Εχει συνθέσει μουσική για θέατρο, κινηματογράφο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, χορό όπως και τους Αγώνες της 27ης Ολυμπιάδας το 2000 στο Σίδνεϊ. Εχει συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις δίσκων, θεατρικών παραστάσεων και soundtrack ταινιών όπως «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» και «Ο μελισσοκόμος» (στη διεθνή κυκλοφορία του) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος πολλών συγκροτημάτων όπως Human Touch, DuoFaros, Living Space, The Missing Lynch, Ισκρα, έχει συνεργαστεί με τις περισσότερες ορχήστρες της χώρας και είναι ενεργό μέλος στην τζαζ και δημιουργική σκηνή.
Ο λόγος για τον μουσικό πνευστών και συνθέτη Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος στις 22 Νοεμβρίου θα παρουσιάσει «ζωντανά» στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός τη νέα του δισκογραφική εργασία με τίτλο «Truths Be Told», σε μια μοναδική συναυλία-γιορτή. Θα τον συνοδεύσει εξαμελής μπάντα μουσικών, μαζί με την Underground Youth Orchestra με 28 νέους μουσικούς υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη. Καλεσμένος της βραδιάς ο Θοδωρής Ρέλλος (Mode Plagal) στο σαξόφωνο.
Το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ του κορυφαίου συνθέτη
Ο Ντέιβιντ Λιντς μιλάει στο «Βήμα» με αφορμή το νέο του άλμπουμ αλλά και την επικείμενη συναυλία του. «Στα αγγλικά υπάρχει η έκφραση “truth be told”, που βασικά σημαίνει “εδώ που τα λέμε…”. Ο τίτλος του άλμπουμ μου, “Truths be told”, είναι μια δική μου παραλλαγή αυτής της έκφρασης, όμως ενώ η αρχική φράση έχει ένα πιο αυστηρό ύφος που θέτει προσωπική άποψη, κάνοντάς την πληθυντική παραπέμπει σε αλήθειες που είναι universal, διαρκώς παρούσες, όλων μας, καθολικές και αντικειμενικές. Η μουσική είναι ένα κανάλι μέσα από το οποίο αυτές μπορούν να εκδηλωθούν· μπορεί να μας ενώνει. Αυτό το άλμπουμ και ο τίτλος του αποτελούν έναν τρόπο να μοιραστώ τη δική μου σχέση με αυτές τις αλήθειες».
Στη νέα του εργασία, ο Ντέιβιντ Λιντς σημειώνει ότι «η μουσική είναι αυτή που μιλά. Πιστεύω ότι η μουσική έχει τη δύναμη να αποκαλύπτει απλές και βαθιές έννοιες. Το να είμαστε ταπεινοί, ειλικρινείς, και να έχουμε την πρόθεση να δούμε από την οπτική του άλλου, είναι τρόποι να ξεκλειδώσουμε προς μια αληθινή συνύπαρξη. Δεν είναι κανείς φορέας της αλήθειας αλλά όλοι την έχουμε μέσα μας. Η μουσική, οι μορφές τέχνης, αλλά και η τέχνη της καθημερινής ζωής μπορούν όλες να εμπεριέχουν αποκαλυπτικές και ουσιαστικές στιγμές. Δεν έχει σημασία η κοινωνική θέση, το μορφωτικό επίπεδο, θρησκεία, καταγωγή, ή ο τύπος προσωπικότητας του καθενός. Η αλήθεια παντού κατοικεί και όταν έχουμε την πρόθεση να την καλλιεργήσουμε μέσα μας, ακολουθούμε μια πολύτιμη πορεία ζωής. Ολοι έχουμε βιώσει μικρο-αποκαλυπτικές στιγμές που αντιπροσωπεύουν κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Οσον αφορά τη μουσική αυτού του άλμπουμ, θα έλεγα ότι το καθένα από τα δέκα κομμάτια έχει αλλάξει τη ζωή μου με τον δικό του τρόπο. Κάθε κομμάτι μου έδειξε πράγματα που δεν ξέρω αν θα είχα ανακαλύψει αλλιώς».
Ο Αμερικανός, αλλά ουσιαστικά Ελληνας εδώ και 35 χρόνια, επισημαίνει ότι δεν κρύβει τίποτα σε αυτό το άλμπουμ, θεωρώντας ότι έχει αποκαλύψει «μια γυμνή και ειλικρινή πλευρά του εαυτού μου. Εχω εκθέσει τα συναισθήματά μου με έναν πολύ άμεσο τρόπο. Με τάραζε κάποιες φορές, αλλά αποφάσισα να μην εμποδίσω αυτή τη διαδικασία και απλώς να την αφήσω να ρέει».
Ο εχθρός της μουσικής
Για τον ίδιο, για να είναι η μουσική αληθινή, «πρέπει απλώς να την αφήσεις να υπάρξει. Παρόλο που μπορεί να δουλεύουμε πολλές ώρες και με μεγάλη επιμέλεια για να τη διαμορφώσουμε, είναι σημαντικό να μη χάσουμε τον προσανατολισμό – να βλέπουμε προς τα πού θέλει η ίδια η μουσική να μας οδηγήσει. Επίσης, να μη μας παρασύρει η έννοια του να συμμορφωθούμε ή να ικανοποιήσουμε εξωτερικές απαιτήσεις επάνω στο έργο. Αυτός είναι εχθρός αυτού που πραγματικά ζητά η μουσική από εμάς».
Ως μουσικός και συνθέτης, πιστεύει ότι στο πέρασμα των χρόνων έχει αλλάξει πολύ. «Η πηγή και ο πυρήνας παραμένουν ίδιοι· απλώς έχουν γίνει πιο μεστοί, ελπίζω πιο καθαροί – πιο καθαροί για μένα και για όσους ακούν αυτή τη μουσική. Εχω την εντύπωση ότι κατανοώ περισσότερο το κέντρο μου μέσα από όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έχω επίσης συνειδητοποιήσει πόσο αυτά που δεν γνωρίζω θέλουν μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση για να πιάσουν τόπο μέσα μου. Δεν γίνεται το όλο πιο εύκολο, αλλά μάλλον πιο βιωματικό. Γράφω και παίζω στο παρόν, σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Πάντα ένιωθα ότι δεν υπάρχει κάποιο αντικειμενικό μέτρο που να μας αξιολογεί· όλοι έχουμε τη δική μας πορεία και τον δικό μας ρυθμό. Το αντιλαμβάνομαι αυτό και θέλω να πιστεύω ότι το δέχομαι όλο και περισσότερο».
