Στους τροχούς της επιτυχίας τού αθλητή της ποδηλασίας Κωνσταντίνου Λιβανού περιστρέφονται θυσίες, στερήσεις και πεντάωρες καθημερινές προπονήσεις. Μία ζωή προσκολλημένη σε χρονόμετρο που δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις. Ένα πρόγραμμα που τηρήθηκε σαν ευαγγέλιο από τον νεαρό Χανιώτη σε μία χρονιά μάλιστα που είχε στο βάθος του ορίζοντα και τις Πανελλήνιες Εξετάσεις ως μαθητής Γ’ Λυκείου.

Με σχολείο, διάβασμα και επίμονη προσπάθεια έγινε η ανάβαση κορυφής. Ρόδα, τσάντα και… μετάλλια. Δύο χρυσά, που αντανακλούν πολυετείς κόπους, κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδηλασίας πίστας Εφήβων Νεανίδων στη Γάνδη πριν σβήσει το αριθμό 18 στη γενέθλια τούρτα του (23-10-2001).

Σε αυτά τα μετάλλια καθρεπτίζεται η συμβολή τόσο του προπονητή του Παναγιώτη Μαρεντάκη όσο και των γονιών του. Η συμπαράσταση τους άλλωστε δεν ήταν μόνο ηθική. Ο πατέρας του (Νεκτάριος – ιδιωτικός υπάλληλος) και η μητέρα του Βάγια (δημόσιος υπάλληλος σε νοσοκομείο) χρειάστηκε να πάρουν δάνειο για να αποκτήσει το μοναχοπαίδι τους υψηλών προδιαγραφών αγωνιστικό ποδήλατο που κόστισε περίπου 8.000 ευρώ.

Γιατί είναι άλλος ο εξοπλισμός για μία ανέμελη βόλτα με δύο τροχούς και άλλα τα προαπαιτούμενα για διάκριση σε πίστα ποδηλασίας.

Και το οξύμωρο της ιστορία είναι πως ο Κωνσταντίνος Λιβανός δεν είχε καν τις απαραίτητες υποδομές για να προπονηθεί. Η πίστα ολυμπιακών προδιαγραφών στην περιοχή Καθιανά κοντά στο αεροδρόμιο Χανίων παραμένει ένα ημιτελές και πλέον εγκαταλελειμμένο έργο.

Οι ρόδες… πάτησαν το ταεκβοντο

Χωρίς τα απαραίτητα εφόδια λοιπόν πρώτευσε στα 200 μ. σπριντ και στα 1.000 μ. ατομικής χρονομέτρησης στο Βέλγιο. Ποιος να φανταζόταν τέτοια διάκριση, όταν σε ηλικία οκτώ ετών έκανε εγγραφή στην ακαδημία Τάλως Χανίων.

«Η πρώτη μου επαφή με το ποδήλατο ήταν στην Γ’ Δημοτικού. Έκανα βόλτες στη γειτονιά στα Περιβόλια. Το απολάμβανα και οι γονείς μου με ώθησαν να γραφτώ σε ακαδημία. Ούτως ή άλλως στο σπίτι δεν παρακολουθούσαμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.

Ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο στην ακαδημία ποδηλασίας, γιατί μου άρεσε η συναναστροφή με άλλα παιδιά. Η προπόνηση ήταν σαν βόλτα και βάζαμε ένταση με κυνηγητό» αφηγείται στο in.gr ο Κωνσταντίνος.

Εκείνη την εποχή είχε καταπιαστεί και με το ταεκβοντό για μερικούς μήνες, αλλά οι τροχοί… πάτησαν την πολεμική τέχνη.

Μέσα από τις προπονήσεις άρχισε να εξελίσσεται, να βελτιώνει τεχνική και αντοχή, ώσπου σε ηλικία 10 ετών συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνες. «Είχα καταλάβει την 6η θέση, αλλά το σημαντικό είναι ότι αντιλήφθηκα πως μου άρεσε η εμπειρία του ανταγωνισμού. Ήταν κάτι διαφορετικό» θυμάται.

Σε ηλικία 15 ετών έφτασε να συμμετέχει σαν μεγάλος σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα και ένα χρόνο αργότερα είχε την πρώτη του επαφή με πίστα.

Πόσο διαφέρει ο δρόμος ή το βουνό από την πίστα; «Καταρχάς είναι διαφορετικά τα ποδήλατα. Του δρόμου έχουν ταχύτητες, λεβιέδες και φρένα. Της πίστας έχουν ένα γρανάζι μπροστά, ένα πίσω και δεν υπάρχουν φρένα» εξηγεί ο πρωταθλητής Ευρώπης.

Για να προπονηθεί όμως ο Κωνσταντίνος Λιβανός σε πίστα έπρεπε να μεταβεί στην Αθήνα και στο ΟΑΚΑ. «Στα Χανιά αναγκαστικά κάνουμε προσομοίωση πίστας σε δρόμο με τον προπονητή μας Παναγιώτη Μαρεντάκη. Είναι επίφοβο όμως γιατί αναπτύσσονται ταχύτητες 80-90 χλμ και πρέπει να επιλέγονται ερημικοί δρόμοι».

