Οι συναντήσεις των ελλήνων ηγετών με τους τούρκους ομολόγους τους διαπνέονται από μία δική τους δυναμική. Εχουν παρεξηγήσεις, δυστοκίες και προφανώς υπακούν, σε μεγάλο βαθμό, στις εσωτερικές πολιτικές προτεραιότητες του καθενός. Ακόμη και όταν υπήρχαν πιθανότητες να πνεύσει ένας ούριος διπλωματικός άνεμος στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση των διαφορών τους σε κομβικές πολιτικές εξελίξεις – συνήθως εκλογικές αναμετρήσεις – οι συνομιλητές ανέβαλλαν τις αποφάσεις για αργότερα, δηλαδή για… ποτέ.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο το οποίο είναι μάλλον θλιβερό και εντοπίζεται κυρίως στην ελληνική πλευρά. Δεν αφορά την πολιτική ηγεσία, αλλά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι ελληνοτουρκικές συναντήσεις (είτε κορυφής είτε χαμηλότερου επιπέδου) από τα μέσα ενημέρωσης και από την κοινή γνώμη. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχει αμοιβαία καχυποψία μεταξύ των δύο χωρών – και είναι λογικό να υπάρχει, ιδιαίτερα στην Αθήνα με όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία, πολλά, χρόνια εξαιτίας της τουρκικής συμπεριφοράς. Το 2020 παραμένει άλλωστε πολύ φρέσκο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
