Συνταξιούχος πλέον τα τελευταία χρόνια κατεβαίνω κάθε φθινόπωρο στα Χανιά για μία-δύο εβδομάδες με αφορμή το μάζεμα της ελιάς και την παραγωγή του λαδιού. Κυρίως βέβαια για την παρέα, όχι ουσιαστική συμμετοχή. Αν και οι γκρίνιες δεν λείπουν, συνήθως είναι μια περίοδος καταλλαγής από τον φρενήρη ρυθμό του καλοκαιριού προς τις πιο ήρεμες προετοιμασίες του χειμώνα.
Συνήθως, αλλά όχι φέτος. Γιατί αυτή τη φορά στις συζητήσεις κυριαρχούσαν τόσο οι πρόσφατοι σκοτωμοί στα Βορίζια όσο και άλλες βαρβαρότητες που είχαν προηγηθεί. Θα νόμιζε κανείς πως από την αρχή της χρονιάς δεν υπήρξε κάτι κακό και επονείδιστο που να μην πλήξει την Κρήτη, να της θολώσει την εικόνα, να ταράξει την κοινωνία και να βλάψει την ψυχή της. Σαν να ενώθηκαν όλα σε έναν διαβολικό κομήτη που έπεσε πάνω της. Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
