Φανταστείτε ένα οκταώροφο κτίριο, κάθε όροφος του οποίου συμβολίζει ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Και τώρα, φανταστείτε μια ηρωίδα που αναζητά τη θέση της μέσα σε αυτό. Το όνομά της είναι Τζάκι.

Κάθε όροφος και μια περιδίνηση της ηρωίδας μεταξύ της πραγματικότητας του κτιρίου και του ίδιου της του εαυτού. Η Τζάκι θα γίνει αυτό που βλέπει, θα μεταλλαχθεί σε αυτό που βιώνει και μέσα από την ίδια αυτήν απορρύθμιση ίσως επιστρέψει στο κέντρο της.

Καλώς ήρθατε στον «Μακρόκοσμο», ένα έργο για τα σύνολα των μικρόκοσμών μας και για τη σχέση μας με τα πρότυπα που μας επιβάλλονται. Συναντώ την Αλεξάνδρα Τσόμπου, την συγγραφέα του έργου, και την Περσεφόνη Παντοπούλου, σκηνοθέτρια της παράστασης «Macrokosmos» που ανεβαίνει σήμερα στο Θέατρο 104, στο φουαγιέ λίγο πριν ξεκινήσει η γενική πρόβα της ομάδας «Tsopan Theatre Company». Έξω βρέχει καταρρακτωδώς, μέσα κάνουμε όσο γίνεται ησυχία, καθώς τη στιγμή που μιλάμε ακριβώς δίπλα παίζεται άλλη παράσταση.

Το κείμενο της παράστασης είναι μια πρωτότυπη σύλληψη της Αλεξάνδρας. «Γράφτηκε την περίοδο πριν την καραντίνα και αρχικά είχε τη μορφή αυτοτελών ιστοριών με έντονο συμβολισμό. Στην πορεία δουλεύτηκαν σε συνεργασία και με την Περσεφόνη, έτσι ώστε το κείμενο να αποκτήσει μια πιο πρόδηλη θεατρική υπόσταση», λέει η ίδια και συμπληρώνει: «Γράφοντας το κείμενο δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσε να γίνει θεατρική παράσταση. Εκείνη τη στιγμή απλώς είχα την ανάγκη να αποδώσω αυτό που έβλεπα, αυτό που βίωνα. Στην πορεία προέκυψε η ιδέα να γίνει παράσταση».

Πριν προλάβω να θέσω το επόμενο ερώτημα, η Περσεφόνη έχει πάρει ήδη τη σκυτάλη του λόγου. «Στην πορεία εμφανίστηκα εγώ που από καιρό τρωγόμουν να σκηνοθετήσω, αλλά δεν ήθελα να καταπιαστώ με ένα κλασικό θεατρικό έργο. Όταν μου είπε η Αλεξάνδρα πως γράφει, ζήτησα να διαβάσω το έργο της και ενθουσιάστηκα. Δεν είναι εύκολο κείμενο, καθόλου. Διαβάζοντάς το μου θύμιζε το «Περιγραφή Εικόνας» του Χάινριχ Μύλλερ. Είναι ένα έργο γεμάτο έντονες εικόνες και σουρεαλισμό – κάτι που μου αρέσει πολύ προσωπικά – και κάπως μου έκανε κλικ. Της πρότεινα την ιδέα μιας παράστασης κι έτσι ξεκινήσαμε ουσιαστικά».

Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Όσο μιλάμε, ο κύκλος μεγαλώνει, προστίθενται καρέκλες και άνθρωποι στη συζήτηση. Η Λίνα Κομνηνού, η Δήμητρα Κολοκυθά και η Μπέτυ Σαράντη – οι τρεις ηθοποιοί που ζωντανεύουν επί σκηνής τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της κεντρικής ηρωίδας του Μακρόκοσμου – κάθονται τώρα μαζί μας. Της ρωτώ πώς αισθάνονται για την αυριανή πρεμιέρα. Η απάντηση τους είναι μία και σίγουρη. «Θέλουμε να το μοιραστούμε. Ανυπομονούμε πολύ να δείξουμε τη δουλειά αυτή. Ανυπομονούμε να πούμε αυτή την ιστορία».

Δεν είναι όμως μόνο αυτό στο οποίο συμφωνούν. Γενικότερα, σαν άνθρωποι και σαν καλλιτέχνες μοιάζουν να ακολουθούν αρκετά κοινή γραμμή πλεύσης. Η Λίνα επιβεβαιώνει αυτή μου την αίσθηση. «Την Περσεφόνη την απασχολούσε πάρα πολύ το να δημιουργηθεί μια ομάδα από ανθρώπους που έχουν κοινή ματιά και τρόπο δουλειάς και ήθελε πυρήνας αυτής της ομάδας να είναι τα πρωτότυπα έργα και η πρωτότυπη σκηνοθεσία».

