Να λοιπόν μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία της τρίτης φάσης του μνημονιακού Γολγοθά της πατρίδας μας: Ημιεπισήμως, έχουμε εισέλθει, μετά τον μεγάλο τιμονιέρη της γιαλαντζί Αριστεράς της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο, στο μέχρι στιγμής αδιατάρακτο κυβερνών ολοκληρωτικό καθεστώς (με τις τρίχρωμες κορδέλες ενός χυδαίου αριστεροφανούς περιτυλίγματος). Έτσι:
– Ενώ οι κρατικές και ενδοκυβερνητικές δαπάνες θα έπρεπε να μειωθούν δραματικά, εν τούτοις φθάνουν στο 53% του ΑΕΠ! Με τον τρόπο αυτό, επιβεβαιώνεται ότι:
α) Η Συριζανελική κυβέρνηση αντί να μειώνει αυξάνει καλπάζοντας το δημόσιο χρέος. Αυτό σημαίνει παγίωση ενός αλλά Τσαουσέσκου μονοκομματικού καθεστώτος παλαιοκομμουνιστικού κρατισμού (Ν’ αγιάσει το στόμα του Μίκη Θεοδωράκη).
β) Ο κρατισμός αυτός αναλύεται, σε μηδενισμό των δημόσιων έργων εκσυγχρονισμού, κατάρρευση της κοινωνικής Πρόνοιας και σε κατεύθυνση των εισπράξεων, από φορολογίες λατινοαμερικανικού τύπου κατά το πλείστον στις τσέπες της παρασιτικής νομενκλατούρας μερικών χιλιάδων ακαμάτηδων, νυκτόβιων και άεργων τις ψευδοδιανοουμενίστικης Συριζαϊκής «Αριστεράς».
γ) Τρανό δείγμα της οικονομικής αφαίμαξης της μικρομεσαίας πλειοψηφίας, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, δηλαδή οι μόνιμοι αιμοδότες της εκάστοτε κυβερνητικής νομενκλατούρας. Στη Βουλή των Ελλήνων, τη μερίδα του λέοντος, στο χώρο των αργόμισθων, κατέχουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι ενεργοί και παραγωγικοί υπάλληλοι αποτελούν όπως πάντα τη μειοψηφία. Για την αλήθεια αυτή, σπανίως γίνεται λόγος, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, από τα άλλα κόμματα πλην του ΚΚΕ που εισηγείται την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης. Άρα μιλάμε για το εθιμικόν δίκαιον της Σικελικής omerta.
Μια παράδοση αμοιβαίως αμαρτωλής συγκάλυψης, που ξεκινά από σήμερα και αναδρομικά φθάνει στην εποχή των Κορινθίων (Παπακωνσταντίνου) των Θεσσαλών (Ροδόπουλος) Βοιωτών (Κυρ – Μήτσος Παπασπύρου ή «Παλάντζας») και βάλε…
Και το χείριστο: Η «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς» αντί έστω να μετριάσει μερικώς το κακό, το έφτασε στο ζενίθ. Αυτό το κατάντημα μας παραπέμπει στον «Δρα Ζιβάγκο» του Μπόρις Πάστερνακ, όπου οι νεόπτωχοι Μενσεβίκοι, οπαδοί των Σοσιαλδημοκρατών του Κερένσκι, διαμαρτύρονταν, στα Σοβιέτ, για τη δυσαρμονία, στην απόλαυση των αγαθών της ζωής, ανάμεσα στους ανατροπείς και τους ανατραπέντες. Στη διαμαρτυρία αυτή, οι μπολσεβίκοι κομμισσάριοι απαντούσαν με σαρδόνιο χαμόγελο. «Έτσι είναι η ζωή, χτες εσείς – σήμερα εμείς».
Όμως πριν από τα Σοβιέτ λειτουργούσε η Ρώσικη Δουμά (Βουλή) με κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Να προπονούνται άραγε οι δικοί μας ζηλωτές εκείνης της περιόδου, όχι μόνον για αποδυνάμωση, αλλά και για σταδιακή de facto κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών; Ή θα προτιμούσαν ένα κολοβό και άνευρο κοινοβούλιο;
Υ.Γ. Κεραυνός εν αιθρία η μάλλον στοχοποιημένη πειθαρχική δίωξη του Εισαγγελέα Ισίδωρου Ντογιάκου, μετά από πειθαρχική έγκληση που του ασκήθηκε από την κα Βασιλική Θάνου. Ας ελπίσουμε παρόμοιοι αιφνιδιασμοί να μην πλήξουν και το κύρος της ανέκαθεν ανεξάρτητης Δικαιοσύνης… Να είναι άραγε συμπτωματικοί οι πανηγυρισμοί, για τη δίωξη αυτή από την πλευρά της Χρυσής Αυγής; Μήπως πρέπει να μην παρασύρονται και ορισμένοι από το άλλο «ριζοσπαστικό» άκρο του Κοινοβουλίου;
