Θαμπώνει το χρώμα των συνοριακών γραμμών στα φτωχά και αδύναμα κράτη. Κατά χιλιάδες φεύγουν οι κάτοικοί τους για να γλυτώσουν από το ανθρωποβόρο παρελθόν τους, που υποθήκευσε το παρόν και άρχισε με μαύρο νήμα να περνά από στημόνι και υφάδι το μέλλον.
Μόνο ταυτόσημα αντίγραφα της ανθρώπινης εξαθλίωσης μπορούν πλέον να ανθίσουν στα ρημαγμένα από τους σεισμούς και τυφώνες εδάφη τους.
Οταν οι δρόμοι δεν έχουν όνομα τραγουδούσε κάποτε ο Μπόνο, και ήρθε ο καιρός άραγε ακόμη και χώρες να μην έχουν όνομα, εγκαταλελειμμένες από τους ανθρώπους τους, χώρες στα αζήτητα, αιώνες στον βάλτο της φτώχειας, ξεχασμένες από τα επιτεύγματα της προόδου και τα δώρα της αλληλεγγύης, τι μπορεί να ζήσει εκεί πλέον, ποιος μπορεί να χαμογελά στην Αϊτή, πόσοι θα φτάσουν απέναντι στον φημισμένο Ρίο Γκράντε, στο Τέξας, για να αρπάξουν το εισιτήριο μιας δεύτερης ευκαιρίας.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες εβδομάδες, εγκαταλείπουν την πιο φτωχή χώρα του δυτικού ημισφαιρίου για να φθάσουν στα νότια σύνορα των ΗΠΑ, στην πόλη Ντελ Ρίο, και από εκεί στην ενδοχώρα. Νωρίτερα, και ακόμη πιο πριν, περισσότερες χιλιάδες από το Μεξικό και τις χώρες της Λατινικής Αμερικής σχημάτιζαν καραβάνια για να ζητήσουν άσυλο στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών.
Είχε αντιστραφεί το δρομολόγιο. Απόγονοι ιθαγενών που έχασαν από τους εισβολείς τα πάντα, γυρίζουν βόρεια διεκδικώντας μερίδιο ζωής στον κόσμο που χτίστηκε από το αίμα των προγόνων τους.
Ο αχός άρχισε να ακούγεται ήδη από το περασμένο σαββατοκύριακο όταν τουλάχιστον 14.000 άνθρωποι στοιβάχτηκαν σε έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό στην αμερικανική πλευρά των συνόρων, που άρχισε να επεκτείνεται προς το δάσος, οικογένειες έστησαν πρόχειρες σκηνές με φύλλα και κλαδιά, γυμνοί στις ζούγκλα, σκυμμένοι στην όχθη για νερό, όπως τα άγρια ζώα που μεταναστεύουν για αναζήτηση τροφής, με διάχυτο τον φόβο μην απελαθούν, και τις σκηνές να επεκτείνονται μέσα στα σύνορα του Μεξικού.
Κύλησαν οι ώρες και άλλοι περίπου 20.000 άνθρωποι από την Αϊτή, κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τις βόρειες ακτές της Κολομβίας με σκοπό να περάσουν στον Παναμά. Είναι μία τεράστια συγκέντρωση ψυχών στην κοινότητα Νεκόκλι. Αυτή η μικρή παράκτια πόλη, το Νεκόκλι, στις ακτές του Ατλαντικού της Κολομβίας, είναι ένα από τα σημεία διέλευσης προς τον γειτονικό Παναμά.
Από εκεί οι άνθρωποι που μεταναστεύουν, πρέπει να διαπλεύσουν τον Κόλπο Ουράμπα, για να φθάσουν στο μικρό χωριό Ακάντι, που συνορεύει με τον Παναμά. Στη συνέχεια, ξεκινούν πεζή την επικίνδυνη διαδρομή για να διασχίσουν την Νταριέν, μια ορεινή ζούγκλα, ιδιαιτέρως εχθρική και επικίνδυνη.
Για ημέρες, χωρίς να έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, βρίσκονται αντιμέτωποι με ερπετά, χαράδρες, τροπικές βροχές και εγκληματίες που συνδέονται συχνά με συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών.
Τελικός στόχος τα σύνορα στο Μεξικό, η υδάτινη λεωφόρος του Ρίο Γκράντε.
