Μπροστά στους φρεσκοβαμμένους τοίχους του φημισμένου δημόσιου σχολείου τους (γεμάτους ωστόσο μέχρι πρόσφατα με γκράφιτι που έφερναν στη σχολική τάξη την άγρια ανάσα της κοινωνικής αντίδρασης), οι τρεις έφηβοι κοιτούσαν τα κινητά τους αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον.
Δύο ενήλικοι δίπλα τους, προσπαθούσαν μάταια να τραβήξουν την προσοχή τους στην επερχόμενη ψήφο τους στις εκλογές του Ιουνίου. Για αρκετή ώρα δεν είχαν τύχη. Ενα μήνυμα όμως, που δέχθηκε ξαφνικά ο ένας εξ αυτών στο κινητό του, άλλαξε στιγμιαία την ατζέντα. «Πώς τον έλεγαν εκείνο τον νεαρό Αφροαμερικανό που σκότωσαν οι αστυνομικοί στις ΗΠΑ;» ρώτησε σχεδόν αδιάφορα τον διπλανό του.
Συγχρονισμένες σχεδόν, τρεις νεανικές φωνές απάντησαν ακαριαία (και κάπως δηκτικά): ΤΖΟΡΤΖ ΦΛΟΪΝΤ.
Οι δύο «μεγάλοι» έμειναν άναυδοι. Σκύβοντας βέβαια νοητά από ένστικτο, κάτω από το βάρος των τριών βλεμμάτων που ταξίδεψαν μέσα σε δευτερόλεπτα από την οθόνη του κινητού στο πρόσωπό τους με πραγματική απορία (και ίσως κάποια απέχθεια): Πώς μπορεί να μην ήξεραν κάτι τέτοιο…
Η σκηνή άλλαξε όλο το θεωρητικό υπόβαθρο της κουβέντας. Οι έφηβοι δεν ενδιαφέρονταν παρά ελάχιστα για τα ονόματα ή τις πολιτικές αποχρώσεις των κομμάτων που θα καλούνταν να ψηφίσουν σε λίγες ημέρες. Ηξεραν όμως τα πάντα για τα σοβαρά – και μάλιστα διεθνή – κοινωνικά debates. Συζητούσαν με ορμή για τον ρατσισμό. Μιλούσαν για την ανάγκη στην αποδοχή. Ασφυκτιούσαν από την καταπίεση. Ανησυχούσαν για το περιβάλλον. Με λίγα λόγια ήταν… κανονικοί άνθρωποι. Ωστόσο (και δυστυχώς) χωρίς καμία πίστη στα πολιτικά κόμματα και κατ’ επέκταση στην πολιτική οδό της ψήφου και της δημοκρατίας, πίσω από την οποία αγωνιούσαν να διακρίνουν τη… δημοκρατία.
Στη σημερινή μαθητική εφημερίδα του «Βήματος» οι νέοι πιστεύουν. Πιστεύουν στην ψήφο. Πιστεύουν στους αγώνες για μια δικαιότερη κοινωνία, για μια κοινωνία με το βλέμμα της στους αδύναμους, με την ανάγκη της στη μείωση των ανισοτήτων. Αλλά την ίδια στιγμή και δυσπιστούν. Απέναντι σε θεσμούς που θα ήθελαν δικαιότερους. Απέναντι σε πολιτικές που δεν τους βρίσκουν σύμφωνους. Ομως δεν εγκαταλείπουν. Και σίγουρα συμμετέχουν για να διεκδικήσουν. Ακολουθούν το αξίωμα «ο δρόμος μου έχει μόνο μία κατεύθυνση: να ψάξω να βρω ένα πρόβλημα γύρω μου και μετά να κάνω ό,τι μπορώ ως πολίτης για να το λύσω».
Ετσι, συμμετέχοντας στις εφετινές ευρωεκλογές και προβληματιζόμενοι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φαίνεται ότι μπαίνουν στον «χορό της δημοκρατίας» με έναν clean τρόπο. Χωρίς η σκέψη τους να βαραίνει από τις ειδικές περιστάσεις των βουλευτικών εκλογών στην κάθε χώρα. Η δύναμή τους είναι εκεί έξω και είναι δική τους.
Τους ευχαριστούμε και τους καλωσορίζουμε.
