Παρότι ο ήχος από τις αλυσίδες των προκατόχων του θα πρέπει να στοιχειώνει τους διαδρόμους του Μεγάρου Μαξίμου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και οι προηγούμενοι από αυτόν, παριστάνει ότι δεν τον ακούει. Ισως πιστεύει ότι εξοβέλισε το φάντασμα με το λευκό χιτώνιο και το καταδίκασε να μην αναδυθεί ξανά από το περίτεχνο και μεγαλοπρεπές τζάκι, που βρίσκεται αντικριστά στην είσοδο και υπομένει καρτερικά το καθρέφτισμα στα καλογυαλισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια κάθε επίσημου και ανεπίσημου επισκέπτη του νεοκλασικού Μεγάρου.

Ο Πρωθυπουργός είναι ξεκάθαρα άνθρωπος της επιστήμης, ένας τεχνοκράτης που δεν πιστεύει στα φαντάσματα και στα παραμύθια, παρά μόνο στα data και στα excel. Και σίγουρα θέλει το καλό, ακόμα και αν χρειάζεται να παρακάμψει τη συνταγματική τάξη για να το πετύχει.

Στην αιώνια διαλεκτική ανάμεσα στον σκοπό και στα μέσα, για εκείνον ο σκοπός υπερισχύει, αυτό τουλάχιστον αφήνουν να διαφανεί στενοί συνεργάτες του. Ακόμα και το γούρι που μοίρασε εφέτος στους βουλευτές της ΝΔ είχε χαραγμένα τα αρχικά του, σημάδι μιας εντελώς προσωπικής και ανάδελφης ισχύος.

Ενδεχομένως το Μέγαρο Μαξίμου να διαθέτει κρυφή ηχομόνωση που κρατά έξω από τους τοίχους του τον απόηχο των δημοσκοπήσεων, οι οποίες δεν δείχνουν αυτοδυναμία, των σκανδάλων, της κακοδιαχείρισης, των αγροτικών μπλόκων, γενικά οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει την αυτάρεσκη αίσθηση υπεροχής των ενοίκων του.

Ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να γράψει ιστορία κερδίζοντας τρίτη εκλογική νίκη στη σειρά, ένα άπιαστο ρεκόρ, και ποιος λέει ότι δεν μπορεί να το πετύχει με την ανίσχυρη και κατακερματισμένη αντιπολίτευση που έχει απέναντί του;

Για εκείνον οι πρώην είναι πρώην και οι επόμενοι δεν μπορούν ακόμα να τον ακουμπήσουν. Αντιθέτως, ο ίδιος μπορεί να τους γίνει εφιάλτης ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει όσο διατηρεί διψήφια διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση και η εσωκομματική αντιπολίτευση ασκείται εκτός της «γαλάζιας» Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Παρότι λάτρης της καινοτομίας, παίζει στα δάχτυλα τον παλαιοκομματισμό χρησιμοποιώντας τα ταμεία του κράτους ή της ΕΕ ως αντίδοτο σε κάθε δυσκολία και αφήνοντας τους επικριτές του να αναμένουν, ματαίως μέχρι στιγμής, την κρίσιμη καμπή. Μέχρι να φανερωθεί το φάντασμα με το λευκό χιτώνιο, γίνεται εκείνος φασματική πολιτική φιγούρα για τους αντιπάλους του, οι οποίοι το καλύτερο που βρήκαν ως τώρα για να τον αντιμετωπίσουν είναι να ορθώσουν απέναντί του ένα μέτωπο ηθικής.

Εκτός από τον Κυριάκο Βελόπουλο, ο οποίος αναδεικνύεται σε ρυθμιστικό παράγοντα για τα ποσοστά της ΝΔ στη Βόρεια Ελλάδα, ενδεχομένως όπως ψιθυρίζεται στο δημοσκοπικό παρασκήνιο και στη Θεσσαλία.

Το δίλημμα του ΠαΣοΚ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται αντιμέτωπος με το ασύμμετρο καθήκον να αναμετριέται καθημερινά με το φάντασμα του ιδρυτή του ΠαΣοΚ Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο έχει δραπετεύσει εδώ και χρόνια από τη Χαριλάου Τρικούπη και έχει στοιχειώσει μαζί με τη μυθολογία που το συνοδεύει τον Αλέξη Τσίπρα και ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατοσφαιρική άνοδος στην εξουσία και η ηγεμονία κατά τη ζωή αλλά και μετά θάνατον, είναι το όνειρο των ηγετών και των ανυπόμονων ψηφοφόρων της δημοκρατικής παράταξης, η οποία δεν λέει να ομονοήσει ούτε μπροστά στον κίνδυνο της υπαρξιακής συρρίκνωσης.

