Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι τυχαία το συλλογικό τραύμα, όπως ονομάζεται, ούτε κινητοποιεί χιλιάδες πολίτες μόνο γιατί είναι μια τραγωδία με νεκρούς, και μάλιστα οι περισσότεροι νέα παιδιά.
Στα Τέμπη και στην τραγωδία που έγινε πια συνώνυμο της περιοχής δοκιμάζονται από την πρώτη στιγμή του εγκληματικού δυστυχήματος τα πάντα. Η λειτουργία της κρατικής μηχανής σε όλες της τις εκφάνσεις, τα ανακλαστικά της κυβέρνησης, οι δυνατότητες των θεσμών να ανταποκριθούν σε αιτήματα βαθιάς σημασίας και σύνθετα, όπως η απόδοση δικαιοσύνης και η τιμωρία, όσων φταίνε για τις δραματικές συνέπειες και τις τραγικές απώλειες τόσων ανθρώπων.
Στα Τέμπη, με άλλα λόγια, ο κάθε πολίτης βάζει τον εαυτό του και βλέπει τους κινδύνους που τον απειλούν, το κράτος που δεν έχει κάνει αυτά που πρέπει για να ζούμε με ασφάλεια, τις τραγικές ελλείψεις που συγκροτούν την πραγματικότητα του ελληνικού σιδηροδρόμου στο δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα, τη λειτουργία οργανισμών και εταιρειών σε τόσο ευαίσθητες υπηρεσίες, όπως οι μεταφορές, που διέπονται ακόμη από το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, το βόλεμα και την ανευθυνότητα.
Και βέβαια τη μεγάλη ευθύνη όσων κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και κυβερνούν σήμερα που δεν φρόντισαν να κάνουν βήματα ουσιαστικής βελτίωσης και εκσυγχρονισμού αυτής της κατάστασης.
Αλλά και τις ευθύνες τους, όταν η τραγωδία έγινε, να κινηθούν τάχιστα με όρους κράτους δικαίου και σύγχρονη αντίληψη στην πλήρη και ουσιαστική έρευνα και στην απόδοση ευθυνών.
Στα Τέμπη συνολικά ο κρατικός μηχανισμός, αυτό που λέμε κράτος, έδωσε εξετάσεις και πέρασε κάτω από τον πήχη. Το αίτημα για απόδοση ευθυνών σε πολιτικό και ποινικό επίπεδο για πολιτικά πρόσωπα διαχειρίστηκε εξαιρετικά δυσανάλογα με το εύρος της τραγωδίας και την αξίωση των συγγενών των θυμάτων αλλά και των πολιτών για καταλογισμό ευθυνών.
Από την πλευρά της η Δικαιοσύνη που ανέλαβε το βαρύ και δύσκολο από κάθε άποψη έργο να αποδοθεί ευθύνη και να βρεθούν όλοι όσοι συνέβαλαν, ο καθένας με τον τρόπο του, στην τραγωδία, προσπάθησε φιλότιμα να κάνει τη δουλειά της, καλύτερα απ’ ό,τι έγινε σε άλλες περιπτώσεις πολύνεκρων δυστυχημάτων και φυσικών καταστροφών, όπως το Μάτι για παράδειγμα.
Ο ανακριτής πράγματι άνοιξε τη βεντάλια των αιτημάτων των τραγικών συγγενών των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη και έψαξε δεκάδες αιτήματά τους προς κάθε κατεύθυνση. Η Δικαιοσύνη ξεκαθάρισε μέχρι τώρα ποιος φταίει για τη σύγκρουση και έβαλε στη θέση του κατηγορουμένου πολλούς. Ωστόσο μένει ακόμη αναπάντητο το τεράστιας σημασίας ερώτημα για την έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση. Νέες πραγματογνωμοσύνες αναμένεται να δώσουν απαντήσεις.
Με αυτά τα δεδομένα, η Δικαιοσύνη φέρει το μεγάλο βάρος να περάσει τη δοκιμασία της τραγωδίας στα Τέμπη με επιτυχία, αποδίδοντας ευθύνες όπου κι αν υπάρχουν. Γιατί άλλη κάθαρση δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα κράτος που οφείλει να λειτουργεί ως κράτος δικαίου και όχι ως κράτος που το δίκαιο θα εφαρμόζεται κατά περίπτωση.