Για όλα φταίει το Internet, τα sites, τα blogs, το Facebook. Ολη η γνώση του κόσμου στην οθόνη σου, όλος ο πλουραλισμός απόψεων και προώθησης της ψυχαγωγίας ένα κλικ μακριά από τα χέρια σου. Βιβλία και άρθρα που πρέπει να διαβαστούν, παραστάσεις και εκθέσεις που πρέπει να δεις, συγκροτήματα που θα άξιζε τον κόπο να γνωρίσεις, (αμερικανικές) τηλεοπτικές σειρές για τις οποίες, όχι δεν είναι ιδέα σου, όλοι μιλάνε κατενθουσιασμένοι. Μια υπερπροσφορά πληροφορίας που σχεδόν επιβάλλει τη συμμετοχή σου στη διερεύνηση των αξιώσεών της. Εν τω μεταξύ ο χρόνος τρέχει, υπάρχει σίγουρα κάτι άλλο εκεί έξω που αξίζει την προσοχή σου, οπότε πρέπει να αξιολογήσεις όσα αγαπάς με πολύ αυστηρά κριτήρια. Οτιδήποτε δεν σε αρπάζει από το μανίκι μόλις το ξεκινάς, οτιδήποτε δεν καταθέτει με το «καλημέρα σας» ισχυρά τεκμήρια ότι θα σε αποζημιώσει το προσπερνάς ή χωρίς δεύτερη σκέψη το αφήνεις. Η πληροφορία σπανίως μετουσιώνεται σε γνώση και παραμένει ένα ανεπεξέργαστο ίζημα του πολτού που τελικά δημιουργείται μέσα στο κεφάλι σου. Είναι ωστόσο μια απαραίτητη πολυτέλεια που θα άξιζε να εξασφαλίσεις για τον εαυτό σου: να αφαιρέσεις τον «θόρυβο» που σε αποσπά διαρκώς, να παραδεχθείς ευθαρσώς «συγγνώμη, παιδιά, δεν είδα, δεν γνωρίζω». Να αντισταθείς στις σειρήνες των social media που σε καλούν να είσαι ενήμερος για τα πάντα και να απολαύσεις την πιο χαλαρή διαδρομή διερεύνησης των δικών σου, πεπερασμένων, ενδιαφερόντων.
* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Δεκεμβρίου 2014
