Ν Σεβαστάκης

Ενα από τα σταθερά θέματα της δημόσιας συζήτησης σε πολλές χώρες (και στη δική μας) είναι τα κενά ιστορικής γνώσης των συγχρόνων ή των νεοτέρων. Οποιος/α έχει επαφή με την εκπαιδευτική πραγματικότητα συναντά την απίστευτη σύγχυση και τη μεγάλη αδυναμία των μαθητών ή και των φοιτητών να συναισθανθούν γεγονότα, εμπειρίες, πραγματικότητες του παρελθόντος. Ερχεται σε […]

Είναι η άνοδος της λαϊκιστικής ή της «άκρας Δεξιάς» το μεγάλο πολιτικό γεγονός της εποχής μας; Εδώ και κάποια χρόνια ο ισχυρισμός έχει γίνει κοινός τόπος σε ανήσυχους παρατηρητές στην Ευρώπη και φυσικά στις ΗΠΑ. Να, τώρα, η παρουσία του Ορμπαν στο Ευρωκοινοβούλιο και πριν από αυτό οι εκλογές στη Σουηδία έδωσαν καινούργια ώθηση στη […]

Η πολιτική στις συνταγματικές δημοκρατίες, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τη θεωρία αλλά και απ' τις δοκιμασίες της στην πράξη, από τα μεγάλα παραδείγματα και τις ασίγαστες κρίσεις της, φιλοξένησε πάντα την πολωτική αντιπαράθεση

Αν πάμε αρκετά πίσω στον χρόνο, στον καιρό αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση ή στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, μπορούμε όντως να εντοπίσουμε ένα «ηθικό πλεονέκτημα».

H φετινή 24η Ιουλίου σημαδεύτηκε από τον θάνατο πολλών δεκάδων ανθρώπων και μια ανυπολόγιστη καταστροφή στη φύση και σε περιουσίες.

Βαδίζοντας πια στο καλοκαίρι του 2018 έχει κανείς την αίσθηση πως βασικές απορίες της προηγούμενης «μνημονιακής» περιόδου δεν απαντήθηκαν.

Στις καλύτερες παραδόσεις της δυτικής σκέψης η πολιτική πράξη είναι δισυπόστατη: σύγκρουση και συμφωνία, αντιπαλότητα και διάλογος, άρνηση και κατάφαση.

Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την κριτική αμφιβολία από την κακή πίστη.

Στο λεξικό της κρίσης, η κανονικότητα έκανε την εμφάνισή της σε κείμενα και αναλύσεις που αναμετρήθηκαν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον τρόπο που πολιτεύτηκε από τον Ιανουάριο του 2015 και ειδικά στο πρώτο εξάμηνο.

Οταν κάποιος δεν ψηφίζει στο Ευρωκοινοβούλιο για την καταδίκη του καθεστώτος Μαδούρο και των πρακτικών του (ή απέχει επιτηδείως).

Μετά την έξαρση της πολιτικοποίησης, η εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων δείχνει σταθερά μια πορεία εξόδου από την πολιτική προσδοκία

Η έξοδος του Πάσχα στάθηκε πάλι αφορμή για τον σχολιασμό των «ηθών του Ελληνα» και κάποιες συγκρίσεις με παλιότερα χρόνια.

Με αφορμή την επιστολή των 93 καθηγητών της Νομικής για την εγκληματικότητα και τη χρήση ναρκωτικών μέσα και γύρω από τη σχολή, αξίζει να ξανασκεφτούμε μια ολέθρια κληρονομιά.

Πριν από δεκαετίες ήταν η κρίση ή η παρακμή του μαρξιστικού σοσιαλισμού που απασχολούσε μια ορισμένη διεθνή δημόσια συζήτηση. Δεν εννοώ εδώ τη συζήτηση στα στενά ακαδημαϊκά πλαίσια αλλά τη σφαίρα όπου εμπλέκονται δημοσιογράφοι, αναλυτές και μέρος της κοινής γνώμης.

Είναι γνωστό πόσο η μια επικαιρότητα ξεχνά την προηγούμενη και το ένα γεγονός σκεπάζει το προηγούμενο. Ο μίνι ανασχηματισμός και ιδίως η υφυπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη (υπό τον Πάνο Καμμένο) είναι, ας πούμε, το θέμα της συζήτησης το απόγευμα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση για τη σύγχρονη πολιτική η διαφθορά. Ούτε οι σχέσεις με τα επιχειρηματικά συμφέροντα ούτε το ρυθμιστικό θεσμικό πλαίσιο ή η περιλάλητη πολιτική βούληση είναι σαφή και συμπαγή αντικείμενα.

Η ελευθερία ήταν και παραμένει ένα αίνιγμα της σκέψης. Από τη μια, βρίσκουμε την ιδέα μιας ανθρώπινης βούλησης σχεδόν προγραμματισμένης από χίλιους δυο φυσικούς καθορισμούς και εξαρτήσεις, και, από την άλλη, το όνειρο για αποδέσμευση από τη «βία» των αναγκών.

Είναι λοιπόν ανεπίτρεπτος ελιτισμός η κριτική σε ένα πλειοψηφικό, καταπώς φαίνεται, ρεύμα της κοινής γνώμης;

Λέμε συχνά ότι οι αρχές και αξίες της ισότητας και της ελευθερίας απαιτούν έναν βαθμό επιφυλακής από τους πολίτες. Οτι δεν είναι απλώς υπόθεση των θεσμών και των νόμων αλλά πεδίο καθημερινών, πολύπλοκων συνομιλιών και συγκρούσεων ανάμεσα σε άτομα, κοινότητες και δημόσιες εξουσίες.

Μπήκε λοιπόν ο καινούργιος χρόνος με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον βορειοκορεάτη δικτάτορα να ανταλλάσσουν απειλές για το κουμπί των πυρηνικών. «Το δικό μου κουμπί είναι μεγαλύτερο και λειτουργεί μια χαρά» είπε ο Τραμπ σαν έφηβος που κοκορεύεται κάνοντας γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη. Φυσικά, ο καθρέφτης του παιχνιδιού στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο δυστυχής πλανήτης.