Την Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν την γνωρίζω προσωπικά. Τη συνάντησα τυχαία, πριν περίπου 17 χρόνια, σε ένα φοιτητικό πάρτυ. Είμαστε ίδια γενιά.
Μπορεί να διαφωνώ σε αρκετά σημεία για τον τρόπο που πολιτεύεται. Μπορεί να μην εγκρίνω πολλά από όσα πράττει. Μπορεί να απορρίπτω το ύφος της. Μπορεί να μην συμφωνώ με την τυπολατρία της. Μπορεί να διαφωνώ και με άλλα πολλά…
Δεν μπορώ όμως να δεχθώ, όχι τόσο ως πολιτικός συντάκτης όσο ως πολίτης, τη χυδαιότητα που είδα το βράδυ της Τετάρτης στο Κοινοβούλιο.
Βουλευτές να φωνασκούν, λες και είμαστε σε γήπεδο, με φράσεις όπως, «άιντε…», αποδοκιμάζοντας την Πρόεδρο της Βουλής και προτρέποντάς την να αποχωρήσει από την έδρα. Βουλευτές να την αποδοκιμάζουν με χτυπήματα της παλάμης στα έδρανα.
Αισθάνθηκα πραγματικά ντροπή για τον ευτελισμό της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, από όπου και εάν προέρχεται.
Κυρίως αισθάνθηκα ντροπή για τον τρόπο συμπεριφοράς κατά, όχι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αλλά της Προέδρου της Βουλής, του τρίτου πολιτειακού παράγοντα του τόπου.
Και όταν φθάνουν βουλευτές να αποδοκιμάζουν τον τρίτο πολιτειακό παράγοντα, κάτι σάπιο υπάρχει στο δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Κρίμα για τη Δημοκρατία.
