Την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου ο Αντώνης Ρουπακιώτης μίλησε στις «Πρωινές Διαδρομές» και στους Βασίλη Αδαμόπουλο και Σωτήρη Ξενάκη για την υπόθεση Ρωμανού.{{{ audio1 }}}

Για την υπόθεση Ρωμανού

«Όταν καλούμαστε να εφαρμόσουμε ένα νόμο που είναι ο σωφρονιστικός κώδικας και είναι ένας από τους πιο σύγχρονους της Ευρώπης, του 1999, αναζητούμε τις αξίες και αρχές που θέλει να υπηρετήσει. Πρώτον, τις εκπαιδευτικές άδειες σε κρατουμένους και το δικαίωμα της Παιδείας, που είναι διασφαλισμένο από το Σύνταγμα και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Αυτό είναι πρώτο και μέγιστο και καλύπτει πολλά – όχι όλα. Δεύτερον, την αντίληψη της σωφρονιστικής πολιτικής που πρέπει να ασκείται, όπου ο σωφρονιστικός κώδικας δίνει πάλι τη δυνατότητα να μην εξαντλείται η μηδενική ανοχή. Αλλά χρειάζονται τα μέτρα εκείνα που βοηθούν τον κρατούμενο σιγά-σιγά να επανενταχθεί στην κοινωνία. Τρίτον, την αντιμετώπιση κάθε κρατουμένου με τις ιδιαιτερότητες που διαθέτει. Αυτό έχει να κάνει με μια βασική αρχή όχι του δικαίου, αλλά και του πολιτικού μας πολιτισμού. Δεν παραλείπω, τέλος, ότι μπορεί να υπάρχουν και ζητήματα ασφάλειας. Εδώ έχει τη δυνατότητα η νομοθεσία, που το προβλέπει, να δοθεί η δυνατότητα στο συγκεκριμένο κρατούμενο να παρακολουθεί τα μαθήματά του και αυτό έχει συμβεί και άλλη φορά. Κρατούμενος που είχε καταδικαστεί για ένα βαρύ αδίκημα να συνοδεύεται για την παρακολούθηση των σπουδών του. Αν δεν το δέχεται αυτός, είναι ένα άλλο ζήτημα. Και δεν ασκώ κριτική στο Δικαστικό Συμβούλιο ούτε παρεμβαίνω, αλλά μιλάω ως νομικός, σαν να μην υπήρχε Ρωμανός. Δεν το υποδεικνύω καν. Απλώς παραθέτω τις δυνατότητες τις εναλλακτικές που το δίκαιό μας προβλέπει. Δεν είναι δυνατόν να προβλέπει η νομοθεσία τις εκπαιδευτικές άδειες και τη χορήγησή τους και μετά να μην δίνονται. Και θέλω να προσθέσω ότι οι διατάξεις μιλούν ακόμη και για άδεια απουσίας, για να συμμετάσχει κάποιος στις εξετάσεις για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και αυτό, σύμφωνα με όσα έχω ακούσει για τη νέα διάταξη, θεωρώ ότι δεν είναι εφικτό. Θέλω να δω τη διάταξη. Όχι φόβο ούτε κακή άποψη έχω. Δεν επιθυμώ να επιβληθεί μέσω τηλεδιάσκεψης η αναίρεση, τελικά, του δικαίωματος που παρέχει ο κώδικας. Αν μάλιστα λάβετε υπόψη σας αυτό που είχε ο πρόεδρος του ιδρύματος, ότι δεν μπορεί κάποιος να παρακολουθεί από μακριά τα εργαστήρια, υπάρχει ένα ζήτημα. Ότι εάν θέλουμε να υλοποιούμε το Σύνταγμα και το σωφρονιστικό κώδικα, πρέπει να εφαρμοστεί αυτό με όρους που θα εξασφαλίζουν την ασφάλεια. Δεν το ξεχνώ αυτό, όταν ακούω ότι ο κρατούμενος θέλει την άδειά του. Και νομίζω ότι αυτό θα το έλυνε το θέμα του βιοεντοπισμού. Τα «βραχιολάκια», όπως λέμε. Είναι αυτό που ετοιμάσαμε και είμαι ευτυχής που το λέω και το αφήσαμε έτοιμο στον επόμενο υπουργό, ο οποίος το εφάρμοσε και τώρα έχει τη δυνατότητα ο κρατούμενος για ειδικούς σκοπούς να εξέλθει από τις φυλακές και να υπηρετήσει αυτό που πρέπει, είτε ανάγκες οικογενειακές είτε προσωπικές είτε σπουδών και να επανέρχεται στο σωφρονιστικό κατάστημα. Υπόψιν ότι και στην περίπτωση εκπαιδευτικών αδειών, ο κρατούμενος είτε παραμένει στο σωφρονιστικό κατάστημα από το οποίο προέρχεται είτε σε άλλο που είναι κοντά στον τόπο των σπουδών του είτε ακόμη και σε καταστήματα ανοιχτής διαβίωσης, που όμως εμείς δεν έχουμε ακόμα.»