Η Ελλάδα, όχι απλά η κυβέρνηση, εδώ και μέρες βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στην μικρή περιοχή της και δέχεται το σφυροκόπημα των πιστωτών. Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, φίλος του ποδοσφαίρου, γνωρίζει ότι το κατενάτσιο μερικές φορές και υπό προϋποθέσεις, σώζει μια ποδοσφαιρική ομάδα, ακόμα και εάν είναι αδύναμη.
Όμως, τις περισσότερες φορές, αργά ή γρήγορα έρχεται το μοιραίο, παρά το γεγονός ότι μια ομάδα, έστω και χαμηλής δυναμικότητας, παλεύει κόντρα σε ένα μεγαθήριο. Αυτή τη στιγμή, χρησιμοποιώντας ποδοσφαιρικούς όρους, η χώρα έχει κλειστεί στη μικρή περιοχή και κινδυνεύει να μπλεχτεί στα…δίχτυα του τέρματος.
Οι συνεχείς υποχωρήσεις, προϊόν λανθασμένης εξ αρχής στρατηγικής, την έφεραν σε δυσχερή θέση. Το συνεχές κατενάτσιο που έπαιζε από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την εξουσία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ο Πρωθυπουργός, αν και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αγνόησε μια βασική παραδοχή του αθλήματος: «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση».
Αντί όμως εξ αρχής, υπηρετώντας το «πολιτικό κατενάτσιο» να επιτεθεί στο μέτρο που μπορούσε και να αξιοποιήσει την νωπή λαϊκή εντολή με συγκεκριμένες τακτικές κινήσεις, έπεσε στην παγίδα των πιστωτών. Μπήκε να παίξει εκτός έδρας, στο μεγάλο γήπεδο των πανίσχυρων δανειστών και με εχθρική διαιτησία, χωρίς να έχει σαφή στρατηγική και με πολλαπλά λάθη τακτικής.
Με αντεπιθέσεις κατά καιρούς δεν κατάφερε πολλά, αλλά σιγά-σιγά πιστεύοντας ότι θα πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα, υποχωρούσε από τις αρχικές «κόκκινες γραμμές». Έκανε το λάθος να πιστέψει ότι οι δανειστές θα της δώσουν γήπεδο να ανασάνει.
Όμως, αυτοί διαπιστώνοντας την αδυναμία της μικρής Ελλάδας, άρχισαν το γνωστό επιθετικό τους ποδόσφαιρο, μη δείχνοντας έλεος. Το είχαν ξανακάνει και το κάνουν και πάλι με περισσή άνεση. Εξάλλου απέναντί τους έχουν και μια ξένη και μη φιλική γι’ αυτούς ομάδα.
Η κυβέρνηση, στα πλαίσια του πολιτικού κατενάτσιο που έπαιζε, άρχισε να οπισθοχωρεί και να επιστρέφει στην μεγάλη περιοχή της, ενώ έδιωχνε την μπάλα όσο μπορούσε, είτε μακριά σε άλλο σημείο του γηπέδου, είτε στην εξέδρα.
Κάποια στιγμή όμως μια ομάδα όταν αμύνεται αρχίζει να χάνει δυνάμεις και οι γραμμές της καταρρέουν. Κάπως έτσι και η ελληνική πλευρά, πεντέμισι μήνες μετά τις εκλογές πλέον βρίσκεται στην μικρή της περιοχή και το μόνο που κάνει είναι να κλωτσάει την μπάλα μακριά, ευελπιστώντας ότι το παιχνίδι θα λήξει, χωρίς τουλάχιστον να ηττηθεί.
Τώρα είμαστε στο σημείο που φταίνε οι αντίπαλοι, αλλά και η διαιτησία. Μόνο που πλέον κινδυνεύουμε να μπούμε και μέσα στο τέρμα και να μπλεχτούν οι παίκτες της ελληνικής πλευράς με τα δίχτυα. Εάν συμβεί αυτό δεν θα μπορούν ούτε την μπάλα να κλωτσήσουν μακριά και τα γκολ θα πολλαπλασιαστούν.
Και κανείς υγιώς σκεπτόμενος δεν θέλει την ελληνική πλευρά να υποστεί ταπεινωτική ήττα. Φθάνει μόνο ο κόουτς, δηλ. ο Πρωθυπουργός, να αλλάξει τακτική και να αποφασίσει να βγάλει την ομάδα του από την μικρή περιοχή που βρίσκεται. Εάν θέλει να καταφέρει να φύγει με ισοπαλία…
