Στην τελετή απονομής του Βραβείου Ειρήνης «Νίκος Νικηφορίδης», που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη, ο Χάρης Δούκας τίμησε τη Μάγδα Φύσσα και τη Μαρία Καρυστιανού, αναγνωρίζοντας τον αγώνα τους για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Ο κ. δήμαρχος υπογράμμισε ότι οι δύο μητέρες «μετέτρεψαν την κορυφαία, προσωπική απώλεια σε βαθιά πολιτική στάση», επιμένοντας να διεκδικούν δικαίωση παρά το μεγάλο προσωπικό κόστος. Η Μάγδα Φύσσα για 12 χρόνια και η Μαρία Καρυστιανού για 2,5 χρόνια δεν σιώπησαν. Επαναβεβαιώνουν κάθε μέρα την απόφασή τους να ζητούν Δικαιοσύνη, σημείωσε.

Αναφερόμενος στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την τραγωδία των Τεμπών, επισήμανε πως τα γεγονότα αυτά υπενθυμίζουν ότι η μάχη για τη Δημοκρατία είναι καθημερινή. «Η Χρυσή Αυγή είναι καταδικασμένη ως εγκληματική οργάνωση και το έγκλημα των Τεμπών δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί», τόνισε.

Ο δήμαρχος Αθηναίων εξέφρασε επίσης αλληλεγγύη στον αγώνα του Πάνου Ρούτσι, ο οποίος έχασε τον 22χρονο γιο του στα Τέμπη. «Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του η εκταφή της σορού του παιδιού του. Η Πολιτεία οφείλει να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημά του», ανέφερε, καλώντας την κοινωνία να πει «όχι στην άρνηση, όχι στη σιωπή».

Κλείνοντας, ο δήμαρχος έκανε ειδική μνεία στον Χέλμουτ Σολτζ, ο οποίος στάθηκε στο πλευρό των φιλειρηνιστών και των Ελλήνων στον αγώνα τους για την απόδοση των γερμανικών οφειλών, δίπλα στον Μανώλη Γλέζο.

Ολόκληρη η ομιλία του

Καλησπέρα σας,

Με τιμά η πρόσκλησή σας να είμαι σήμερα εδώ, μαζί σας, σε αυτή την εκδήλωση μνήμης και τιμής.

Τιμής για την Μάγδα Φύσσα και την Μαρία Καρυστιανού, δύο γυναίκες που έγιναν σύμβολο του αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης.

Μνήμης για να θυμόμαστε ότι ο αγώνας για την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη, δίνεται κάθε μέρα, από τον καθένα μας, και ποτέ δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι η μάχη κερδήθηκε.

Μας τον θύμισαν αυτό, με τον πιο τραγικό τρόπο, η δολοφονία του Παύλου από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, και το έγκλημα των Τεμπών που στέρησε την ζωή από την Μάρθη και 56 ακόμη ανθρώπους.

Όλοι μας υποκλινόμαστε στις δύο μητέρες, που επιστρατεύοντας και το τελευταίο ίχνος της δύναμής τους, μετέτρεψαν την κορυφαία, προσωπική απώλεια σε βαθιά, πολιτική στάση.

Σήμερα όλη η Ελλάδα ξέρει, ότι την Μάγδα και την Μαρία δεν τις συνδέει μια οδυνηρή εμπειρία.

Τις συνδέει η απόφασή τους να μη σιωπήσουν, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Την απόφαση αυτή, επαναβεβαιώνουν κάθε μέρα, 12 χρόνια η Μάγδα Φύσσα και 2,5 χρόνια η Μαρία Καρυστιανού.

Με κόστος, μεγάλο κόστος.

Η Μάγδα επί επτά χρόνια μέσα σε μια δικαστική αίθουσα έπρεπε να βλέπει κάθε μέρα τους δολοφόνους του γιου της και να ακούει όσα αδιανόητα ισχυρίζονταν. Και μετά να βλέπει και τις αποφυλακίσεις κάποιων από αυτούς. Και όλοι εμείς να βλέπουμε την Μάγδα στην κεφαλή κάθε πορείας ενάντια στον φασισμό και στους νεοναζιστές, να μας αφυπνίζει φωνάζοντάς μας ότι η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη.

Η Μαρία, παρακολουθεί μήνες τώρα το θέατρο του παραλόγου. Ένα έγκλημα, χωρίς ένοχο, μια επιχείρηση συγκάλυψης υπεύθυνων και ευθυνών της τραγωδίας. Είδαμε την Μαρία στους διαδρόμους των δικαστικών μεγάρων να πολιορκεί – ως μη όφειλε – με στοιχεία την Ελληνική Δικαιοσύνη, την είδαμε στους διαδρόμους των Βρυξελλών να υπερασπίζεται το αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη, αλλά και να ζητεί πρόνοια για να μην υπάρξουν άλλα Τέμπη. Την είδαμε και στις πλατείες, στα μεγάλα συλλαλητήρια, που ξάφνιασαν και ξε-βόλεψαν πολλούς.

Σεβόμαστε και τιμούμε τις δύο γυναίκες, τις δύο μητέρες.

Και τις ευχαριστούμε γιατί κατάφεραν μέσα από την προσωπική οδυνηρή τους περιπέτεια, να δίνουν ηχηρό παρών στον αγώνα για την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη.

Σε μια κοινωνία, που κάποιοι θέλουν να την μετατρέψουν σε «κοινωνία του καναπέ», που θέλουν να εμπεδώσουν ένα αίσθημα παραίτησης, σε μια κοινωνία που την εθίζουν στο αφήγημα ότι η δύναμη του ισχυρού υπερτερεί της ισχύος του δικαίου, η Μαρία Καρυστιανού και η Μάγδα Φύσσα, απέδειξαν την αξία της μάχης.

Η Χρυσή Αυγή είναι καταδικασμένη ως εγκληματική οργάνωση και το έγκλημα των Τεμπών δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον κάτω από το χαλί.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Σήμερα οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Πάνο Ρούτσι, του πατέρα που έχασε τον 22χρονο γιό του στα Τέμπη.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του η εκταφή της σορού του παιδιού του. Η Πολιτεία οφείλει να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημά του.

Και όλοι οφείλουμε να στείλουμε το μήνυμα: «Όχι στην άρνηση. Όχι στη σιωπή».

Κλείνοντας,

Δεν ξεχνώ στην σημερινή εκδήλωση τον Χέλμουτ Σολτζ. Στάθηκε διαχρονικά στο πλευρό των φιλειρηνιστών και όσων μάχονται τον φασισμό. Οι Έλληνες βρήκαν στο πρόσωπό του έναν σημαντικό σύμμαχο στο αίτημά τους για την απόδοση των γερμανικών οφειλών, που με σθένος υπερασπίστηκε στο πλευρό του Μανώλη Γλέζου.

Σας ευχαριστώ.