Ισως το πιο ενδιαφέρον θέμα των ημερών στην Ευρώπη είναι το τι έγινε ξαφνικά στην Ιταλία. Πώς κατάφερε να αναλάβει έναν περισσότερο ηγετικό ρόλο εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεδομένου ότι η Γερμανία και η Γαλλία, που κανονικά κάνουν αυτή τη δουλειά, δείχνουν να βρίσκονται σε μια παρατεταμένη παραζάλη.

Ηδη η πρωθυπουργός Μελόνι λειτουργεί ως ο πιο αξιόπιστος συνομιλητής του νέου αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτό δεν είναι λίγο. Το αν θα αποδειχθεί και ωφέλιμο για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι κάτι που θα φανεί. Κάποιοι ξεχνούν, αλλά η ιταλίδα πρωθυπουργός είχε εξαιρετικές σχέσεις και με τον προηγούμενο πρόεδρο Μπάιντεν. Το σίγουρο είναι ότι για την ώρα, αυτή είναι το πρόσωπο που φαίνεται να αναγνωρίζεται από τη νέα τάξη πραγμάτων.

Στα του οίκου της, δηλαδή στην ιταλική οικονομία, δείχνει επίσης να έχει βάλει μια τάξη και το αναγνωρίζουν και οι ιταλοί ψηφοφόροι που της δίνουν ποσοστά άνω του 30% στις δημοσκοπήσεις. Το χρέος συνεχίζει να αυξάνει, αλλά λιγότερο από όσο πριν η ίδια αναλάβει.

Το κόστος δανεισμού παραμένει υψηλό, πάνω σταθερά εδώ και μια διετία από το αντίστοιχο ελληνικό. Η οικονομία της καταγράφει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από τους «μεγάλους», κοντά στο 1% για το 2025. Ο πληθωρισμός αντιμετωπίζεται μάλλον καλά (1,5%), καθώς κινείται σταθερά χαμηλότερα του στόχου.

Οι επενδύσεις, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι το κρίσιμο για την πορεία της χώρας και ειδικά η απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση αλλά τώρα τρέχει με υψηλότατους ρυθμούς.

Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που υπέβαλε στην ΕΕ κινείται αρκετά συντηρητικά σε ό,τι αφορά τον στόχο των εσόδων, γεγονός που δημιουργεί προσδοκία ότι θα προκύψει μια δημοσιονομική χαλαρότητα, αντίστοιχη και αυτής του ελληνικού προγράμματος, εν όψει και στις δύο χώρες των εκλογών του 2027.

Η διαφορά των δύο κυβερνήσεων βρίσκεται στο τι θα κάνουν τα όποια χρήματα βρεθούν. Οι Ιταλοί της Μελόνι συζητούν τη μείωση των ορίων συνταξιοδότησης και κάποιων φορολογικών συντελεστών. Η ελληνική κυβέρνηση έχει «βάλει στο μάτι» τους συντελεστές φορολόγησης των μισθωτών.

Το κρίσιμο στην περίοδο Τραμπ κονδύλι των αμυντικών δαπανών δεν φαίνεται πως θα αυξηθεί (από το 1,5%) αν της ζητηθεί, καθώς δεν υπάρχει επιπλέον δημοσιονομικός χώρος, για αυτό και είναι από τις χώρες που στηρίζουν φανατικά την πρόταση να μην υπολογίζονται τα εν λόγω κονδύλια στους δημοσιονομικούς στόχους.

Οι ομοιότητες με την ελληνική κυβέρνηση συνεχίζουν και σε άλλα θέματα, όπως ο χαμός που γίνεται με τους ιταλικούς σιδηροδρόμους, όπου μια σειρά περιστατικά αντιμετωπίστηκαν ως δολιοφθορές από τον αρμόδιο υπουργό Σαλβίνο αλλά και έγιναν αιτία να ζητηθεί η παραίτησή του από την αντιπολίτευση.

Πολλοί αναγνωρίζουν τώρα στην Ευρώπη ότι υποτίμησαν την ιταλίδα πρωθυπουργό. Δείχνει πολύ πιο προσαρμοστική, ικανή να επιβιώνει σε κάθε περίπτωση και αυτό είναι μια συνθήκη εξαιρετικά σημαντική στην εποχή μας.