Δεν έχουμε δει πολλές φορές, ελληνικές σειρές που έχουν τόσο άρτια σκηνοθεσία, μοντάζ και ερμηνείες. Τα τελευταία χρόνια δεχτήκαμε καταιγισμό ατάκας, σαχλαμάρας, ευκολίας και προφανούς διάθεσης για αρπαχτές. Βλέποντας λοιπόν μία σειρά όπως το «Νησί» είναι εύλογο να ξαφνιάζεσαι ευχάριστα, να συγκινείσαι, να αφήνεσαι να παρασυρθείς από την πλοκή.
Εν προκειμένω από το παραμύθι που τόσο μοναδικά διασκεύασε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Παπαδουλάκης. Το χθεσινό επεισόδιο ήταν από τα καλύτερα της σεζόν. Ενας καμβάς πάνω στον οποίο οι συντελεστές φιλοτέχνησαν τις αντίθετες πορείες που μπορεί να διαγράψει ο έρωτας. Αυτός της καρδιάς, της Μαρίας (Γιούλικα Σκαφιδά), και αυτός της σάρκας, της Αννας (Ευγενία Δημητροπούλου).
Τίποτε δεν δηλώθηκε, τίποτε δεν «φώναξε», τίποτε δεν ακολούθησε την οδό του τηλεοπτικού σεξισμού. Βλέμματα, χαμόγελα, φτερουγίσματα, αγγίγματα, λέξεις, σώματα. Κομμάτια ενός ερωτικού παζλ που αναδεικνύουν τα συναισθήματα και προδηλώνουν την πορεία τους. Και στην τηλεόραση αυτές τις πορείες σπάνια έχεις την τύχη να τις παρακολουθήσεις.
Συνήθως με τον τηλεοπτικό έρωτα από την αφετηρία φτάνεις μονομιάς στο τέρμα, δηλαδή κάτω από τα σκεπάσματα… Οι αρπαχτές που λέγαμε.
