Σ’ αυτή τη φάση, της επτάμηνης διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη παγιδευτεί σχεδόν θανάσιμα στις Συμπληγάδες. Στην Σκύλα του οικονομικού υπαίτιου κατρακυλίσματος. Και στη Χάρυβδη της εσωτερικής κομματικής διάλυσης.
Εμείς, ως κρίνοντες δεν θα παγιδευτούμε στα βολικά άλλοθι, για την τραγικά αποτυχημένη κυβερνητική πολιτική, του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το «ανθελληνικό μίσος» των Γερμανών, ή τις «παγίδες των τοκογλύφων πιστωτών».
Άλλωστε, τα άλλοθι αυτά έχουν αφ’ εαυτών καταπέσει , μια και η ίδια η προεδρική φρουρά της Κουμουνδούρου το παραδέχεται δημόσια, ότι έχει συνομολογήσει, με το κουαρτέτο, την τετράδα των πιστωτών, το χειρότερο, η ορθότερα το χείριστο και μέχρι τελικής αφαιμάξεως, μνημόνιο.
Και για να μη μιλάμε αόριστα, με ασύστατους λεκτικούς αφορισμούς, ας συμβουλευτούμε την αυστηρή γλώσσα των αριθμών. Από τα τέλη του Ιανουαρίου μέχρι τα τέλη του Ιουνίου 2015, η εθνική μας οικονομία έχει υποστεί ζημιά 87 δισ. €. Το συνολικό αυτό ποσό αναλύεται στις ακόλουθες επιμέρους ζημιές:
-15 δισ. € από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) 2015-2016
-30 δισ. € από τις καταθέσεις.
-27 δισ. € από το NPLS (Μη εξυπηρετούμενα δάνεια).
-15 δις. € στην αγορά, στην ιδιωτική οικονομία και το χρηματιστήριο.
Για να καλυφθεί αυτή η εθνική τραγωδία, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκε να συνάψει δάνειο 82-86 δισ. €. Εάν στο ποσό αυτό προστεθεί η παραπάνω ζημιά των 87 δισ. €, τότε προκύπτει, ότι μέσα μόνον σε 6 μήνες η «πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία αριστερή κυβέρνηση», με τις κατά συρροήν ανακολουθίες, διγλωσσίες και υπαίτιες καθυστερήσεις, ανέβασε σε περίπου 170 δισ.€, το κόστος της παχυλής άγνοιας και επιπολαιότητας!
Για τον λόγο αυτό και σε προηγούμενο σχόλιο μου έγραφα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας σεβόμενος οχι τον εαυτό του, αλλά τον ελληνικό λαό, θα διέπραττε τη μεγαλύτερη ανοησία της ζωής του, εάν παρουσίαζε ως…σωτηρία της πατρίδος αυτόν τον πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά ξεπεσμό….
Επόμενο δρομολόγιο της Συριζαικής πορείας, στις Συμπληγάδες πέτρες είναι η επι θύραις τελική διάσπαση του κόμματος, στους εξ αρχής πιστούς αντιμνημονιακούς (Αριστερή Πλατφόρμα) και στους νεόκοπους, την ανάγκην του φιλοτιμίαν ποιούμενους ανανήψαντες μνημονιακούς της Κουμουνδούρου.
Στη σφοδρή σημερινή αντιπαράθεση των δύο αυτών στρατοπέδων, η Αριστερή Πλατφόρμα, παρά το γεγονός, ότι εντάσσεται στη μειοψηφία, φαίνεται να υπερτερεί ως προς την καθαρότητα της πολιτικής της γραμμής και γι΄αυτό μεσομακροπρόθεσμα η ομάδα Λαφαζάνη «έχει το επάνω χέρι». Το ακαταμάχητο επιχείρημα της Πλατφόρμας είναι ότι μένει πιστή στις αρχικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για μονομερή διαγραφή του χρέους, οσοδήποτε και αν αυτό ήταν το «κόκκινο πανί» για τους πιστωτές, που ανάγκασαν, (πρωτοστατούσης της κ. Μέρκελ), του Αλέξη Τσίπρα να πραγματοποιήσει την «επιστροφή του ασώτου» στις αγκάλες της πιστώτριας μητρός, γα να γευθεί τελικά τον «μόσχον τον σιτευτόν» του τρίτου Μνημονίου ως έπαθλο της μετάνοιας του.
Από εδώ κι’ εμπρός αρχίζει ο Γολγοθάς, ή ατέλειωτη ανηφόρα του μαρτυρίου για τον Αλέξη Τσίπρα. Και κατά τα φαινόμενα ελαχιστοποιούνται ή και μηδενίζονται τα περιθώρια της πολιτικής του σωτηρίας. Οσοδήποτε και αν οι στενοί συνεργάτες του (Φλαμπουράρης, Παπάς) με κάθε τρόπο προσπαθούν να διατηρήσουν την εύθραυστη σημερινή μειοψηφία του ή και να την επαυξήσουν με νέους εκ μεταγραφής «σωτήρες» ή έκπτωτους γυρολόγους άλλων κομμάτων…
Και όσον αφορά τη βεβιασμένη προσφυγή στις κάλπες, ή στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης αυτοί οι φαινομενικά απειλητικοί παληκαρισμοί δεν είναι παρά το ultimum remedium, το τελευταίο φάρμακο της παρηγοριάς, για μια υπερφίαλη ηγετική μορφή. Γι’ αυτόν, που ξεκινώντας, από τις μαθητικές ανόητες καταλήψεις και τα ξεπερασμένα εύσημα της «αθεΐας» και της περιφρονητικής και αγενέστατης συμπεριφοράς, προ το σύνολο σχεδόν των πολιτικών του αντιπάλων, κατέληξε, λόγω των διαδοχικών κλειστών θυρών, που συναντούσε, στα αμέτρητα πολυδάπανα ταξίδια , αυτών και των επιτελών του ( Βενεζουέλα, Πεκίνου, Μόσχα, Τεχεράνη κ.α.) να επιστρέψει ταπεινωμένος οίκαδε. Και μάλιστα με εύσημα φαρισαϊκής ευσέβια, γιατί όχι και όψιμου, μη πειστικού φιλοευρωπαισμού.
Τον τελευταίο λόγο στους αμέτρητους αυτούς πειραματισμούς και τις τυχοδιωκτικές περιπλανήσεις καλείται να τον εκφράσει εκβιαστικά, για τρίτη φορά στις κάλπες, ο Έλληνας πολίτης. Αλλά το «τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός αγαθού…» και εδώ εννοούμε τον ηγέτη και όχι τους εξαπατημένους ψηφοφόρους του
