Για αιώνες, τα πανιά ήταν η κύρια μορφή πρόωσης για τη ναυτιλία. Το πρώτο προηγμένο μηχανικό μέσο πρόωσης ήταν η ναυτική ατμομηχανή που κινούνταν με κάρβουνο, που εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα το ορυκτό ναυτιλιακό καύσιμο τέθηκε σε γενικότερη χρήση και άρχισε να αντικαθιστά το κάρβουνο ως καύσιμο επιλογής στα ατμόπλοια. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα οι πετρελαιομηχανές σχεδόν κατήργησαν σταδιακά τις θερμικές στροβηλομηχανές. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα νέα πλοία από τη δεκαετία του 1970 έχουν κατασκευαστεί με μηχανές ντίζελ, οι οποίες λειτουργούν με Heavy Fuel Oil (HFO), ένα υπολειμματικό προϊόν που προέρχεται από διεργασίες απόσταξης και πυρόλυσης του πετρελαίου. Για έξι δεκαετίες, χαμηλής ταχύτητας, δίχρονες ναυτικές πετρελαιομηχανές, καύσης HFO κυριαρχούσαν έναντι άλλων συστημάτων ναυτικής πρόωσης, τροφοδοτώντας μια μακρά περίοδο εύρωστης ανάπτυξης στη διεθνή ναυτιλία και διατηρώντας το κόστος της θαλάσσιας μεταφοράς χαμηλό και σταθερό σε πραγματικές όρους για δεκαετίες.
Ποιο είναι όμως το μυστικό αυτής της επιτυχίας; Γιατί έγινε τόσο δημοφιλές αυτό το καύσιμο από τους παγκόσμιους κατασκευαστές μηχανών για πλοία; Μια μελέτη της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών με τίτλο «Survey of Alternative Fuels – Technologies for Shipping» δίνει τις απατήσεις και ταυτόχρονα υπογραμμίζει εμμέσως πλην σαφώς τι απαιτείται ώστε η νέα εποχή των εναλλακτικών καυσίμων να είναι και πάλι μία εποχή ανταγωνιστικών φθηνών και αποτελεσματικών θαλάσσιων μεταφορών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
