Όσο βραδυπορεί η σύμπηξη ενός σοβαρού και τελεσφόρου δημοκρατικού, προοδευτικού αντιπολιτευτικού μετώπου, άλλο τόσο η μείζων σημερινή αντιπολίτευση θα κριθεί τελικά ως συνένοχος για την εγκατάλειψη «των αγίων τοις κυσίν…», ή με απλούστερα λόγια για την απόρριψη των ιερών ιδεωδών στους αδέσποτους σκύλους…
Έχουν περάσει πάνω από τρία χρόνια και λίγο πολύ όλοι θυμόμαστε κάποιες σοβαρές προσπάθειες ανασύνταξης του σοσιαλδημοκρατικού μετώπου, τόσο μέσα από τις τάξεις σοβαρών και καταρτισμένων προσωπικοτήτων της «κίνησης των 58», (Οκτώβριος 2013), όσο και στο κατοπινό επίσης σοβαρό «Κίνημα της Ελιάς» (Μάρτιος 2014).
Και τα δύο σοβαρά αυτά κινήματα έγιναν με άξονα το ΠΑΣΟΚ. Το πώς και γιατί έχουν αδρανήσει αυτές οι κινήσεις, είναι κάτι που πρέπει να ξεκαθαριστεί το συντομότερο. Το βέβαιο όμως είναι, ότι ακόμη και στη σημερινή του μορφή, το σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) μολονότι κινείται αρμονικά χωρίς εσωτερικές τριβές, δεν εκφράζει αρκούντως το αίτημα του προοδευτικού εκλογικού σώματος, για διεύρυνση και παγίωση ενός ευρύτατου Κινήματος, αν όχι ισάξιου, τουλάχιστον ανάλογου, προς το ιστορικό και αδιαμφισβήτητα λαοφιλές και δημεγερτικό ΠΑΣΟΚ 1975-1981, 1981-1989, 1993-1996 και 1996-2004.
Στον αντίποδα του σοσιαλδημοκρατικού μετώπου δηλαδή στον κεντροδεξιό χώρο της ΝΔ τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκότερα, παρά την πανηγυρική εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος, αλλά και την κατάκτηση του αξιώματος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οσοδήποτε και αν φαντάζουν ως αποκυήματα φαντασίας οι φημολογούμενες αντιμητσοτακικές συσπειρώσεις γύρω από τον Καραμανλικό πυρήνα της Ραφήνας, και μάλιστα με αληθωρισμούς και φλερτ προς τον… Αλέξη (!), οι φυγόκεντρες αυτές κινήσεις αν όντως αληθεύουν και έχουν ως στόχο την εξασθένηση της ηγετικής ομάδας του νεαρού και φερέλπιδος Κυριάκου, τότε ο κάθε πολιτικά άστεγος φιλελεύθερος, συντηρητικός ψηφοφόρος του αντισυριζαϊκού μετώπου, δεν παύει να αισθάνεται απογοητευμένος, ανεκπροσώπητος και απροστάτευτος στο σημερινό πολιτικό προσκήνιο.
Χωρίς υπερβολές, ανάλογη εγκατάλειψη νοιώθουν και κάποιες χιλιάδες ψηφοφόρων με θετικές και αλησμόνητες, συγκινητικές εμπειρίες, από την αντιπολιτευτική και κυβερνητική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ.
Μιλάμε επομένως για ένα ιδιότυπο καθεστώς αναμονής, στον, με διάσπαρτες τις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις κεντροσοσιαλιστικό χώρο (ορθότερος αυτός ο όρος μια και το δεύτερο συνθετικό της «κεντρο-αριστεράς» έχει καταπροδώσει τα λαϊκά οράματα…).
Η ίδια αναμονή, αλλά με τον «αέρα» της δημοσκοπικής εύνοιας δεν παύει να υφίσταται και στον χώρο της ΝΔ. Όσο για το χώρο του ΠΑΣΟΚ, εκεί λειτουργεί επί μακρόν η εκκρεμότητα της συνεργασίας με τις συγγενείς ιδεοπολιτικά δυνάμεις «Το Ποτάμι» και «Ένωση Κεντρώων» αλλά και την «Ελιά» και τους «58».
