Το ζήτημα είναι τι θέλουμε. Θέλουμε μια πρωτεύουσα με ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, που θα είναι αντάξιο της ιστορίας της πόλης; Ή μήπως προτιμάμε να βολευόμαστε επί του παρόντος και να ζούμε τον μύθο μας; Αυτό είναι η ουσία της φασαρίας σχετικά με την πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας. Προσωπικά, θα ήθελα το πρώτο, ένα ωραίο ιστορικό κέντρο και δεν με νοιάζει αν ταλαιπωρούνται οι οδηγοί των αυτοκινήτων. Αν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ η Αθήνα το ιστορικό κέντρο που αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, η χρήση του αυτοκινήτου πρέπει αναγκαστικά να περιοριστεί. Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας, βέβαια, είναι η τεράστια συμβολική αξία που έδωσε η κοινωνία μας στο αυτοκίνητο ΙΧ (οι γιωταχήδες ήταν η έκφραση στη δεκαετία του 1970). Μαζί με το «χαρτί από πανεπιστήμιο», που μετρούσε για το Δημόσιο, το αυτοκίνητο ήταν στα δύο ύψιστα αγαθά της περιόδου που ξεκίνησε με τη Μεταπολίτευση. Συνεπώς, δεν είναι εύκολο για έναν συνηθισμένο πολιτικό να τα βάλει με το αυτοκίνητο, συνεπάγεται κόστος και απώλειες τις οποίες οι πολιτευτές της σειράς δεν διακινδυνεύουν.

Θα ήμουν, λοιπόν, ενθουσιωδώς υπέρ της πεζοδρόμησης, υπό την προϋπόθεση όμως ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ωραίο, αισθητικά ικανοποιητικό και λειτουργικό. Ομως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι ένα μπάλωμα από υλικό διαφορετικής υφής και δεν καταφέρνει να ενοποιήσει τις δύο πλευρές της Βασιλίσσης Ολγας. Είναι ένα είδος νεκρής ζώνης, που είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει διαφορά δεν κάνει. Αυτά ως προς την ουσία του θέματος. Ομως, είτε ανοίξει τελικά στα αυτοκίνητα η λεωφόρος είτε όχι, το θέμα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να σταθμίσουμε τη σοβαρότητα του νεοεκλεγέντος δημάρχου Αθηναίων.

Στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββατοκύριακου διαβάζω ότι ο κ. Δούκας διαπιστώνει ότι το συγκεκριμένο ζήτημα, πράγματι, διχάζει (sic) τον κόσμο. Μου κάνει εντύπωση η αυστηρότητα της διάγνωσης του δημάρχου, διότι εκείνος άνοιξε το θέμα, όχι κάποιος άλλος! Ο ίδιος ήταν που προκάλεσε την αφορμή του διχασμού, του οποίου την ύπαρξη έρχεται κατόπιν και αφ’ υψηλού να διαπιστώσει. Εν τούτοις, δηλώνει ότι αντιλαμβάνεται ως καθήκον του να πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή σύγκλιση μεταξύ των διισταμένων απόψεων – και μπράβο του, προσθέτω εγώ. Πώς θα φέρει τη σύγκλιση; Θα ανοίξει ξανά τη Βασιλίσσης Ολγας στα αυτοκίνητα, συγχρόνως όμως «θα κατατεθεί προς συζήτηση ένα ολοκληρωμένο σχέδιο». Προς συζήτηση… Με άλλα λόγια, επαναφέρει την προηγούμενη κατάσταση και παραπέμπει το θέμα στις καλένδες με τις αρμόζουσες τιμές και, γιατί όχι, την μπάντα του δήμου να παιανίζει. Μας δουλεύει ο κ. Δούκας; Ρητορικό το ερώτημα. 

Αν αυτή είναι η θέση του νέου δημάρχου Αθηναίων για το ζήτημα της κλειστής λεωφόρου, τότε ο κ. Δούκας συνδυάζει τα χειρότερα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠαΣοΚ ταυτοχρόνως. Οπως ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και αυτός δημιουργεί ή υποθάλπει μια κρίση για να την εκμεταλλευτεί αργότερα ο ίδιος· και, όπως δίδαξε το ΠαΣοΚ, την κάθε υποχώρηση ή συμβιβασμό την καλύπτει με έναν βομβαρδισμό εύηχης και δήθεν τεχνοκρατικής μπουρδολογίας περί ολοκληρωμένων σχεδίων κ.λπ. Ελεος, κύριε Δούκα, όχι άλλο κάρβουνο!