Το ποσοστό του ΠαΣοΚ βρίσκεται καθηλωμένο περί το 14% στερώντας το απαραίτητο επιπλέον οξυγόνο από την ηγεσία του και απομυζώντας τις δυνάμεις των «αρχηγήσιμων» στο εσωτερικό του. Τι φταίει; Ολα και τίποτα, δεν είναι εύκολο για το ΠαΣοΚ να βγει από τη δίνη της κρίσης στην οποία βρέθηκε εξαιτίας των μνημονίων και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αν και διαθέτει ένα καλοδουλεμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και νέα στελέχη που θέλουν να ανοίξουν την περπατησιά τους, το θαύμα δεν συντελείται. Μπορεί να ευθύνεται για αυτό η καθεστωτική νοοτροπία που το διαπερνά και το κρατάει δεμένο στο άρμα του «όλοι ίδιοι είσαστε».

Ο Ν. Ανδρουλάκης μιλά για ηθική διακυβέρνηση. Ωστόσο, κουβαλά παρελθοντικές αμαρτίες που δεν του αναλογούν, αλλά και τωρινά ολισθήματα, όπως η εμπλοκή μελών του ΠαΣοΚ στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, που δίνει το πρόσχημα στην κυβέρνηση να ξεγλιστρά από τις δικές της ευθύνες μέσω των συμψηφισμών. Οι δικές του αλυσίδες είναι πλεγμένες με την ιστορία του κόμματός του και γι’ αυτό είναι δύσκολο να σπάσουν, ακόμα και με την επιμονή στην αυτόνομη πορεία, χωρίς εσωκομματικό αντίλογο.

Ωστόσο το ζήτημα των ενδεχόμενων μετεκλογικών συνεργασιών αποτελεί ένα διαρκές ναρκοπέδιο όχι μόνο για εκείνον αλλά και για τους τρεις τελευταίους προέδρους καθώς και για τους επίδοξους επόμενους, και το πιο δύσκολο ζήτημα του επικείμενου συνεδρίου. Αν ο ίδιος ταλανίζεται από τα διλήμματα μιας καθηλωμένης αντιπολίτευσης, ταυτόχρονα διαταράσσει τον ύπνο του Αλέξη Τσίπρα που κάπως θα πρέπει να υπερπηδήσει το εμπόδιο του ΠαΣοΚ για να ηγηθεί της αναγεννημένης Κεντροαριστεράς.

Ταυτόχρονα, ο πρώην πρωθυπουργός αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, όχι τόσο για το ποσοστό που θα του «κλέψει» όσο επειδή θα συντηρεί διαρκώς τη συζήτηση περί συνεργασιών, η οποία διχάζει το κόμμα.

ΣΥΡΙΖΑ σε περιδίνηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε επιδίωκε να διαλύσει και να απορροφήσει το ΠαΣοΚ είναι σήμερα σκιά του κυβερνητικού εαυτού του.

Ο Σωκράτης Φάμελλος παλεύει να σώσει το κόμμα του από την περιδίνηση που προκαλεί η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική μέσω της πρωτότυπης μεθόδου των απομνημονευμάτων του που αφορούν το παρελθόν του, και μάλιστα ένα επώδυνο παρελθόν για την πλειονότητα της κοινωνίας.

Ολα τα φαντάσματα που ξεχύθηκαν από τις σελίδες της «Ιθάκης» έπεσαν πάνω στην Κουμουνδούρου, την οποία ο πρώην πρόεδρός της έχει αποκηρύξει, όσο και αν πολλά στελέχη της πασχίζουν να τον σαγηνεύσουν με μελωδίες παντοτινής αφοσίωσης.

Ωστόσο, ο κ. Φάμελλος αρνείται να παραδώσει το σαθρό οχυρό. Το περιζώνει με αλυσίδες και προσπαθεί να το μετατρέψει σε παράγοντα επιρροής των μετεκλογικών εξελίξεων με ή χωρίς τον Τσίπρα, ενώ η αυτονομημένη «αποικία» του Στέφανου Κασσελάκη καταρρέει αλλά δεν ενισχύει το «μητροπολιτικό» κόμμα, και η Νέα Αριστερά προτιμά να κολυμπά στα νερά της ιδεολογικής της καθαρότητας, ακόμα και αν κινδυνεύει να πνιγεί σε αυτά. Αλλά χωρίς τον Τσίπρα γίνεται ή θα στέκονται όλοι μαζί γύρω από το προσκεφάλι του «μικρού Τιμ», αγωνιώντας για τις ζωτικές του λειτουργίες;