Η απομάκρυνση του Γιάνη Βαρουφάκη, από την πολιτική μας πασαρέλα, που κατάντησε, σε διεθνή κλίμακα, περίγελη την Ελλάδα, ας ελπίσουμε, ότι θ’ αποτελέσει, το πρώτο βήμα, προς την αποκατάσταση της επί ίσοις όροις συμβίωσής μας, με την προηγμένη διεθνή κοινωνία.
Η πράξη αυτή της προεδρικής φρουράς του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην και απόδειξη πολιτικής ενηλικίωσης και ωριμότητας τόσο του αρχηγού, όσο και των επιτελών του κυβερνώντος κόμματος. Αλλά ήταν αποτέλεσμα των ασφυκτικών πιέσεων όλων σχεδόν των φορέων του πιστωτικού συστήματος (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Δ.Ν.Τ., Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Γιούρογκρουπ), που επί επτά μήνες εξουθενώθηκαν με την κατά συρροή αντιφατική διγλωσσία του Βαρουφάκη, αλλά και με την αήθεια της συμπεριφοράς του (κατασκοπευτική μαγνητοφώνηση των κεκλεισμένων των θυρών εμπιστευτικών συζητήσεων κ.α).
Από την άποψη αυτή, ο Παν. Λαφαζάνης οφείλει να δεχθεί, υπό αυστηρότατους όρους πειθαρχίας, τη φημολογούμενη ένταξη του Βαρουφάκη, στη «Λαϊκή Ενότητα».
Όμως, πάντα ενεδρεύει ο κίνδυνος υποτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στο καθεστώς του διεθνούς αυτοδιασυρμού της χώρας μας, που ισοδυναμεί και με διαιώνιση της αναξιοπιστίας μας έναντι των εταίρων και πιστωτών μας.
Και ο φόβος αυτός ενισχύεται, από την πραξικοπηματική οδήγηση του ελληνικού λαού, για τρίτη φορά μέσα σε εννιά μήνες, στις κάλπες. Όχι βέβαια με το «επιχείρημα» της «ανανέωσης της λαϊκής εντολής», ή της … σωτήριας για το έθνος τσιπραϊκής «αυτοδυναμίας». Αλλά υπό το κράτος του υπαρξιακού πανικού, μετά την δια ρομφαίας αποκοπή, από τον Συριζαϊκό κορμό, του σιαμαίου αδελφού της Αριστερής Πλατφόρμας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και από τον φόβο του πολλαπλασιασμού πράξεων διαπόμπευσης, ανάλογης προς αυτήν του Πάνου Καμμένου, από τους κατοίκους της Κω…
Ακόμη και οι πιο απονήρευτοι και ευκολόπιστοι, ή και πολιτικώς ακατάρτιστοι το γνώριζαν, ότι η προσφυγή του Αλ. Τσίπρα στις κάλπες μετά τον Σεπτέμβριο, θα ισοδυναμούσε με τελεσίδικη και αμετάκλητη ληξιαρχική πράξη πολιτικού θανάτου, αμέσως μετά την κοινοποίηση προς τους φορολογούμενους, των ειδοποιήσεων, για τους πιο άγριους και θανάσιμους φόρους της «πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς».
Καιρός όμως να συνειδητοποιήσει και η πλειοψηφία του Εκλογικού Σώματος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέχει ούτε και το παραμικρότερο εχέγγυο σοβαρότητας και αξιοπιστίας, μετά από ένα επτάμηνο αποχαυνωτικής απραξίας, ή βεβιασμένων πράξεων ψευδοαριστερού λαϊκισμού, όπως η τελείως αυταρχική και αναιτιολόγητη αναστολή λειτουργίας των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εδώ πλέον μιλάμε για την υπόθαλψη από την κυβέρνηση του Τσίπρα μιας εξόχως αντεργατικής τακτικής.
