Μία πελώρια συγκίνηση έχει σκεπάσει την Ελλάδα, λιγότερο τους Eλληνες.
Δεξιός κι αριστερός Τύπος, εκφράζει ομόθυμα την έγνοια του για τους μετανάστες που κακώς χαρακτηρίζουμε «εισβολείς». Καλύτερα ίσως να τους λέμε μουσαφίρηδες.
Από τους «ευάλωτους» («H Καθημερινή») έως τους «απελπισμένους» («H Εφημερίδα των Συντακτών»), τυγχάνουν έτσι της συμπόνιας δεξιών κι αριστερών όλοι οι «κατατρεγμένοι» της Υφηλίου. Φυσικά και το κράτος δικαίου που πάει μαζί πρίμο-σεγόντο και ως συνήθως απειλείται.
Αυτονόητα συμπάσχω κι εγώ, όπως κάθε άνθρωπος που έχει καρδιά.
Απλώς μαζί με την καρδιά έχω και μερικές απορίες.
Κατ’ αρχάς για το κράτος δικαίου.
Δεν ξέρω και θα ήθελα να πληροφορηθώ σε ποιο κράτος δικαίου η μετανάστευση θεωρείται ατομικό δικαίωμα του αλλοδαπού μετανάστη, το οποίο οφείλουμε να ικανοποιήσουμε οι ιθαγενείς είτε μας έλθει με βάρκα, είτε με τα πόδια.
Υστερα θα ήθελα να πληροφορηθώ αν η ελεύθερη κι ανεμπόδιστη διέλευση των συνόρων (χερσαίων και θαλάσσιων) μιας χώρας, καθώς κι η μετοίκηση, διέλευση ή εγκατάσταση σε μια ανεξάρτητη χώρα, αποτελεί κι αυτή ατομικό δικαίωμα κάθε ενδιαφερόμενου αλλοδαπού σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Υποθέτω πως το αρμόδιο δικαστήριο θα μας φωτίσει πριν καταργηθεί το Σύνταγμα.
Φυσικά υπάρχουν οι ακραίες συνθήκες απελπισίας. Οπως διάβασα συντρέχουν κυρίως στο Σουδάν, την Αιθιοπία και την Υποσαχάρια Αφρική όπου οι άνθρωποι σκοτώνονται.
Τι να πεις στους απελπισμένους που τρέχουν να σωθούν;
Απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί η απελπισία τούς οδηγεί μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου τους.
Οταν μπορούν να την αντιμετωπίσουν πολύ πιο κοντά στην Αίγυπτο και τις χώρες της Βορείου Αφρικής που μεσολαβούν γεωγραφικά πριν φτάσουν έως την Κρήτη.
Και γιατί άραγε τα τρία εκατομμύρια απελπισμένων που στοιβάζονται στη Λιβύη πασχίζουν με κάθε μέσο να φτάσουν στο Ηράκλειο και το Ρέθυμνο. Διάβαζαν από μικροί Καζαντζάκη;
Ασε που έχουμε ένα ενδιαφέρον στατιστικό. Το 97% των απελπισμένων είναι άνδρες, πράγμα που σημαίνει ότι οι γυναίκες στο Σουδάν και την Αιθιοπία απελπίζονται λιγότερο. Να το ψάξουμε.
Βέβαια ακούω διάφορους συμπονετικούς που μας καθησυχάζουν ότι οι κατατρεγμένοι δεν θέλουν να μείνουν αναγκαστικά στην Ελλάδα αλλά ψάχνουν να πάνε στην Ευρώπη.
Μας τα έλεγε προ δεκαετίας και η πρωτοπόρος κυρία Τασία – τι να έχει γίνει άραγε αυτή η θεάρα;
Δεν ξέρω αν ισχύει. Αν όμως μπορούμε να το ελπίζουμε, τότε οι συμπονετικοί που το υποστηρίζουν δεν είναι συμπονετικοί αλλά κουτοπόνηροι.
Σου λέει «άσ’ τους να έλθουν και τους στέλνουμε στους αποπάνω».
Μέχρι να μας πάρουν κι αυτοί χαμπάρι στην απελπισία τους!