Και από στερήσεις άλλο τίποτα… Μία καθημερινότητα σε διαρκή εγρήγορση. «Δεν είχα προσωπικό ελεύθερο χρόνο. Έφτανα στο σπίτι στις 14:30 μετά το σχολείο και 14:50 έπαιρνα το ποδήλατο για να πάω στην προπόνηση. Επέστρεφα 17:15, έκανα μπάνιο, γευμάτιζα, διάβαζα όσο προλάβαινα και στις 19:00 ήμουν στο γυμναστήριο για ειδικό πρόγραμμα. Τελείωνα περίπου στις 21:30 και γύριζα σπίτι για διάβασμα εν όψει Πανελληνίων Εξετάσεων και ύπνο…».

Η ανταμοιβή βέβαια του εξαντλητικού προγράμματος προέκυψε στη Γάνδη. «Είχα αγωνία να δω τι μπορώ να πετύχω, ύστερα από τόσες θυσίες. Δεν περίμενα όμως δύο χρυσά. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα και γι’ αυτό μου πήρε 15 λεπτά να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί».

Το παράπονο γα την ομοσπονδία

Σε αυτή τη διαδρομή προς την κορυφή ο Κωνσταντίνος Λιβανός είχε τη συμπαράσταση χορηγών (ANEK Lines), αλλά εξωτερικεύει και παράπονο για την ομοσπονδία της ποδηλασίας.

«Είναι σαν να έχω κερδίσει ένα Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Αυτή την αντιμετώπιση έχω από την ομοσπονδία. Υπάρχει παράπονο, δεν το κρύβω. Διεξάγονται γκραν πρι στο εξωτερικό -σαν διασυλλογικοί αγώνες που είναι απαραίτητοι- και η ομοσπονδία δεν στέλνει κανέναν. Στην Αθήνα ανεβαίνουμε και διαμένουμε με δικά μας έξοδα και με τη βοήθεια των χορηγών. Δεν μας βοηθάει ούτε στον εξοπλισμό. Έβλεπα αθλητές από Γερμανία, Βρετανία και άλλες χώρες που είχαν τα πάντα στο Ευρωπαϊκό. Εμένα οι γονείς μου πήραν δάνειο για να μου αγοράσουν το ποδήλατο πίστας».

Έστω όμως και με λιγότερα εφόδια ο Κωνσταντίνος Λιβανός κατέκτησε την κορυφή και πλέον ετοιμάζεται για το Παγκόσμιο της Γερμανίας (14 Αυγούστου).

Παναγιώτης Μαρεντάκης: Ο προπονητής του πρωταθλητή

Με τις υποδομές να είναι ανύπαρκτες στα Χανιά η συμβολή του προπονητή Παναγιώτη Μαρεντάκη στην επιτυχία του Κωνσταντίνου Λιβανού μεγεθύνεται.

«Στην ταχύτητα μετράει η λεπτομέρεια, οπότε είναι προφανές ότι δυσκολεύει η προετοιμασία χωρίς τις κατάλληλες υποδομές. Προσπαθήσαμε με όλα τα παιδιά της ομάδας να βελτιωθούμε και πρέπει να τους δώσω συγχαρητήρια για τη στοχοπροσήλωση» αναφέρει ο αρχιτέκτων της επιτυχίας.

Όσο για το πλάνο ειδικών συνθηκών: «Επιλέξαμε τρία σημεία με συνθήκες ποδηλατοδρομίου. Έπρεπε να έχουν κλίση και να ισιώνουν και βέβαια να είναι ερημικά. Δουλέψαμε παράλληλα στο γυμναστήριο με εξειδικευμένες ασκήσεις για όλο το σώμα και προσέξαμε τη διατροφή με έμφαση στην πρωτεΐνη που απαιτούν τα σπριντ. Ευτυχώς είχαμε τον χορηγό μας (ANEK Lines) και το εργαστήριο αξιολόγησης του Λευτέρη Θεοδωράκη (Bodytec). Ήταν οδηγός για το πού βρισκόμαστε».

Στέλνει βέβαια μήνυμα ότι «η πολιτεία πρέπει να επενδύσει στη νέα γενιά. Χρειάζονται υποδομές. Πρέπει και να προβάλει το ποδήλατο ως μέσο κοινωνικής μεταφοράς. Στο Βέλγιο έβλεπες καθημερινά κουστουμαρισμένους άνδρες και γυναίκες με φορέματα να μετακινούνται με το ποδήλατο. Εκεί όμως έχουν τεράστιο δίκτυο ποδηλατόδρομων».

Γιατί όμως ένα νέο παιδί να επιλέξει την ποδηλασία από το ευρύ φάσμα των σπορ.

«Μία μπάλα και ένα ποδήλατο είναι τα πρώτα που ζητούν τα παιδιά. Αυτό σημαίνει πολλά. Αν υπήρχαν οι υποδομές στην Ελλάδα, θα μπορούσε να αποτελεί ανεπτυγμένο σπορ. Το κλίμα βοηθάει και το ποδήλατο δεν σε κάνει να βαρεθείς. Κινείσαι σε διαφορετικούς χώρους, σε διαφορετικές διαδρομές και αλλάζεις παραστάσεις. Αυτό από μόνο του σε προκαλεί» καταλήγει ο Παναγιώτης Μαρεντάκης.