Και είναι ανοησία πρώτου μεγέθους, τόσο οι «κύκλοι» του Μαξίμου, όσο και η περιχαρής κομματική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Γεροβασίλη να κατηγορούν την αντιπολίτευση, για παρελκυστική συμπεριφορά των εκπροσώπων της, σ’ αυτό το στάδιο των διερευνητικών εντολών.
Τι να κάνει λοιπόν η αντιπολίτευση: Να καταστεί συνένοχη του πραξικοπήματος μιας βεβιασμένης και συγκεκαλυμμένης, από το φόβο της λαϊκής κατακραυγής, προσφυγής στις κάλπες;
Ως πότε ο Αλ. Τσίπρας, εν ονόματι της εξουσιαστικής του βουλιμίας, θα αναζητεί ή θα βαπτίζει την αντιπολίτευση συνένοχο της αλαζονείας του; Και εν τέλει, γιατί τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και οι καθοδηγητές του επιμένουν στην αυτόνομη κάθοδο του κολοβού πλέον ΣΥΡΙΖΑ στις πραξικοπηματικές εκλογές; Και γιατί αποκλείει τη σύμπηξη διακομματικού κυβερνητικού μετώπου; Η απάντηση είναι μία και μόνον: Διότι η αλαζονεία του εισέρχεται πλέον στο χώρο της παραφροσύνης.
Και επειδή αφετηρία του σημερινού μου σημειώματος ήταν η επισήμανση της ανάδειξης της αδίστακτης Συριζαϊκής πολιτικής πασαρέλας σε κυρίαρχη έκφραση πολιτικής συμπεριφοράς, συνεχίζω αυτό το άρθρο με την απογοητευτική βεβαιότητα, ότι αυτή η πασαρέλα, άλλοτε με τα αυτάρεσκα Βαρουφακικά λικνίσματα και άλλοτε με τις βίαιες σκηνές της Ραχήλ ή της Άννας Βαγενά, κλπ, κλπ, θα έχει διαρκή ανανεωτικά δρώμενα.
Όπως την εντελώς πρόσφατη παρομοίωση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου(!), δια στόματος Παν . Κουρουμπλή. Τι ήταν αυτό πάλι; «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα!» Τι ανεκδιήγητη αναφορά ήταν αυτή;
Όμως δεν εκπλήσσομαι. Διότι με την ίδια άνεση, που λιποτάκτησε, ή αυτομόλησε, μαζί με άλλες και άλλους από το ΠΑΣΟΚ, Ο Π. Κουρουμπλής, για να προσκολληθούν στο εν διαλύσει πολιτικό μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι γενίτσαροι του υπόδουλου έθνους στον τουρανικό εθνολογικό κορμό, με την ίδια αναισχυντία ταυτίζουν τα πρωτεία με τις μαθητευόμενες ασημαντότητες.
Άραγε ο Π. Κουρουμπλής προσποιείται τον αμνήμονα, ή αγνοεί ότι ο ΣΥΝ, πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εκείνος που οδήγησε το 1989 τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, με εισαγγελέα τον μπαμπά της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, για ν’ απαλλαγεί τελικά, από τη σκευωρία, ο Ανδρέας και να αποκλεισθεί πανηγυρικά από τη Βουλή των Ελλήνων ο ΣΥΝ, στις εκλογές του 1993;
Υ.Γ. Ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε να δεχτεί στο γραφείο του τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής του δευτέρου για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Η πρωτοφανής αυτή, ανοίκεια συμπεριφορά, για ένα πρωθυπουργό, προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαρτυρά για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα:
* Έλλειψη οικογενειακής, κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, προκλητική αγένεια, αλλά και προσωπικό θράσος, δηλαδή κάκιστο παράδειγμα προς μίμησιν, για ένα μεγάλο τμήμα της ελλιπώς καταρτισμένης στα πολιτικά νεολαίας.
* Έμμεση ευθύνη των οικογενειακών συμβούλων και «προστατών» του Αλέξη Τσίπρα δηλαδή του Αλέκου Φλαμπουράρη και του Στέλιου Παππά.
