώ μας το λένε οι αριθμοί, εμείς συνεχίζουμε να επιμένουμε και να λέμε ότι όλα πάνε καλά. Η αλήθεια είναι αυτή, ότι φοβόμαστε τον πόνο. Έχουμε ξεμάθει και αυτό θα το πληρώσουμε κάποια στιγμή, γιατί όντως ο πόνος είναι, όπως έλεγε ο Άρης Δαβαράκης σε ένα τραγούδι του, «που τρέφει δυνατά παιδιά».

Για αυτή τη δουλειά έχει γίνει και μια εικονοποίηση πέντε τραγουδιών σε μορφή ταινίας μικρού μήκους. Αυτή η ιδέα πώς προέκυψε; 

Η όλη έμπνευση ανήκει στη Μαργαρίτα Μάτσα, σε συνεργασία με την Κατερίνα Παπαδοπούλου. Αισθάνονταν ότι το να βγάλουμε ένα βιντεοκλιπ, όπως κάνουμε πάντα σε όλους τους δίσκους, δεν θα λειτουργούσε. Και πώς μπορείς να βγάλεις την προσωπικότητα των στίχων ενός ποιητή, όπως ο Αλκαίος, μέσα από ένα απλό βιντεοκλίπ; Οπότε η ίδια η Μάτσα ζήτησε να γίνει μία μικρή ταινία, με τα πέντε πιο δημοφιλή τραγούδια του CD. Και πήραμε αυτά τα πέντε, που στην ουσία είναι και τα πέντε πρώτα στη σειρά δηλαδή, και έκανε ο Κώστας Καρύδας αυτή την ταινία, η οποία είναι εμπνευσμένη από κάποια ιστορία του Αλκαίου, από μια προσωπική του ιστορία.

«Η εποχή στην οποία ζούμε είναι μια τοξική γενικότερα εποχή».

Πείτε μου λίγα λόγια για τις εμφανίσεις που ξεκινάνε τώρα. Τι θα ακούσει ο κόσμος που θα έρθει να σας δει στα διάφορα μέρη της Ελλάδας;

Φυσικά θα ακούσει πολλά από τα τραγούδια χάρη στα οποία έχουμε γνωριστεί. Θα ακούσουμε τραγούδια από τον «Σασμό», κάποια από τα ολοκαίνουργια. Θα ακούσουμε διασκευές, λαϊκά τραγούδια. Θα ακούσουμε δύο καταπληκτικές τραγουδίστριες, τη Δήμητρα Μπουλούζου και τη Μυρτώ Βασιλείου, και έξι μουσικάρες. Οπότε, νομίζω ότι γενικότερα αυτό που θα γίνει στις συναυλίες αυτές θα είναι ένα πολύ μεγάλο καλοκαιρινό πάρτι.

Θα ήθελα λοιπόν να μου πείτε και μερικά πράγματα που αυτό το διάστημα κατέχουν κυρίαρχη θέση στους προβληματισμούς σας. 

Υπάρχει ένα πράγμα το οποίο με πονάει που έχει να κάνει με το πώς και σε ποια χώρα μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει πάρα πάρα πολύ. Νιώθω ότι υπάρχει ένα πάρα πολύ σοβαρό έλλειμα δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δηλαδή όταν σου σκοτώνουν τα παιδιά και αισθάνεσαι ότι γίνεται μια προσπάθεια συγκάλυψης τότε κάτι δεν έχει πάει καλά. Μιλάω για τα Τέμπη. Το συζητάω και με πολλούς φίλους. Φαίνεται πάντως ο θυμός να παραμένει άσβεστος και να παραμένει έντονη και η ανάγκη για να αποδοθεί δικαιοσύνη και βγαίνουν και συνεχώς τραγούδια. Εμείς κυκλοφορήσαμε με τον Κόμη Χ το «Ένας Χρόνος Μετά» και με τον Βασίλη Σκουλά μέσα από τον Σασμό το «Σε ποια ζωή να πιαστώ» το οποίο επίσης μιλάει για το ίδιο θέμα. Έχουνε να βγουν πάρα πολλά τραγούδια κι από άλλους καλλιτέχνες. Δεν φαίνεται να ξεχνάει η κοινωνία και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όχι μόνο για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους αλλά για το μέλλον των δικών μας παιδιών. Για τα δικά μας τα παιδιά που θα χρειαστεί να πάρουν το τρένο, να πάρουν το λεωφορείο, να πάνε να σπουδάσουν.