Την ώρα που το εξωτερικό μέτωπο βρίσκεται σε πλήρη και λίαν επικίνδυνη εξέλιξη και οι δυνάμεις όχι μόνον της κυβέρνησης αλλά και της χώρας θα έπρεπε να βρίσκονται επικεντρωμένες και ομόθυμες σε αυτό, μια σειρά από αποφάσεις της κυβέρνησης στο εσωτερικό λειτουργούν ουσιαστικά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κι αυτό συμβαίνει τόσο έντονα, ώστε να μπορεί κανείς να πει ότι μόνη της υπονομεύει τον ίδιο της τον εαυτό.
Το κορυφαίο παράδειγμα είναι τα όσα συμβαίνουν στην παιδεία, τα οποία έχουν ξεσηκώσει τους πάντες – και δικαίως: πρόκειται για επιλογές μιας τραγικά ακραίας φανατικής οπισθοδρόμησης, η οποία δεν βλέπει προς τον 21ο αλλά προς τον… 19ο αιώνα και μάλιστα προς τη χειρότερη εκδοχή του. Οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου θυμίζουν την Κούβα του Κάστρο, αλλά τριάντα χρόνια πριν. Οι κατευθύνσεις που επιχειρεί να δώσει στην εκπαίδευση είναι στην ουσία τους σκοταδιστικές και αποσαθρώνουν ότι είχε μείνει όρθιο. Πρόκειται περί τραγωδίας.
Είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβη τις πρώτες εβδομάδες με τη μεταναστευτική πολιτική και που στη συνέχεια επιχειρήθηκε, ευτυχώς, έστω και σιωπηρά να μαζευτεί. Είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβη με την υπόθεση Ξηρού και παραλίγο να μπει η χώρα σε μεγάλες, άνευ λόγου περιπέτειες. Αλλά είναι, σε ένα άλλο επίπεδο, και το ίδιο με αποφάσεις για τη στελέχωση των μεγάλων οργανισμών του δημοσίου που μας πάνε πάρα πολύ πίσω.
Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο οφείλει να σταθεί η κυβέρνηση: όταν λέει πρώτη φορά αριστερά εννοεί ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας θα καταληφθεί από πρόσωπα που έχουν διατελέσει σε τέτοιους ρόλος επί δεκαετίες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις;
Δεν λέει κανείς να φτάσουμε στο ιδεατό σημείο να επιλεγούν αυστηρά οι καλύτεροι, μακάρι να γινόταν, αλλά προδήλως είναι υπερβολική η απαίτηση.
Όμως, έστω, δικά τους άφθαρτα νέα ικανά στελέχη δεν έχουν να βάλουν; Είναι δυνατόν να βλέπουμε τέτοιου είδους τοποθετήσεις σε κομβικούς οργανισμούς σαν αυτές που είδαμε σε τουλάχιστον δύο εξ αυτών τις τελευταίες ημέρες;
Πρόκειται για ακατανόητες επιλογές που ούτε στο ελάχιστο δεν συνάδουν με το πνεύμα και την εντολή της ανανέωσης. Όχι. Αυτό δεν είναι ούτε πρώτη φορά, ούτε φυσικά αριστερά. Είναι για πολλοστή φορά και είναι χωρίς ιδεολογική ταυτότητα: απλά, με την ταμπέλα «μηχανισμός»… Επιπλέον, δίπλα στις βαριές παιδικές ασθένειες που φέρει κάθε νέα εξουσία αλλά για τις οποίες η χώρα χρόνο δεν έχει, προστίθενται τώρα και οι πιο… γεροντικές ασθένειες περιβαλλόντων που επί δεκαετίες έχουν καταστρεπτικά γαντζωθεί στον τόπο.
Όλα αυτά, και όχι μόνον, οφείλει να τα αντιληφθεί ταχύτατα η κυβέρνηση, δηλαδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Επειδή όλα αυτά υπονομεύουν αγρίως την προσπάθεια και τους στόχους της. Υπάρχει λόγος;
Ελπίζει κανείς πως όχι. Και ελπίζει κανείς ότι ο πρωθυπουργός πολύ γρήγορα θα αντιληφθεί και να αναστρέψει αυτή την κατάσταση, η οποία σε τίποτα δεν συνάδει με την έννοια του μέλλοντος και λειτουργεί υπονομευτικά τόσο ως προς τον ίδιο όσο και ως προς την κυβέρνησή του.
Γιατί;