Ομως το Μεξικό, που βλέπει τέτοιο πλήθος ανθρώπων να φθάνει στα σύνορά του, δυσανασχετεί και προσπαθεί να τους απομακρύνει με λεωφορεία, ειδικές πτήσεις, να τους στείλει πίσω στην Αϊτή.
Στην ησυχία του σπιτιού του στη Νέα Αγγλία, ο Εντουαρντ Ουίλσον, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ένας από τους πλέον επιφανείς βιολόγους και φυσιογνώστες βραβευμένος με δύο Πούλιτζερ, αποτυπώνει το απόσταγμα της σκέψης τους σε ένα βιβλίο που τιτλοφόρησε «Γένεσις». Εφτασε και στα ελληνικά βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Utopia.
«Εδώ λοιπόν στεκόμαστε και βαδίζουμε, και τρέχουμε όταν αναστατωθούμε, έχοντας φτάσει φύρδην – μίγδην, μετά από 3,8 δισεκατομμύρια έτη φυλογενετικής γραμμής που δεν είναι προικισμένη με κάποιο βέβαιο σκοπό εκτός από το να μεταφέρει ακόμη μακρύτερα τις ιδιοτροπίες της μετάλλαξης και της φυσικής επιλογής, όρθιοι, δίποδοι, σάκοι αλμυρού νερού στηριγμένοι σε κόκκαλα που οδηγούνται από συστήματα καθοδήγησης κατασκευασμένοι πίσω στην Εποχή των Ερπετών.»
» Πολλές από τις χημικές ουσίες και τα μόρια που κυκλοφορούν στο υγρό μας (το 80% του σώματος κατά βάρος) είναι χονδρικά τα ίδια με εκείνα της αρχέγονης θάλασσας.»
» Η σκέψη και τα γραπτά μας συνεχίζουν να αντλούν ενέργεια από την πλατιά διαδεδομένη πίστη, ότι όλη η προϊστορία και ιστορία μας, συμπεριλαμβανομένων όλων των μεγάλων μεταβάσεων, εξυπηρέτησαν με κάποιο τρόπο τον σκοπό της τοποθέτησής μας πάνω στη Γη.»
»Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι τα πάντα από τη γένεση της ζωής πριν από 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια έγιναν για εμάς. Η εξάπλωση του Homo sapiens έξω από την Αφρική και προς όλο τον κατοικήσιμο πλανήτη ήταν με κάποιο τρόπο προκαθορισμένη.»
» Υπήρχε σκοπός να επιβάλλουμε τον νόμο στον πλανήτη, με το απαράγραπτο δικαίωμά μας να τον μεταχειριστούμε όπως έχουμε ευχαρίστηση. Αυτό είναι το λάθος, υποθέτω, για την πραγματική ανθρώπινη υπόσταση.»
Εφτασε ο αχός στον Λευκό Οίκο της δημοκρατικής διακυβέρνησης Μπάιντεν. Οι εικόνες προκάλεσαν μεγάλη ταραχή.
Αν ήταν ασπρόμαυρες θα νόμιζε κανείς πως τραβήχτηκαν τον προπερασμένο αιώνα, την εποχή της δουλείας, της ταπείνωσης, της θηριωδίας.
Σφύριξε το λάσο στον αέρα και οι γραβάτες κόντεψαν να πνίξουν σαν βρόγχος τους λαιμούς των συμβούλων του. Τίποτε δεν σχεδιάστηκε σωστά, κάποτε θα ξεθύμανε η απόγνωση από την εγκατάλειψη, ανήσυχος και ο ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, για τους ρέιντζερς με τα σπιρούνια πάνω σε άλογα δίπλα στα αστραφτερά τζιπ.
Φαίνεται πως κάποιοι νόμισαν ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι χρειάζονται συγκεκριμένη μεταχείριση. Αν ποτέ πίστεψαν κάτι διαφορετικό.
Νωρίτερα, χωρίς καν να έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα, η πένα του Ουίλσον αποτύπωνε στο χαρτί: «Η αυτοσυγκράτηση και ο αλτρουισμός αντιστέκονται στην επιστημονική εξήγηση, διότι κατ΄αρχάς φαίνεται πολύ δύσκολο να τα επιτύχουν οι πληθυσμοί με βιολογική εξέλιξη».
