Η κουβέντα με τον σκηνοθέτη Αρνό ντε Παγέ δεν αρχίζει καλά. Βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου InterContinental Le Grand του Παρισιού ένα μεσημέρι του περασμένου Ιανουαρίου. Το φεστιβάλ της UniFrance έχει φιλοξενήσει την ταινία του «Σε τέσσερις χρόνους» («Οrpheline»). Εχω διαβάσει το δελτίο Τύπου της ταινίας και λέω στον 56χρονο γάλλο σκηνοθέτη ότι ενώ το κείμενο της σύνοψης αναφέρεται σε τέσσερις γυναίκες, εγώ είχα μετρήσει πέντε στην ταινία. Ο Αρνό ντε Παγέ, ένας θεόρατος άνθρωπος με μεγάλο μουστάκι και μόνιμα βλοσυρό ύφος, απάντησε ενοχλημένος: «Νιώθω αμήχανος. Για μένα η ταινία είναι για μία γυναίκα αλλά εσείς είδατε… πέντε;».
Ακολουθεί μια μικρή αντιπαράθεση ώσπου ο σκηνοθέτης παραδέχεται ότι στο δ.τ. όντως αναφέρονται τέσσερις γυναίκες ενώ δεν θα έπρεπε. Ολο αυτό βέβαια μπορεί να γίνει κάπως δύσκολα αντιληπτό σε κάποιον που δεν έχει δει την ενδιαφέρουσα ταινία η οποία θα αρχίσει να παίζεται από την Πέμπτη 30 Μαρτίου στις αίθουσες. Οπότε και θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει.
Στην πραγματικότητα, παρακολουθώντας το «Σε τέσσερις χρόνους» παρακολουθούμε στιγμές από τη ζωή τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων (παρότι εγώ μέτρησα πέντε) οι οποίοι καταλήγουν να είναι το ίδιο πρόσωπο: μια ενιαία ηρωίδα. Τα πρόσωπα αυτά είναι ένα μικρό κορίτσι από την επαρχία, μία έφηβη που δεν μπορεί να ανεχθεί την καταπίεση της οικογένειάς της, μια νεαρή, αυτοκαταστροφική γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και μια ενήλικη που νόμιζε πως βρήκε ασφαλές καταφύγιο μακριά από το παρελθόν της. Τις τέσσερις γυναίκες υποδύονται οι Αντέλ Ανέλ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Σολέν Ριγκό και η μικρή Βέγκα Κούζιτεκ.
Υπάρχει και ένας πέμπτος γυναικείος χαρακτήρας που υποδύεται η Τζέμα Αθερτον και που είχα μετρήσει εγώ προκαλώντας δυσφορία στον Ντε Παγέ, όμως αυτός ο χαρακτήρας απ’ ό,τι φαίνεται δεν «πιάνεται»…
«Η γυναίκα, ένας γυναικείος χαρακτήρας, δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα πρωταρχικό στοιχείο στη δουλειά μου», θα μου πει ο σκηνοθέτης, «οπότε αυτό από μόνο του ήταν η πιο σημαντική πρόκληση για αυτή την περιπέτεια. Από την αρχή, από τις πρώτες σελίδες του σεναρίου ήταν εμφανές ότι η ιστορία θα έβγαινε σε θραύσματα και η ιδέα που ήθελα να πραγματευτώ είναι αυτή που λέει ότι δεν είμαστε ένα. Διαφοροποιούμαστε στο πέρασμα του χρόνου σε σημείο που να μην μπορούμε καν να αναγνωρίσουμε τον προηγούμενο εαυτό μας όταν κοιτάζουμε πίσω τη ζωή μας».

Για τον Αρνό ντε Παγέ αυτή «η εξέλιξη της ζωής» είναι ένα θέμα με το οποίο ο κινηματογράφος δεν έχει καταπιαστεί και καθότι ο ίδιος είναι λάτρης του πειραματισμού, δεν θα μπορούσε να αφήσει την ευκαιρία. Πράγματι, το «Σε τέσσερις χρόνους» διαφέρει πλήρως από την αμέσως προηγούμενή του, τον επιβλητικό αλλά ακαδημαϊκά γυρισμένο «Θρύλο του Michael Kohlhaas» (2013), ένα δράμα εποχής βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χάινριχ φον Κλάιστ.
Μάλιστα, όταν γύριζε το «Σε τέσσερις χρόνους» και συζητούσε με τους ηθοποιούς και το συνεργείο για το νέο σκηνοθετικό όραμά του, ο Ντε Παγέ έφερνε ως παράδειγμα τον εαυτό του. «Δεν μπορούσα να με «δω» πριν από το διαζύγιό μου» είπε. «Ημουν ένας άλλος άνθρωπος, με μια άλλη γυναίκα, σε ένα άλλο σπίτι, με άλλους φίλους, ακόμα και στο πρόσωπο ήμουν ένας άλλος άνθρωπος που δεν αναγνωρίζω σήμερα. Τότε ήμουν 40. Το ίδιο θα έλεγα και για τις ηλικίες των 30 και των 20. Αλλοι άνθρωποι. Και αυτό είναι η ζωή τελικά. Φάσεις, στιγμές, πρόσωπα που από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούν να αναγνωριστούν από εσένα τον ίδιο».

Η ταινία «Σε τέσσερις χρόνους» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 30 Μαρτίου σε διανομή Weirdwave.

HeliosPlus