Θα είναι κρίμα αν οι Still Corners δεν μετακομίσουν στην Ελλάδα -το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι άλλωστε . Η Τέσα Μάρεϊ και ο Γκρεγκ Χιούζ αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό από την πρώτη τους κιόλας ζωντανή εμφάνιση, όταν είχαν κυκλοφορήσει το «Creatures of an hour». Έκτοτε έχουν περάσει 14 χρόνια,  6 studio albums και αρκετά πετυχημένα live στη χώρα μας, στα οποία στήνουν πάντα με επιτυχία τα τόσο γνώριμα ερημικά ηχοτοπία τους. Οι ίδιοι το λένε desert noir και ξέρουν τα κόλπα ώστε να γοητεύουν με αυτόν τον αέρα ταξιδιάρικης ονειροπόλησης που φέρνουν κάθε φορά που εμφανίζονται στην χώρα μας.

Την Παρασκευή 31/5 και το Σάββατο 1/6 θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin (εισιτήρια εδώ), κηρύσσοντας άτυπα την έναρξη του συναυλιακού καλοκαιριού. Θα παρουσιάσουν ην πρόσφατη και πιο προσωπική δισκογραφική δουλειά τους «Dream Talk», η οποία βασίστηκε στιχουργικά στο ημερολόγιο της Τέσα. Η frontwoman μίλησε στο ΒΗΜΑ για την καινούργια τους κυκλοφορία, αλλά και για όσα αγαπά στα όνειρα και την Ελλάδα.

Στο «Dream Talk» αναπτύσσετε αυτό το τόσο χαρακτηριστικό ονειρικό και ταξιδιάρικο ύφος που έχουν όλες οι δουλειές σας έως τώρα. Τι όμως το διαφοροποιεί;

Αυτό το άλμπουμ είναι η επιτομή της φιλοσοφίας μας. Συμπυκνώνει αυτή την αίσθηση που μας αρέσει να αποκαλούμε noir της ερήμου. Στην έρημο κάθε φυτό έχει αρκετό χώρο. Στην έρημο πήγαιναν όλοι οι προφήτες – για κάποιο λόγο συνέβαινε: εκεί καθαρίζει η σκέψη σου μόλις αντικρύζεις το τοπίο. Σε απελευθερώνει προκειμένου να σκεφτείς. Όλο αυτό το περνάμε στον ήχο μας. Υπάρχει ακινησία και χώρος. Ο Μπομπ Ντίλαν, σχολιάζοντας τη σύγχρονη μουσική είπε ότι υπάρχει παντού ήχος. Συμφωνούμε. Υπάρχει υπερπροσφορά παραγωγής και προσπαθούμε να κρατάμε αποστάσεις από αυτό, να μένουμε απλοί και ανεπιτήδευτοι, όπως δηλαδή και η έρημος.

Για τους στίχους αξιοποιήσατε πολύ το σημειωματάριο στο οποίο καταγράφεις τα όνειρά σου. Αυτό σημαίνει ότι το νέο άλμπουμ είναι η πιο προσωπική δουλειά σας;

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και λίγο καιρό κρατάω σημειώσεις για τα όνειρα που βλέπω. Άλλοτε τα καταγράφω αποσπασματικά και άλλοτε με αρκετές λεπτομέρειες. Αξιοποιήσαμε αυτά τα όνειρα ως πηγή έμπνευσης για τα τραγούδια του δίσκου. Τα όνειρα ξεπηδούν από το υποσυνείδητο. Είναι πολύ εύκολο να αποσπαστεί η προσοχή σου κοιτάζοντας την οθόνη σου – ο «θόρυβος» της καθημερινότητας είναι πολύ μεγάλος. Τα όνειρα όμως μιλάνε και μας στέλνουν μηνύματα από το βάθος του υποσυνείδητου. Ας τα ακούσουμε και ας τα αφήσουμε να μας καθοδηγήσουν μέσα στο δάσος. Για μένα είναι ένας πολύ προσωπικός δίσκος με πολλούς τρόπους, κάποιοι μάλιστα φτάνουν πιο βαθιά από όσα μπορώ να κατανοήσω.

