Δυόμισι έτη μετά την αλλαγή κυβέρνησης, η ακαδημαϊκή κοινότητα εξακολουθεί να αναμένει αδημόνως τον νέο νόμο για τη λειτουργία των πανεπιστημίων. Στη δημόσια συζήτηση για το περιεχόμενο του νέου θεσμικού πλαισίου, το θέμα που κυριαρχεί, επανερχόμενο διαρκώς στη δημόσια συζήτηση, αφορά τη μορφή και τον τρόπο ανάδειξης της ηγεσίας των πανεπιστημίων (πρυτανική αρχή και συμβούλιο). Το θέμα αυτό είναι όντως σοβαρό, όχι όμως το σημαντικότερο.
Η αξιολόγηση των αναγκαίων τομών στο πανεπιστημιακό τοπίο δεν μπορεί παρά να παρακολουθεί τον εντοπισμό και ιεράρχηση των σοβαρότερων προβλημάτων, αυτών που τείνουν να κρατούν καθηλωμένο το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Και κανείς από τους «παροικούντες» δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στις διαδικασίες επιλογής ακαδημαϊκού προσωπικού: στα περίφημα «εκλεκτορικά» και στον τρόπο με τον οποίο αυτά συγκροτούνται και λειτουργούν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
