Η επέτειος της απόβασης στη Νορμανδία, από την οποία κρίθηκε η έκβαση της Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τιμάται εδώ και δεκαετίες κάτω από το πρίσμα του ιστορικού συμβολισμού.
Η D-Day συμβόλιζε τη νίκη κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός κόσμου, τουλάχιστον στο δυτικό ημισφαίριο, βασικές αξίες του οποίου ήταν η δημοκρατία και η ελευθερία.
Φέτος όμως είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες όπου η επέτειος τιμάται κάτω από το βάρος και τη σκιά μιας απειλής.
Της απειλής νέων αυταρχισμών και μορφών ολοκληρωτισμού που εχθρεύονται τις φιλελεύθερες δημοκρατίες και τις θεμελιώδεις αρχές τους.
Ενενήντα χρόνια μετά, το βασικό σχήμα παραμένει ίδιο και απαράλλακτο μολονότι έχουν αλλάξει οι βασικοί «παίκτες».
Η Γερμανία δεν είναι πια μια ναζιστική μηχανή, αλλά μια δημοκρατική χώρα που ετοιμάζει την άμυνά της.
Η ίδια η Ευρώπη, ενωμένη έπειτα από διαιρέσεις και αιματηρούς πολέμους αιώνων, αντιλαμβάνεται τη σημασία της κοινής άμυνας και συζητά το ενδεχόμενο να επανατοποθετήσει τα οικονομικά της θεμέλια σε εκείνα της «πολεμικής οικονομίας».
Την ίδια ώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε ένα εκλογικό σταυροδρόμι όπου ο ένας δρόμος την διατηρεί στον ρόλο του εγγυητή της ασφάλειας ενώ ο άλλος την οδηγεί στις επικίνδυνες ατραπούς μιας απρόβλεπτης ηγεσίας.
Από την άλλη πλευρά, διαμορφώνεται ένας νέος «άξονας του κακού», στον οποίο πρωτοστατεί η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Ο ίδιος απουσιάζει από τους εορτασμούς της επετείου της απόβασης στη Νορμανδία. Το φάντασμα της απειλής, ωστόσο, πλανάται στις ακτές της.
