Τη μορφή ιλαροτραγωδίας έχει πλέον λάβει η μετατόπιση των ευθυνών από χώρα σε χώρα, για την υποδοχή και την περίθαλψη των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων της Συρίας, που οδεύουν με εκατοντάδες νεκρούς προς την Ευρώπη, περισσότερο μέσω του υγρού τάφου του Αιγαίου και λιγότερο, από τις χερσαίες διαβάσεις.
Αλλά το πρόβλημα, που διαρκώς κλονίζει την ίδια την ευρωπαϊκή συνοχή, αν δεν λυθεί στη ρίζα του, θα καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία, ως το χρονικό της ντροπής του «πολιτισμένου κόσμου». Ακριβώς αυτού του κόσμου της Δύσης του Διαφωτισμού και της δημοκρατικής Ισοπολιτείας, που δεν έχει το θάρρος και τη λεβεντιά να το παραδεχτεί, ότι τα συντρίμμια και το σημερινό ρημαδιό στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ) και τη βόρεια Αφρική (Λιβύη, Αίγυπτος) είναι το αποτέλεσμα της ληστρικής επιδρομής δυνάμεων της δυτικής «Συμμαχίας» για τη νομή του πετρελαϊκού πλούτου και για τον έλεγχο των κόμβων γεωστρατηγικής σημασίας.
Είναι περιττή η λεπτομερής αναδρομή στα χρονικά των χωρίς τη συναίνεση του ΟΗΕ φονικών και ισοπεδωτικών επιδρομών στη Λιβύη και το Ιράκ. Η σημερινή τραγωδία των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και φυγάδων της Συρίας δεν έχει προηγούμενο, στην μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ιστορία. Επικεντρώνουμε λοιπόν το θέμα μας στο ερώτημα: Πώς θα τερματιστεί αυτή η τραγωδία: Με τα καθημερινά δακρύβρεχτα ρεπορτάζ του θρήνου και της αγανάκτησης για τους πνιγμούς των προσφύγων; Ή με την έκδηλη πλέον προσπάθεια των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου και βορρά, να μετατρέψουν τον ευρωπαϊκό νότο και σχεδόν αποκλειστικά την Ελλάδα, σε χωματερή προσφύγων;
Η παραπάνω πρώτη «λύση» άνετα εξομοιώνεται με τα μεγάλης τηλεθέασης σήριαλ. Ενώ η δεύτερη «λύση» μαρτυρά ιταμότητα και απανθρωπιά όχι μόνον της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αλλά και του ίδιου του ΟΗΕ, που κινδυνεύει, λόγω της αναλγησίας και της ευθυνοφοβίας του, να βάλει λουκέτο. Όπως ακριβώς η προκάτοχός του Κοινωνία των Εθνών, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Η λύση του προσφυγικού θα συντελεστεί μόνον με την ανάληψη των ευθυνών, από εκείνους που το δημιούργησαν: Για μεν τη ναυαγισμένη «Αραβική Άνοιξη» από τους υπεύθυνους των αεροπορικών ισοπεδωτικών και φονικών επιδρομών σε Ιράκ και Λιβύη. Και για το δράμα της Συρίας από τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που σιώπησαν προκλητικά στο τριετές χρονικό της έξωθεν κατευθυνόμενης εμφύλιας σφαγής.
Στο σημείο αυτό εμπλέκονται: Η Ένωση Αραβικών χωρών με την παρατεταμένη σιωπή της. Η ΕΕ που απέφυγε ακόμη και ένα ειρηνιστικό μεσολαβητικό ρόλο. Αλλά και η Ρωσία, που επενέβη για το χτύπημα του τυχοδιωκτικού Ισλαμικού Χαλιφάτου, πολύ αργά. Όσο για τις ΗΠΑ, η αποστολή ολιγάριθμης ομάδας στρατιωτικών συμβούλων δεν είναι παρά «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…».
Αλλά η ανάληψη ευθυνών δεν εξαντλείται ούτε στα αναποτελεσματικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, ούτε και στις φραστικές καταδίκες των υπαιτίων του προσφυγικού. Οι λύσεις θα δοθούν μόνον από εκείνους που δημιούργησαν το προσφυγικό: Από την, με ευθύνη της ΕΕ, τον ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, συμφιλίωση των αντιμαχόμενων πλευρών του συριακού εμφυλίου πολέμου, αλλά και με την πλήρη αποδυνάμωση και απομάκρυνση μερικών εγκάθετων, δήθεν ανταρτικών δυνάμεων και στην ουσία παραφυάδων των τζιχαντιστών, που συνεχίζουν τις εχθροπραξίες και την ερήμωση της Συρίας, από τον πληθυσμό της. Αλλά και η ηγεμονεύουσα από δεκαετίες τον συριακό λαό οικογένεια Άσαντ αν επιθυμεί να συνεχίσει την ηγεμονία της να τερματίσει τον ανηλεή αυταρχισμό της.
Και τέλος, προέχει η εκ βάθρων ανασυγκρότηση μιας χώρας, με άλλοτε υψηλό βιοτικό επίπεδο και ειρηνική συμβίωση εκατομμυρίων Σύρων αλλά και αλλοεθνών. Και η ανασυγκρότηση αυτή θα ανοίξει το δρόμο για την παλιννόστηση εκατοντάδων χιλιάδων ακούσιων φυγάδων και προσφύγων,. Χρήματα διαθέτει αρκετά το διεθνές θησαυροφυλάκιο. Αρκεί να υπάρξει και η θέληση, για τη διάθεσή τους, για την ειρήνη και όχι για τον ακριβοπληρωμένο στις βιομηχανίες όπλων, όλεθρο.
