Η Γαλλία είναι η χώρα που με τη Γαλλική Επανάσταση επέβαλε στην πολιτική τους όρους Δεξιά και Αριστερά. Και έτσι βάδιζε, ως τη στιγμή που ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη λέγοντας ότι «εγώ δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο».
Εκτοτε η χώρα απέκτησε τρεις παρατάξεις: τη Δεξιά, την Αριστερά και τη Μακρονία. Η Γαλλία είχε και έχει όμως έναν εκλογικό νόμο που γεννήθηκε για δύο. Και επειδή σχεδόν όλες οι δεξιές θέσεις στο γαλλικό λεωφορείο είναι ήδη πιασμένες από την Ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, άλλη λύση για τον Μακρόν από το να αρχίσει να ψάχνει κάπου στα αριστερά για να κάτσει, δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει.
Εκεί που ουκ ολίγες θέσεις τις έχει πιασμένες η ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν. Εκεί που ο μαθητής του Μπαλιμπάρ και προσκείμενος στον Σεβενεμάν, Μακρόν, ανδρώθηκε πολιτικά, αρνούμενος ωστόσο πεισματικά κατά τη διάρκεια της θητείας στην Προεδρία να συνεργαστεί με τους πρώην συντρόφους του.
Ετσι, σταδιακά, ο Εμανουέλ Μακρόν, που έλεγε ότι δεν ήταν «ούτε Δεξιός ούτε Αριστερός», προσπαθεί να γίνει και Δεξιός (χωρίς τη Λεπέν) και Αριστερός (χωρίς τον Μελανσόν).
Και μάλλον τα καταφέρνει αφού προχθές προσκάλεσε – και πήγαν – για διαβουλεύσεις στο Ελιζέ οι πάντες, πλην της Λεπέν και του Μελανσόν.
Η εξέλιξη αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία στον βαθμό που το μείζον πολιτικό ερώτημα στη Γαλλία είναι ποιος θα είναι ο αντίπαλος της ακροδεξιάς υποψηφιότητας στις προεδρικές εκλογές του 2027. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν θα είναι ο Εμανουέλ Μακρόν, αφού το γαλλικό Σύνταγμα απαγορεύει πάνω από δύο διαδοχικές θητείες για το ίδιο πρόσωπο, στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Οι επίγονοι του Μακρόν, οι οποίοι βεβαίως γνωρίζουν ότι χωρίς αυτόν το πολιτικό τους μέλλον κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένο είναι, κάνουν ήδη λόγο για «κυβερνώσα Αριστερά», συμπεριλαμβάνοντας βεβαίως σε αυτήν τους εαυτούς τους, αλλά και τους σοσιαλιστές, τους οικολόγους και τους κομμουνιστές που επίσης κατά καιρούς έχουν κυβερνήσει τη Γαλλία.
Εκ παραλλήλου όμως συζητούν και την καθιέρωση της απλής αναλογικής στις βουλευτικές εκλογές. Πρόκειται, αν υιοθετηθεί, για μία αλλαγή θεμελιώδους σημασίας για το γαλλικό πολιτικό σύστημα, όπου η λέξη συμβιβασμός είναι άγνωστη, σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν στις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης.
Συν τοις άλλοις η απλή αναλογική θα έδινε το φιλί της ζωής στα μικρότερα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς που με το πλειοψηφικό σύστημα γνωρίζουν πως έχουν δύο μόνο επιλογές: είτε την κοινοβουλευτική τους εξαφάνιση είτε την επιβίωσή τους μέσω της συνεργασίας, οι κεντροδεξιοί με τη Λεπέν και οι κεντροαριστεροί με τον Μελανσόν.
Τέλος, αλλά διόλου ασήμαντο, με την απλή αναλογική εξασφαλίζεται, ως έναν βαθμό βεβαίως, ότι ακόμα και αν η Γαλλία αποκτήσει το 2027 ακροδεξιό η ακροδεξιά πρόεδρο, θα οδηγηθεί σε υποχρεωτική συγκατοίκηση στην εξουσία με τα κόμματα του υπό διαμόρφωση, προς το παρόν, δημοκρατικού τόξου, αφού το να λάβει η Ακροδεξιά πάνω από 50% θεωρείται μάλλον απίθανο.