«Ο λόγος που προσωπικά σκέφτηκα να δημιουργήσω αυτή την ομάδα ήταν για να δώσω πάτημα – κάτι που δεν συμβαίνει δυστυχώς – σε ένα νέο πρόσωπο που γράφει, σε νέους ανθρώπους που μπορεί να μην είναι ακόμα καταξιωμένα ονόματα στο χώρο, αλλά έχουν πολλή όρεξη, δημιουργικότητα», συμπληρώνει η Περσεφόνη.

Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, κάτι τέτοιο ανεβάζει τον βαθμό της δυσκολίας κατακόρυφα. Το να στηθεί μια παράσταση από τα μηδέν είναι αρκετά δύσκολο, ακόμα και για ένα τόσο δεμένο ensemble. «Είναι όντως ένας δρόμος με αρκετή αγωνία αλλά και πολλή χαρά, είναι κάτι πολύ δημιουργικό. Ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους που ακουμπάει ο ένας πάνω στον άλλο. Έχει πολλή κούραση, αλλά αυτό σε τροφοδοτεί για να πας και παρακάτω. Κι ειδικά όταν έχεις ένα τέτοιο κείμενο στα χέρια σου», λέει η Λίνα.

Τις ρωτώ για το κείμενο, τη σύνδεσή τους με αυτό, τον άξονα των θεμάτων του που δεν είναι άλλος από το ζήτημα της ταυτότητας. «Είναι ένα βαθιά ανθρώπινο έργο», λέει η Μπέτυ, «και το θέμα της ταυτότητας ήταν το πρώτο πράγμα που ήχησε μέσα μου και ακριβώς αυτό που με συγκίνησε. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσες αναγνώσεις, τόσες πρόβες, τόση ζύμωση με το κείμενο, κάθε φορά που το διαβάζω κάτι μου ξεκλειδώνει, κάτι μου φωτίζει, κάτι και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Με έχει προβληματίσει, έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπω κάποια πράγματα».

Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Η Δήμητρα σπεύδει να συμπληρώσει: «Είναι ένα κείμενο που μιλάει στον καθένα ξεχωριστά και, ταυτόχρονα, παραμένει πολύ ανοιχτό. Μιλά για το πώς το κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει ως μέρος ενός συνόλου∙ το πώς καθένας από εμάς μπορεί να εμπεριέχει ολόκληρο τον κόσμο μέσα του και, ταυτόχρονα, να εμπεριέχεται σε αυτόν. Και η συνειδητοποίηση αυτής της σχέσης είναι κομβικής σημασίας για να βρεις έναν δρόμο για το πως τελικά να υπάρχεις σε αυτό το όλον».

Είναι όντως ένα βαθιά υπαρξιακό έργο που θέτει ερωτήματα σε σχέση με την θέση μας στο κοινωνικό σύνολο αλλά και το μηχανισμό αυτού∙ τις εμπειρίες μας, την στάση μας, τους ηθικούς φραγμούς μας, τα ιδανικά μας, αλλά και την ανοχή μας απέναντι στη διαφθορά και την αδιαφορία. Τα ερωτήματα αυτά, όπως και το θέμα της ταυτότητας, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

Το κείμενο της Αλεξάνδρας πηγάζει από και αντηχεί στο σήμερα, είναι γραμμένο, όπως λέει και η ίδια, «με μια ανοιχτωσιά». Και όλα τα μέλη της ομάδας προσπάθησαν να αφεθούν σε αυτό, επιστρατεύοντας όλες τους τις αισθήσεις προκειμένου να μεταφέρουν την αλήθεια και την αισθητική του έργου. Υπάρχει ανάγκη για σύγχρονα κείμενα, για συγκαιρινές αφηγήσεις. Όχι μόνο από το κοινό αλλά και από τους ίδιους του καλλιτέχνες. Υπάρχει ανάγκη να υψώσουμε λίγο τη φωνή μας αυτήν την εποχή.

Το αποτέλεσμα είναι μια θαυμάσια δουλεμένη παράσταση με φοβερή προσοχή στη λεπτομέρεια και μια ομάδα που λειτουργεί σαν ένα καλοκουρδισμένο ensemble, επενδύοντας εξίσου πολύ στην κίνηση, το λόγο και τη μουσική.

Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Συντελεστές:

Σύλληψη Κειμένου: Αλεξάνδρα Τσόμπου
Δραματουργία: Μαρία Σικιτάνο
Σκηνοθεσία: Περσεφόνη Παντοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: SIGMATAF
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: SIGMATAF, Νικόλας Γιακουμής
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Tsopan Theatre Company
Σχεδιασμός Φωτισμών: Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη
Επιμέλεια Κίνησης: Γρηγορία Μεθενίτη
Φωτογραφίες – Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Graphic Design: Εύη Τσόμπου
Προβολή – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Tsopan Theatre Company

Ερμηνεύουν: Δήμητρα Κολοκυθά, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη

Που: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι

Πότε: από 03 Μαίου 2023 έως 08 Ιουνίου 2023

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:15

Διάρκεια: 60′

Εισητήρια στο viva.gr