Τη διαδικτυακή επίθεση βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της συζύγου του Πρωθυπουργού θα την κρίνουν τα δικαστήρια. Δεν θα μπω λοιπόν στην ουσία της υπόθεσης.
Ξέρω σίγουρα όμως πως δεν είναι υπόθεση πολιτικής, ούτε γνώμης, ούτε έκφρασης, ούτε κριτικής, ούτε ερωτημάτων, ούτε ελευθερίας, ούτε τίποτα ωραίου και ευγενικού.
Είναι απλώς μια προσωπική επίθεση. Τελεία.
Και φυσικά η κατηγορούμενη μαζί με τον φερόμενο ως «πληρεξούσιο δικηγόρο» της δεν χρειάζεται να αναπτύξουν τις ενδιαφέρουσες απόψεις τους περί δικαιοσύνης, κράτους δικαίου, διάκρισης των εξουσιών και άλλων τινών, όπως ίσως φαντάζονται.
Με αυτά μπορούν να ασχοληθούν αργότερα σε κομματική ημερίδα, στο καφενείο της γειτονιάς τους και με την παρέα της αρεσκείας τους.
Στο δικαστήριο θα κληθούν απλώς να τεκμηριώσουν «το σπίτι του Βολταίρου», τα «40 ακίνητα που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους», τις «περίεργες μπίζνες», τις «χαριστικές αναθέσεις», το «πολιτικό παιχνίδι με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι», την «κατάχρηση της θεσμικής θέσης», το «ύποπτο και παράνομο παιχνιδάκι με το Πόθεν Εσχες» (ανάρτηση Ε. Ακρίτα, 1/4).
Και να αποδείξουν πως όσα προσάπτει η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ στη σύζυγο του Πρωθυπουργού είναι ακριβή και αληθή.
Συγκεκριμένα πράγματα. Με ονόματα, ημερομηνίες και διευθύνσεις, παρακαλώ.
Μπορεί να έχει δίκιο η κατηγορούμενη κι όλα αυτά να ισχύουν. Μπορεί να λέει απλώς ψεκασμένες παπάρες. Θα το κρίνει το δικαστήριο.
Το ζητούμενο της υπόθεσης συνεπώς είναι εξαιρετικά απλό αλλά ίσως να υπερβαίνει την ίδια την υπόθεση.
Αφορά τα όρια της αντιπαράθεσης σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Η σύζυγος του Πρωθυπουργού, όπως κάθε πρόσωπο που μετέχει έστω εμμέσως στον κύκλο της εξουσίας, υπόκειται σε εύλογη δημόσια κριτική.
Αλλά επί πραγματικών δεδομένων και εξακριβωμένων περιστατικών.
Διαφορετικά θα γίνουμε μια κοινωνία Πολάκηδων. Οπου ένας δημοσιογραφικός υπόκοσμος ή κάθε ξεματιάστρα με ένα πληκτρολόγιο θα κατηγορούν όποιον δεν γουστάρουν για ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.
Το ερώτημα δηλαδή είναι αν δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι, απλοί πολίτες και δημόσια πρόσωπα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αποδεχόμαστε ή ανεχόμαστε τη μετατροπή της κοινωνίας μας σε ένα γήπεδο ατέλειωτου ξεκατινιάσματος.
Αν θεωρούμε πως οι αναπόδεικτες επιθέσεις απειλούν όχι τόσο τη δημοκρατία μας, όσο τον πολιτισμό μας.
Αν βαφτίζουμε απόψεις τις κατηγορίες και πολιτική τη διαβολή.
Δεν ξέρω αν ο Πρωθυπουργός θα πάει μάρτυρας στη δίκη και δεν με αφορά. Με αφορά όμως ο πολιτικός πολιτισμός μας.
Κι είναι στο χέρι της Δικαιοσύνης να τον προστατεύσει.
