Ποια Ελλάδα;

Μια διαπραγμάτευση σε τεντωμένο σκοινί και ένας λαός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Εικόνα γνώριμη εδώ και μερικούς μήνες, για να μην πω χρόνια, η οποία επαναλαμβάνεται σαν τη μέρα της μαρμότας. Κλείνει η διαπραγμάτευση, όχι δεν κλείνει, απορρίπτεται η πρόταση των θεσμών, απορρίπτεται η πρόταση της κυβέρνησης, τι θα γίνει αύριο, τι θα συμβεί σε περίπτωση ναυαγίου. Με αυτά τα ερωτήματα και με αυτά τα γεγονότα κοιμάται και ξυπνάει μια ολόκληρη χώρα. Και από κοντά τα Μέσα. Πότε να υποδαυλίζουν τη μιζέρια και να τροφοδοτούν τον τρόμο και πότε να προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν το ευρωπαϊκό παιχνίδι και να καθαγιάζουν την κυβερνητική σκακιέρα. Και από κοντά τα πολιτικά πάνελ να καλλιεργούν τις έριδες και να δυναμιτίζουν το κλίμα. Πολιτικοί πρωταγωνιστές και κομπάρσοι να παίρνουν θέση στις ενημερωτικές εκπομπές εκτοξεύοντας δηλώσεις και απόψεις που μοναδικό αποτέλεσμα έχουν να διχάσουν ακόμη περισσότερο μια κοινωνία που φοβάται για το αύριο και προσπαθεί να ορθοποδήσει υπό αντίξοες συνθήκες. Εχοντας άγνοια κινδύνου από το πρωί ως το βράδυ σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές υποδαυλίζουν το μίσος: οι «προηγούμενοι» και οι «επόμενοι», οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «ανεύθυνοι ψευτοεπαναστάτες». Δύο στρατόπεδα, ένας λαός. Και δώσ’ του κατηγορίες και απόδοση ευθυνών για το χάλι και το αδιέξοδο και δώσ’ του απειλές και αλαζονεία. Αν κάνεις το λάθος και παρακολουθήσεις λογαριασμούς πολιτικών στο Τwitter και στο Facebook, τότε είναι που θα τρομάξεις. Οχι για τη χρεοκοπία της χώρας αλλά για αυτήν της πολιτικής. Με ιδιωτικούς υπαλλήλους άνεργους και απλήρωτους, με δημοσίους απολυμένους και συνταξιούχους στην αβεβαιότητα να περνούν σε δεύτερο επίπεδο καθώς αυτό που έχει σημασία είναι η αφ’ υψηλού κριτική στους #menoumeevropi και στους #menoumeellada. Λιθοβολισμός στις διαδηλώτριες που τόλμησαν να σπάσουν το dress code της διαδήλωσης με δωδεκάποντα και ανάθεμα στα «ταγάρια» που θεωρούν ότι έχουν την αποκλειστικότητα του «διαδηλώνειν». Και έρχεται το «Charlie Hebdo» με ένα ευφυές εξώφυλλο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και εμάς επιτέλους σε κοινό τόπο: στον «πνιγμό» διά χειρός Λαγκάρντ και ΣΙΑ.