Έχουμε όλοι κάνει μάθημα ιστορίας στο σχολείο.
Έχουμε όλοι διαβάσει για τον άμαχο πληθυσμό που σε καιρό πολέμου δούλευε νυχθημερόν για να φτιάξει κάλτσες, ρούχα, φαγητό και ό,τι άλλο χρειάζονταν οι φαντάροι.
Έχουμε όλοι διδαχθεί για τις γενναίες γυναίκες που κουβαλούσαν ξύλα στην πλάτη, φρόντιζαν τα σπαρτά και έκαναν όλες τις αντρικές δουλειές για να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Και για τα ηρωικά αμούστακα αγόρια που έστηναν σαμποτάζ στον εχθρό.
Δεν διαβάσαμε σε κανένα ιστορικό βιβλίο παράπονα του άμαχου πληθυσμού για την αλλαγή στον τρόπο ζωής, για την οικονομική καταστροφή και δεν είδαμε ομάδες άμαχου πληθυσμού που «αρνιόντουσαν» τον πόλεμο και συνέχιζαν την ζωή του σαν να μην συνέβαινε τίποτε.
Για πρώτη φορά, η γενιά μας ζει μια πανδημία που θυμίζει πόλεμο.
Έναν πόλεμο όπου οι φαντάροι είναι όλοι οι υγειονομικοί της χώρας και εμείς, o άμαχος πληθυσμός.
Έναν πόλεμο όπου οι τραυματίες είναι οι βαριά ασθενείς που παλεύουν να πάρουν ανάσα.
Έναν πόλεμο όπου ο άμαχος πληθυσμός ΔΕΝ βοηθά γιατί ΔΕΝ καταλαβαίνουμε ότι:
Όταν τηρούμε τα μέτρα, φροντίζουμε τους φαντάρους μας.
Όταν φοράμε τη μάσκα, σαμποτάρουμε τον εχθρό.
Όταν δεν συναντιόμαστε με κανέναν, προστατεύουμε τους τραυματίες.
Αναρωτιέμαι πως μια γενιά που είναι τόσο εξοικειωμένη με την εικονική πραγματικότητα, δεν μπορεί να συλλάβει ποιος είναι ο εχθρός.
Δεν μπορεί να καταλάβει ότι το όπλο το κρατάει ο διπλανός του και ότι το αλεξίσφαιρο και η μοναδική άμυνά του είναι η μάσκα , η αντισηψία και οι αποστάσεις.
Μήπως είναι η γενιά μας χαμηλότερης νοημοσύνης από τους προγόνους μας;
Τόσο που αν δεν δει με τα μάτια της το όπλο δεν μπορεί να καταλάβει τον εχθρό;
Γιατί τα νούμερα δείχνουν πλέον ότι οι περισσότεροι «προσέχουμε» μέχρι τον βαθμό που δεν θα στερηθούμε κάτι που πραγματικά μας νοιάζει και ότι οι περισσότεροι συνεχίζουμε και κάνουμε κινήσεις που γεμίζουν καθημερινά τα νοσοκομεία.
Φαίνεται ότι οι ένδοξες ημέρες του ηρωικού άμαχου πληθυσμού έχουν χαθεί.
Τι θα διαβάζουν άραγε για εμάς οι επόμενες γενιές στα ιστορικά βιβλία;
H Δανάη Βιτουλαδίτου είναι Χημικός