Η δεύτερη απογοήτευση που επεφύλασσε ο κ. Δούκας στους καλοπροαίρετους, εκείνους που περιμένουν να δουν για να κρίνουν, ήταν ότι συντάχθηκε ευθέως με τους περιθωριακούς των Εξαρχείων που δεν θέλουν σταθμό του μετρό στην πλατεία. Το φύλλο συκής πίσω από το οποίο κρύβονται οι αντιδρώντες είναι τα δέντρα της πλατείας, τα οποία για ένα διάστημα θα πρέπει να ξεσπιτωθούν, να μεταφερθούν δηλαδή στα φυτώριο του δήμου, για να επιστρέψουν όταν η πλατεία θα είναι έτοιμη. Αν δεν ήταν αριστεροί, θα τους λέγαμε σκοταδιστές και αντιδραστικούς. Θέλουν να κρατήσουν τα Εξάρχεια εκτός του συγκοινωνιακού ιστού της πόλης. Η πραγματική επιδίωξή τους είναι να μη μεταβληθούν οι κοινωνικές ισορροπίες στην περιοχή, που επιτρέπουν εδώ και χρόνια το ιδιότυπο καθεστώς ανομίας για ορισμένες κατηγορίες παραβατικών και κακοποιών.

Είναι κρίμα ότι ο κ. Δούκας έσπευσε να συνταχθεί μαζί τους. Κατανοητό ότι έχει γραμμάτια να εξοφλήσει προς ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους προμηθευτές, αλλά αν ξεκινά έτσι, το μέλλον προμηνύεται ζοφερό για την Αθήνα. Αν η δημαρχία του πρόκειται να εξελιχθεί σε τέσσερα χρόνια «έρωτα και αναρχίας», περιμένετε να δείτε τι θα συμβεί αν στο μέλλον εμφανιστεί από εκεί που δεν το περιμένουμε κανένας ακροδεξιός υποψήφιος νέου τύπου, κάποιος που δεν θα είναι νούμερο ούτε εγκληματίας. Να δω τότε τι θα κάνουμε…

ΤΟ ΚΟΥΚΛΑΚΙ

Ο εγγαστρίμυθος μπορεί να μιλάει με το στόμα κλειστό και να δίνεται η εντύπωση ότι η φωνή έρχεται από κάποιον άλλον. Γι’ αυτό, ως νούμερο του βαριετέ, ο εγγαστρίμυθος έχει πάντα ένα κουκλάκι στα πόδια του, του οποίου κινείται το στόμα και φαίνεται σαν να μιλάει αυτό.

Στην εποχή μας, θα έλεγα ότι αυτό το είδος ψυχαγωγίας έχει εκλείψει τελείως, αν δεν το έβλεπα να συμβαίνει στην πολιτική. Ακούω τον κ. Κασσελάκη να μιλάει απαξιωτικά και αναιδώς για πρόσωπα και πράγματα που δεν γνωρίζει και, τρέχα γύρευε γιατί, νομίζω ότι ακούω τον Πολάκη. Δεν σοβάρεψε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχαμε νομίσει. Πολακίζει ασυστόλως. Ο,τι εκστομίζει απηχεί απολύτως τις γνωστές θέσεις του Παύλου Πολάκη. Αυτός είναι λοιπόν ο εγγαστρίμυθος της υπόθεσης. Το κουκλάκι στα γόνατα του που κουνάει το στόμα του είναι ο κ. Κασσελάκης…

Οταν σε καθηλώνει με αυτό το βλέμμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πώς να συγκεντρωθείς και, κυρίως, πώς να σοβαρευτείς; Εγώ θα δυσκολευόμουν. Θα διέκοπτα τον ειρμό μου, για να τον ρωτήσω αν του συμβαίνει κάτι ή αν κάτι που έφαγε ίσως τον έχει ενοχλήσει…