Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρα κάνουν λιγότερο τεμπέλικη αντιπολίτευση το τελευταίο διάστημα.
Δηλαδή, όντως δεν αφήνουν κανένα ζήτημα να πέσει κάτω, το αναδεικνύουν, το προβάλλουν.
Άλλωστε, η συγκυρία τούς ευνοεί καθώς τα στραβοπατήματα της κυβέρνησης είναι αρκετά και σε ορισμένες περιπτώσεις σημαντικά.
Από την αμήχανη αντιμετώπιση των υποκλοπών, μέχρι τα σοβαρά προβλήματα ήθους υποθέσεων, όπως αυτής του βουλευτή Πάτση, μέχρι προφανώς όλα τα ζητήματα που αφορούν την τεράστια αύξηση του κόστους ζωής.
Λογικά είναι όλα αυτά και θυμίζουν ότι μια δουλειά της αντιπολίτευσης είναι ακριβώς να καταγγέλλει τα «κακώς κείμενα» της κυβέρνησης, να στηλιτεύει προβλήματα, να προσπαθεί να δείξει πόσο προβληματική είναι η κυβερνητική πολιτική.
Και προφανώς όλα αυτά μετρούν και στη συνείδηση των ψηφοφόρων, που συχνά θέλουν η αντιπολίτευση να απηχεί τη δική τους διαμαρτυρία και τα δικά τους παράπονα απέναντι στην κυβέρνηση.
Όμως, όλα αυτά είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς της αντιπολίτευσης.
Το πραγματικά δύσκολο είναι να μπορέσει να πείσει ότι έχει όντως μια εναλλακτική πολιτική.
Μια διαφορετική πρόταση εξουσίας και διαπραγμάτευσης.
Γιατί στις εκλογές οι ψηφοφόροι που θέλουν να διαλέξουν ένα κόμμα εξουσίας – και ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά κάτι τέτοιο είναι – αυτό που θέλουν είναι μια πολιτική πρόταση.
Κυβέρνηση θέλουν να ψηφίσουν και όχι απλώς να υπογράψουν ψήφισμα διαμαρτυρίας.
Οι εκλογές δεν είναι μια έρευνα της κοινής γνώμης για να δούμε ποιες πολιτικές αρέσουν και ποιες όχι στους ψηφοφόρους.
Είναι η στιγμή που οι ψηφοφόροι ψηφίζουν αυτούς που θέλουν να τους κυβερνήσουν.
Και μπορεί να κυριαρχεί η επικοινωνία στην πολιτική, όμως κάποια πράγματα οι άνθρωποι τα σκέφτονται και τα σταθμίζουν με τρόπους ουσιαστικούς και όχι επικοινωνιακούς.
Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, δεν έχει δείξει πραγματικά πώς θα κυβερνήσει.
Δεν μοιάζει με ένα κόμμα που έχει μελετήσει τη σύνθετη και πολύ δύσκολη κατάσταση που ζει η χώρα και έχει σκεφτεί τι ακριβώς θα κάνει. Δεν αποπνέει την αίσθηση ότι έχει ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των πολλαπλών κρίσεων. Δεν μιλάει ως να έχει ήδη συντάξει τα πρώτα σημαντικά νομοσχέδια με βάση τα οποία θα κυβερνήσει. Δεν έχει παρουσιάσει συγκεκριμένα, αναλυτικά και κοστολογημένα σχέδια για το πώς θα αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση, την αύξηση του πληθωρισμού, τη νέα τουρκική επιθετικότητα. Ούτε έχει προτείνει με ποιες θεσμικές αλλαγές θα τα πάει καλύτερα στην αντιμετώπιση της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ούτε έχει παρουσιάσει ιδιαίτερα συνεκτικά σχέδια για ζητήματα όπως η Παιδεία.
Και αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με επικοινωνιακές εξαγγελίες του τύπου ότι «think tank θα προετοιμάσουν την επόμενη κυβέρνηση». Αυτό που χρειάζεται είναι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά ως σκεπτόμενος μηχανισμός, ως μηχανισμός που να παράγει πολιτική και πρόγραμμα. Και αυτά δεν παράγονται με «απευθείας αναθέσεις».
Γιατί στο στρατηγικό και προγραμματικό έλλειμμα πρέπει να αναζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το γιατί δεν κατορθώνει να ευνοείται από την αναμφίβολη φθορά που έχει μια κυβέρνηση που έχει μπει στον τέταρτο χρόνο της θητείας της.
Και εκεί θα πρέπει να ψάξει τα αιτία μιας τυχόν αποτυχία στις επερχόμενες εκλογές.
