Μεγάλη Πέμπτη 2013.
Σάββατο 2 Μαΐου 2015.
Δύο χρόνια από τον θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή.
Η απουσία του ανθρώπου, για οικείους, συγγενείς και φίλους. Η απουσία του καλλιτέχνη από το σανίδι και την πλατεία, για τους συνεργάτες και τους ηθοποιούς, τα «παιδιά» και τους «μαθητές» του, για όσους δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν και για τους πολλούς που δεν είδαν τις παραστάσεις του.
Δύο χρόνια τώρα το θέατρο, οι άνθρωποί του και οι θεατές δεν ανυπομονούν για την επόμενη παραγωγή, ούτε αναρωτιούνται αν θα καθυστερήσει η πρεμιέρα. Το Θέατρο Οδού Κυκλάδων συνεχίζει _με το όνομά του να έχει προστεθεί στην ταυτότητα και τη μαρκίζα.
Το «Θερμοκήπιο» θα παραμείνει το υποκριτικό του κύκνειο άσμα και ο «Αμφιτρύων» το σκηνοθετικό. Οι ενδιάμεσοι θεατρικοί σταθμοί από τον πρώτο ως τον τελευταίο, ζωντανοί στη μνήμη, συνθέτουν το παζλ του δικού σύμπαντος.
Αυτό ακριβώς είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης: Φτιάχνει κόσμους, ξυπνάει αισθήματα, γεννάει συζητήσεις, προκαλεί αντιδράσεις, δεν επαναπαύεται, δεν ησυχάζει, δεν πεθαίνει. Ψάχνει, σκάβει, ανακαλύπτει, αποκαλύπτει…
Ο σημαντικός δημιουργός δεν μετριέται με το κενό που αφήνει. Μετριέται με την επιρροή που ασκεί στους επόμενους.
Ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν σημείο αναφοράς εν ζωή _για νεώτερους και πρεσβύτερους, ομότεχνους και μη. Παραμένει. «Ουδείς αναντικατάστατος», λένε. Κι έτσι είναι. Αυτό όμως δεν απαγορεύει μια μικρή παραλλαγή της φράσης, με την προσθήκη ενός σημείου στίξης: «Ουδείς αναντικατάστατος;»
