Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή στη διεθνή σκηνή, όπου τα γνωστά πολεμικά μέτωπα παραμένουν ανοιχτά και οι πιθανότητες να κλείσουν ολοένα και μειώνονται, η ακροδεξιά απειλή στην Ευρώπη επανέρχεται. Και όπως φαίνεται, αυτή τη φορά με τις ευλογίες του γνωστού μας για τις ακραίες θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Μια Ευρώπη που, όπως όλα δείχνουν, αδυνατεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει, να βρει τον βηματισμό της ώστε να είναι σε θέση να αποτελέσει το ουσιαστικό αντίβαρο στη σημερινή αλλοπρόσαλλη αμερικανική πολιτική.

Και τούτο διότι οι 27 χώρες-μέλη αδυνατούν να συμφωνήσουν, κυρίως λόγω έντονων ιδεολογικών διαφωνιών, σε μια κοινή πορεία. Αποδεικνύοντας έτσι, για πολλοστή φορά, ότι ήταν λάθος να πραγματοποιηθεί η μεγάλη διεύρυνση προς ανατολάς πριν η Ευρωπαϊκή Ενωση πάρει την τελική της μορφή, την οποία θα ήταν υποχρεώμενες να αποδεχθούν όσες χώρες επιθυμούσαν να ενταχθούν. Είναι όμως γνωστό ότι η διεύρυνση αυτή έγινε για καθαρά πολιτικούς λόγους προκειμένου να ενταχθούν οι χώρες που ανήκαν προηγουμένως στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Για τον λόγο αυτόν άλλωστε αποφασίστηκε και η επέκταση του ΝΑΤΟ έως τα ρωσικά σύνορα αντί να καταργηθεί το ΝΑΤΟ (εφόσον είχε ήδη καταργηθεί το Σύμφωνο της Βαρσοβίας) και να γίνει μια προσπάθεια ένταξης της νέας Ρωσίας με μια ειδική σχέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι δόθηκε το πρόσχημα στον πρώην πράκτορα της Κα Γκε Μπε Βλαντίμιρ Πούτιν να προχωρήσει στα όσα προχώρησε, προκαλώντας την εξαιρετικά επικίνδυνη σημερινή κρίση.

Και δεν είναι τυχαίο ότι η Πολωνία, της οποίας το εξαιρετικά ισχυρό λόμπι στις ΗΠΑ έπεισε τότε την Ουάσιγκτον για την επέκταση του ΝΑΤΟ, να βρίσκεται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα με την εκλογή ενός ακροδεξιού πρώην πυγμάχου στην προεδρία, ο οποίος χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης του Τραμπ. Για να μη μιλήσουμε και για το άλλο ακροδεξιό μπουμπούκι της Ολλανδίας, τον Γκερτ Βίλντερς, που αποχώρησε από την κυβέρνηση συνασπισμού οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, παραμένοντας πάντα πρώτο κόμμα. Μια Ολλανδία που στα τέλη Ιουνίου θα προεδρεύσει στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Και όλα αυτά τη στιγμή που τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων ανεβαίνουν σε όλη την Ευρώπη και ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ψάχνει να βρει ένα modus vivendi με την ακροδεξιά πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, την οποία ο Τραμπ θεωρεί ως «υπόδειγμα» ευρωπαίου ηγέτη.

Μια Ευρώπη που, κατά τον Τραμπ, αποτελεί τον «μεγαλύτερο αντίπαλο των ΗΠΑ»! Ενώ θαυμάζει και τον Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας, που προκαλεί συνεχώς προβλήματα στην Ευρώπη, διατηρώντας έτσι ένα κλίμα εσωτερικής σύγκρουσης.

Και αυτός είναι ένας διχασμός που ενισχύεται τώρα ανοιχτά από τον Τραμπ, σε μια στιγμή που ΗΠΑ και Ευρώπη θα έπρεπε ενωμένες να αντιμετωπίσουν τον κοινό κίνδυνο που φέρει την ονομασία Βλαντίμιρ Πούτιν.

Και είναι αυτό που προσπάθησε να κάνει με την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον ο νέος γερμανός πρωθυπουργός, που αντιμετωπίζει άλλωστε και τον άμεσο κίνδυνο από την ακροδεξιά ΑfD, που εμφανίζεται ξανά πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις ενώ είχε έλθει δεύτερο στις εκλογές. Και να δούμε τώρα τι άλλο μας περιμένει.