Στην ταραχώδη πολιτική ιστορία αυτής της χώρας έχουν γίνει πολλά. Ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα. Λίγες όμως είναι οι φράσεις που άφησαν το στίγμα τους στην εποχή τους. Και ακόμη λιγότερες είναι εκείνες που ξεπέρασαν τα συμφραζόμενα της περιόδου.
Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτές τις τελευταίες καταλαμβάνει εκείνη που λέει πως «όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι». Η φράση διακρίνεται ασφαλώς για την πολιτική της ευφυΐα. Δημιούργησε όμως και μια πλάνη. Πως μπορεί κανείς να μοιράζει υποσχέσεις δωρεάν και λεφτά ακόμη πιο τσάμπα.
Χρειάστηκε μια χρεοκοπία και ένα πρόγραμμα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας για να παρουσιαστεί ένα οικονομικό πρόγραμμα ως «απολύτως κοστολογημένο».
Ακόμη κι έτσι όμως σημασία έχει ποιος είναι αυτός που μετράει. Και αφού οι υποτιθέμενοι εξπέρ της κοστολόγησης χάνονται συνήθως στο μέτρημα, η πρόταση της ανάθεσης σε ανεξάρτητο φορέα φαίνεται να είναι η δέουσα λύση.
Είναι ο μόνος ο τρόπος για να σταματήσει ένας χορός δισεκατομμυρίων που ταλαιπωρεί τους αριθμούς. Αλλά κυρίως κάνει τους ανθρώπους να δυστυχούν.