Κρατούσες και παλιότερα ημερολόγιο ή το ξεκίνησες πρόσφατα;

Πριν από περίπου δύο χρόνια το αποφάσισα και έκτοτε γράφω καθημερινά. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι.

Θυμάσαι το τελευταίο σου όνειρο; Ποιο ήταν;

Είδα πρόσφατα ένα παράξενο όνειρο ότι με είχαν απαγάγει μια συμμορία μοτοσικλετιστών. Με πήγαν σε ένα χωράφι και στο μέσο του είχαν στήσει ένα stage. Μου είπαν ότι θα με άφηναν ελεύθερη μόνο αν ο Γκρεγκ νικούσε τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ σε διαγωνισμό κιθάρας. Ξύπνησα πριν μάθω ποιος τελικά κέρδισε.

Θεωρητικά όλο αυτό με το ημερολόγιο είναι μια διαδικασία που βγαίνει αβίαστα και κάπως ωμά. Είναι έτσι και οι στίχοι σας;

Ναι, οι στίχοι γεννήθηκαν από τα όνειρα που κατέγραφα. Συχνά όμως ήταν κάπως μπερδεμένοι επομένως οι σημειώσεις αυτές χρησίμευαν απλώς ως η αφετηρία. Είναι σημαντικό για εμάς τα τραγούδια μας να έχουν νόημα και απλότητα και όχι να είναι μια σαλάτα από λέξεις.

Ο Γκρεγκ κάνει μόνος του όλη την παραγωγή. Πώς λειτουργεί όλο αυτό για κάθε ένα από τους δύο σας; Δεν σκέφτηκες ποτέ να αναμιχθείς και εσύ στην παραγωγή;

Έχουμε δοκιμάσει διάφορα πράγματα μέσα στα χρόνια, όμως στο τέλος θα είναι πάντα ο Γκρεγκ αυτός που θα αναλάβει την παραγωγή. Πιστεύουμε ότι είναι πιο σημαντικό να έχουμε ένα δικό μας ήχο που θα τον διαμορφώνουμε εμείς παρά να ακούμε το όραμα ενός άλλου προσώπου πάνω στον ήχο μας. Ο τελευταίος δίσκος περιέχει όλες τις πιο πρόσφατες σκέψεις μας σχετικά με την παραγωγή. Δοκιμάσαμε πολλά πράγματα και καταλήξαμε σε αναλογικές μίξεις. Μπορεί η ψηφιακή μίξη να είναι ο κανόνας, αλλά η αναλογική είναι ο βασιλιάς του ήχου. Μιξάραμε όλο τον δίσκο σε μια κονσόλα SSL και μας άρεσε πάρα πολύ, παρά το γεγονός ότι μας έλειπαν σύγχρονες ευκολίες. Επίσης, γράψαμε τα τύμπανα πρώτα σε κασέτες, κάτι που επίσης λειτούργησε καλά. Δεν θέλουμε ο ήχος μας να φαίνεται ότι έχει δουλευτεί υπερβολικά στην παραγωγή. Θέλαμε κάτι κλασικό και απλό. Άλλωστε όλοι οι αγαπημένοι μας δίσκοι έχουν αναλογική παραγωγή οπότε αυτό κάναμε και εμείς.

Μιλώντας για τον ήχο σας, έχετε χρησιμοποιήσει αυτή τη φορά και αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, σωστά;

Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το συνθεσάιζερ διότι μπορεί να αξιοποιηθεί με πάρα πολλούς τρόπους και αποτελεί κομμάτι του ηχοχρώματός μας, αν και το χρησιμοποιούμε με τον τρόπο που το έκανε ο Vangelis που είναι πιο ατμοσφαιρικός.

Ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κουπλέ του «Secret World» αλλάζετε το voyager (ταξιδευτής) και με το voyer (ηδονοβλεψίας). Προτιμάτε να βρίσκεστε στον κόσμο κάποιου άλλου ή να τον παρατηρείτε;

Μερικές φορές ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να παρατηρεί κάποιον σε ένα επίπεδο πιο βαθύ. Αν μπορούσα να έμπαινα στα όνειρά του, θα το έκανα. Είχα μάλιστα δει ένα όνειρο όπου μπορούσα και το έκανα. Βρισκόμουν στο όνειρο κάποιου σαν να παρακολουθούσα μια ταινία. Μου άρεσε η ιδέα και έτσι την χρησιμοποίησα στο τραγούδι.

Στο artwork αφήσατε τις κλασικές κόκκινες και πορτοκαλί αποχρώσεις για κάτι πιο πομπώδες. Πώς κι έτσι;

Τα όνειρα είναι απεριόριστα και η σκέψη μας τρέχει στο άπειρο. Αυτό θέλαμε να πούμε με το artwork. Το κρεβάτι είναι το όχημα με το οποίο επισκεπτόμαστε όλους αυτούς τους παράξενους τόπους. Ταυτόχρονα όμως το κρεβάτι μπορεί να έχει ρομαντισμό και την αίσθηση της αποπλάνησης. Θέλαμε λοιπόν να ενισχύσουμε εικαστικά αυτές τις ιδέες διότι και η μουσική για εμάς λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Είστε ένα πολύ αγαπημένο ντουέτο του ελληνικού κοινού. Πώς έχει εξελιχθεί η σχέση σας με την Ελλάδα μέσα στα χρόνια.

Αγαπάμε πάρα πολύ την Ελλάδα. Έχουμε συζητήσει πάρα πολλές φορές το ενδεχόμενο να μετακομίσουμε εδώ. Είμαστε επομένως ενθουσιασμένοι που επιστρέφουμε στην Αθήνα για τη συναυλία στο Gagarin. Από το πρώτο μας κιόλας live νιώσαμε πολύ όμορφα. Ήταν όπως όταν ψάχνεις σπίτι για να νοικιάσεις ή να αγοράσεις. Μπαίνεις μέσα και είτε το νιώθεις δικό σου είτε δεν το νιώθεις. Είναι κάτι που απλώς το ξέρεις. Μπορώ να φτιάξω μια λίστα με όλα όσα μου αρέσουν στην Ελλάδα: η θάλασσα, ο αέρας το φαγητό, οι άνθρωποι, η τέχνη, ο πολιτισμός, η μουσική, η ιστορία. Τίποτα όμως από αυτά δεν μπορεί να αποδώσει το πώς αισθανόμαστε όταν βρισκόμαστε εδώ. Θα ήταν σαν να προσπαθούσα να περιγράψω τον ωκεανό σε ένα τυφλό άτομο. Είναι τρομακτικά δύσκολο. Η Ελλάδα είναι κομμάτι και κομμάτι της μουσικής μας. Απλώς το ξέρουμε.

Μετά από τόσες συναυλίες στη χώρα μας, ποια ελληνικά κλισέ αγαπάτε περισσότερο;

Μεγάλωσα παρακολουθώντας στο σινεμά τον Ζορμπά, όμως δεν είχα επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα και δεν γνώριζα πολλά για τον ελληνικό πολιτισμό. Όταν πρωτοήρθα περίμενα ότι ο κόσμος θα εξακολουθεί να σπάει πιάτα, όμως χορεύετε πολύ που αυτό είναι το καλύτερο για μένα. Είστε ένας παθιασμένος λαός και το έχω διαπιστώσει με πολλούς τρόπους. Μια μέρα ήμασταν κολλημένοι στην κίνηση σε μια πλατεία στην Αθήνα. Όλα ήταν ακίνητα. Ο τύπος στο διπλανό αυτοκίνητο ξεκίνησε να ουρλιάζει και στην συνέχεια βγήκε έξω, άφησε την πόρτα ανοιχτή, έφτασε στη μέση της πλατείας και άρχισε να φωνάζει σε όποιον έβλεπε προσπαθώντας να ρυθμίσει την κυκλοφορία. Ήταν απίθανο και εντελώς ροκ!