Ο Αλέξης Τσίπρας, εμπρός σ’ αυτή την αναμονή της μείζονος Αντιπολίτευσης, με το… ψαροντούφεκο «παρά πόδα» εναγωνίως αλιεύει στα θολά, όχι μόνο του κεντροσοσιαλιστικού, αλλά και του συντηρητικότερου φιλελεύθερου χώρου της ΝΔ. Ένας οποιοσδήποτε άλλος αρχηγός γνήσιου αριστερού κόμματος δεν θα διενοείτο παρόμοιους αυτοδιασυρμούς…
Αν τόσο στον κεντροσοσιαλιστικό, όσο και στον συντηρητικό φιλελεύθερο χώρο παγιωθεί η αντιπολιτευτική μοιρολατρεία, τότε το μόνο βέβαιο είναι, ότι η οποιαδήποτε πορεία, σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, εγκυμονεί τον κίνδυνο μακράς ακυβερνησίας, ανάλογης προς εκείνη της Ισπανίας, όπου οι κατακερματισμένες πολιτικές δυνάμεις έχουν καταντήσει χάντρες στο κομπολόγι αυτόκλητων «Σωτήρων»…
Χρέος επομένως των αντιπολιτευτικών δυνάμεων του αστικο-δημοκρατικού χώρου (Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΝΔ, Ποτάμι, πιθανόν και Ένωση Κεντρώων) θα ήταν:
α) η συνειδητοποίηση, ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει, λόγω τυχοδιωκτικού, λαϊκιστικού και αντιδημοκρατικού ηγεμονισμού, να εξαιρεθούν από κάθε σκέψη συνεργασίας με τη σημερινή μείζονα Αντιπολίτευση. Και β) Να ελαχιστοποιηθούν οι συναινέσεις, σε θεατρικού τύπου προσκλήσεις του κ. Τσίπρα για διαβουλεύσεις υπέρ της… σωτηρίας μιας πατρίδας, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός την έχει μετατρέψει σε διεθνές αξιοπερίεργο και διασκεδαστικό θέαμα…
Με άλλα λόγια, ας τελειώνει, μια για πάντα, η ανοχή της πρωθυπουργικής διγλωσσίας (Ναι στο θέατρο των «ηθικών πλεονεκτημάτων» της ψευδοαριστεράς. Αλλά και Ναι στην υποταγή των άλλων κομμάτων στο Τσιπρο-Φλαμπουράριο ολιγαρχικό καθεστώς, που μας παραπέμπει σε έργα και ημέρες του compagnero Nicolas Maduro).
Και με την ευκαιρία αυτή, ας μη γινόμαστε μικροαστικού τύπου «θαυμαστές» των περιοδεύοντων εκπροσώπων της ΕΕ, (π.χ. Γιουνκέρ) που θωπεύουν τον μεγαλοφειλέτη πρωθυπουργό, με κορώνες… φιλελληνισμού. Μόνον και μόνον για να τον φέρνουν στα νερά τους με το ευχολόγιο των … «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των μεσαιωνικών φόρων … «της δεκάτης». Και επιτέλους, ας συστήσει ο κ. Τσίπρας στους εξωραϊστές του όταν βάφουν μαύρες τις πολλαπλασιαζόμενες άσπρες τρίχες της κεφαλής του, να μη βάφουν και το ασκεπές τμήμα του κρανίου του, γιατί κάνει «μπαμ» στη μικρή οθόνη…
Η διέξοδος από τον λαβύρινθο της ασυνεννοησίας θα ήταν ένας απλός περίπατος και όχι η πορεία στα κάρβουνα των αναστενάρηδων, εάν ο Αλέξης Τσίπρας, ήδη από την περίοδο του Λουκά Παπαδήμου και στις κατοπινές διερευνητικές εντολές, επεδείκνυε συναινετική συμπεριφορά. Δηλαδή στάση ανάλογη προς εκείνη του πολιτικώς συγγενούς του, Κυπρίου Δημήτρη Χριστόφια, που μαζί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς της Κύπρου συνέδραμαν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, να βγει από το τούνελ του δανειακού μνημονίου, πολύ ενωρίτερα από την Ελλάδα, μολονότι μπήκε σ’ αυτή τη δοκιμασία δύο χρόνια αργότερα από εμάς! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τον κ. Αντώνη Σαμαρά, που εναντιώθηκε, ως αρχικά αντιμνημονιακός, στην πρόταση για συνεργασία με τον Γ. Παπανδρέου.
Όμως, η συμπεριφορά αυτή της διακομματικής συναίνεσης είναι άγνωστες λέξεις στο αλά Μαδούρο Συριζαϊκό λεξιλόγιο. «Φραμπαλάδες» ονομάζουν την ομοψυχία οι ποδοσφαιρικοί χούλιγκανς. Με τα μυαλά όμως αυτά η επιτυχημένη έξοδος από τα Μνημόνια της Πορτογαλίας, της Κύπρου και της Ιρλανδίας, είναι όνειρο απατηλό για τους … ανεπανάληπτους «ξερόλες» της Κουμουνδούρου, που έχουν αναδείξει τη νεοκομμουνιστική τους ολιγαρχία σε imperium, σε… αυτοκρατορία…
Ας γίνει όμως η σύμπνοια πραγματικότητα για όλους τους άλλους! Διαφορετικά θα θρηνήσουμε χειρότερες καταστάσεις.
Υ.Γ. Φτάνει πια! Είπαμε να λεηλατηθεί από το 4% του ΣΥΡΙΖΑ το 43% του ΠΑΣΟΚ. Όχι όμως και να οργανώνονται και … τιμητικές εκδηλώσεις μνήμης, προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, από τον ΣΥΝ (πρόγονο του ΣΥΡΙΖΑ) που διεδραμάτισε τον επαίσχυντο ρόλο του εισαγγελέα κατά του Ανδρέα (Ν. Κωνσταντόπουλος), στη δικαστική σκευωρία και παρωδία του Ειδικού Δικαστηρίου, στο βρώμικο ’89.
