Το όνομά του είναι Γιον Κρίστιαν Σέλας και τον γνωρίζω πολλά χρόνια, από τα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ που ως τώρα πήγαινα –ως τώρα επειδή δεν βλέπω να ξαναπηγαίνω για πολλά χρόνια.
Ο Γιον είναι Νορβηγός. Βορράς. Ψύχρα. Πάγοι…
Με τον Γιον ποτέ δεν κάναμε στενή παρέα αλλά πάντοτε είχαμε μια καλημέρα να πούμε, να μοιραστούμε μια γνώμη για μια ταινία ή να έχουμε την ευχέρεια να ζητήσει ο ένας από τον άλλο ένα τσιγάρο.
Χτες δέχθηκα ένα email από τον Βρετανό Τσαρλς Μακ Ντόναλντ, έναν εξαιρετικό τύπο, διοργανωτή συνεντεύξεων. Μου κοινοποιούσε ένα email του Γιον προς εκείνον μέσω του οποίου ο νορβηγός συνάδελφος εξέφραζε την επιθυμία να επικοινωνήσει μαζί μου αλλά δυστυχώς δεν είχε ούτε τηλέφωνο ούτε διαδικτυακή διεύθυνση.
Ολίγον τι καχύποπτος έγραψα στον Γιον ότι είμαι στη διάθεσή του και τον ρώτησα πως θα μπορούσα να τον εξυπηρετήσω αν χρειάζεται κάτι. Σκέφτηκα ότι ήθελε να μου ζητήσει κάτι από κάποια συνέντευξη.
Λέξη προς λέξη το μήνυμά του ήταν το εξής:
«Α εδώ είσαι! Είχα το νούμερό σου. Αλλά δεν το έβρισκα.

Όχι, δεν χρειάζομαι κάτι. Αυτό που σκέφτομαι είσαι εσύ! Όλα δείχνουν ότι επί του παρόντος βρίσκεστε σε μια πολύ άσχημη κατάσταση. Και ξέρεις, γνωρίζοντας ανθρώπους (εν προκειμένω εσένα) σε αυτήν την κατάσταση μου προκαλεί κάποιες ανησυχίες.

Επομένως οι ερωτήσεις αντιστρέφονται προς εσένα: Πώς είσαι στ’ αλήθεια, Γιάννη; Και υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω για σένα;

Ο φίλος σου

Γιον»
Ο Γιον είναι που ζει στους πάγους αλλά εγώ ήμουν εκείνος που πάγωσε. Σχεδόν βούρκωσα. Διότι η κίνησή του αποδεικνύει ανθρωπιά σε μια στιγμή που γύρω μου βλέπω την ανθρωπιά να χάνεται.
Σε μια στιγμή που ξεχνάμε ότι η ανθρωπιά ίσως να είναι το μόνο που πραγματικά χρειαζόμαστε.
Σε μια στιγμή που ο κυνισμός υψώνεται σαν τον Γολιάθ μπροστά στην Δαυίδ αυτή άποψη.
Ανθρωπιά δέχτηκα όμως από έναν (επί τοις ουσίας άγνωστό μου) Νορβηγό, από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο οποίος νιώθω ότι σήμερα είναι πιο κοντά μου απ’ όσο ο οποιοσδήποτε διχασμένος, πανικόβλητος, φανατισμένος, ανεγκέφαλος Έλληνας.
Και αυτό του απάντησα κοινοποιώντας στον Τσαρλς ο οποίος με τη σειρά του απάντησε «είμαστε μαζί σου, φίλε μου, σ’ αυτή την εφιαλτική κατάσταση».

Ισως τελικά το μόνο που με κάνει να ελπίζω να είναι ότι ο Δαυίδ τελικά νίκησε.