Ακούω τριξίµατα στην πόρτα και τσεκάρω αν έχω διπλοκλειδώσει. Δεν είναι ευχάριστο να είσαι µόνος σε ολόκληρη πολυκατοικία. Πετάγοµαι πάνω τα χαράµατα από τον συναγερµό που ουρλιάζει και βγαίνω στο µπαλκόνι για να δω πού γίνεται διάρρηξη. Προσπαθώ να καταλάβω αν πράγµατι άκουσα ψιθύρους από το διπλανό διαµέρισµα ή αν έχω αρχίσει να παραλογίζοµαι. Η Αννα µού διηγείται τον δικό της εφιάλτη: «Ηταν ένας άνδρας µε κάπα έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάµαράς µου, µε κοίταζε µε παγωµένο βλέµµα». «Με κάπα; Καλοκαιριάτικα; Μήπως προσγειώθηκε ο Σούπερµαν στο µπαλκόνι σου; Ονειρο ήταν!». «Αρχικά κι εγώ νόµιζα πως ήταν εφιάλτης, αλλά είχα ανοίξει τα µάτια και εξακολουθούσα να τον βλέπω!». «Μήπως πριν κοιµηθείς έβλεπες θρίλερ;». «Τι να έβλεπα, το «Καφέ της Χαράς» σε πολλοστή επανάληψη; Αυτό κι αν θα ήταν εφιάλτης!». «Τον Αύγουστο που µένουµε µόνοι, και εγώ και εσύ, επειδή είµαστε κάπως αλαφροΐσκιωτοι, πρέπει να αποφεύγουµε τέτοια θεάµατα». «Πάντως αυτόν µε την κάπα τον είδα και µου είπε πως θα ξανάρθει. Να µείνω απόψε µαζί σου;». «Φυσικά!».
Με το ντουφέκι αναζητώ ανθρώπους πρόθυμους να μου κάνουν παρέα τον Αύγουστο στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι πως εφέτος τον μισό μήνα έλειπα, να όμως που γύρισα για να βρεθώ πάλι σε μια άδεια πολυκατοικία, σε μια άδεια γειτονιά, σε μια άδεια πόλη. Μου δημιουργεί ανασφάλεια η αυγουστιάτικη Αθήνα. Την αίσθηση πως αν τύχει κάτι και βάλω τις φωνές δεν θα τρέξει κανένας. Οχι πως θα έτρεχαν πολλοί αν κάτι τύχαινε τον χειμώνα, αλλά… είναι ψυχολογικό το θέμα. Είναι και πρακτικό: δεν βρίσκεις ανοιχτό περίπτερο, στον φούρνο σού πασάρουν το χθεσινό ψωμί για σημερινό, η γάτα της γειτόνισσας που είναι μόνη στο διαμέρισμά της πηδάει στο δικό σου και αποπατεί στις γλάστρες σου… Επιπλέον, έχεις αναλάβει να ποτίζεις τις γλάστρες φίλων που απουσιάζουν. Αλλο θρίλερ αυτό, να μπαίνεις σε διαμερίσματα σκοτεινά, τρέμοντας μη βρεις μέσα τον διαρρήκτη. Ή τον άνδρα με την κάπα!
«Δεν ήταν εφιάλτης», επιμένει η Αννα, «τον είδα ολοζώντανο!». «Τότε να πας πίσω στο σπίτι σου και να τον περιμένεις, μη μου τον κουβαλήσεις εδώ, μου φτάνουν οι δικοί μου δαίμονες». «Ποιοι δαίμονες;». «Χθες το βράδυ κάποιος περπατούσε στο πάνω διαμέρισμα». «Μήπως να πάμε σε ξενοδοχείο;». «Εκεί γίνονται τα χειρότερα, δεν έχεις δει τη «Λάμψη»; Το «American Horror Story: Hostel»;». Αποφασίσαμε να παίξουμε χαρτιά. Βρισκόμασταν στην πέμπτη παρτίδα όταν ένιωσα δυο μάτια καρφωμένα στην πλάτη μου. Δεν ήταν ο μυστηριώδης τύπος με την κάπα, ήταν η γάτα της διπλανής που ανακουφιζόταν στον φίκο. Τη συμπόνεσα και αυτή μέσα στη μοναξιά της. Αλλο ένα θύμα του Αυγούστου… Της άνοιξα. Ετρεξε στα πόδια της Αννας. «Τι ωραίο γατάκι!». «Δεν είναι γατάκι, είναι ο ζωομορφικός άνδρας με την κάπα!». Γελάσαμε, αλλά καλού-κακού, αφού της δώσαμε φαγάκι, την ξαναβγάλαμε έξω και κατεβάσαμε το ρολό. Αύγουστος στην Αθήνα είναι, ας είμαστε προσεκτικοί…
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Αυγούστου 2018.
