Από το μακρινό 1930 είχε ήδη διαπιστωθεί ότι «η ερήμωσις της υπαίθρου αποτελεί αναμφιβόλως ένα από τους μεγαλυτέρους συντελεστάς οικονομικής ανωμαλίας», όπως σημείωνε τότε το «Ελεύθερον Βήμα».
Με το πέρασμα των χρόνων, η συζήτηση περί των «αρνητικών συνεπειών της αστυφιλίας» απέκτησε vintage χαρακτηριστικά εμπλουτισμένα με στοιχεία γραφικότητας. Κάτι δηλαδή σαν τα «αγαθά της αποταμίευσης». Προσφιλές θέμα για σχολικές εκθέσεις – κυρίως σε περασμένες δεκαετίες – αλλά όχι για ουσιαστικό διάλογο. Πόσω μάλλον για γενναίες αποφάσεις. Ολοι συμφωνούσαν με το αίτημα περί αποκέντρωσης, ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε σε εφαρμογή ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο. Ολες οι απόπειρες, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, απέτυχαν, καθώς βασίστηκαν στη λογική του «ράβε – ξήλωνε».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
