Υπάρχει η δική μας Τουρκία. Η διαρκής απειλή, η αναθεωρητική δύναμη, ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ο νεοοθωμανικός μεγαλοϊδεατισμός που είτε δεν αναγνωρίζει είτε καταπατά το διεθνές δίκαιο. Αλλά υπάρχει και η Τουρκία των άλλων: Μια στρατιωτική δύναμη με γεωπολιτικό βάρος που, αν δεν είναι μαζί σου, είναι πιθανό να είναι εναντίον σου. Με αυτή, τη δεύτερη Τουρκία, υπέγραψαν το μνημόνιο η Σουηδία και η Φινλανδία. Και σε αυτή τη δεύτερη Τουρκία έδωσε την υπόσχεση ο αμερικανός πρόεδρος πως και τα παλιά F-16 θα εκσυγχρονιστούν και οι ενστάσεις του Κογκρέσου θα καμφθούν για να αποκτήσει νέα.
Το ΝΑΤΟ κλείνει συμφωνίες με αυτή τη δεύτερη Τουρκία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αγνοεί τον διεθνή ταραξία που είναι η πρώτη. Αντίθετα, είναι με αυτήν την πρώτη Τουρκία που παζαρεύει. Η υπόσχεση Μπάιντεν, με άλλα λόγια, δεν δόθηκε ακριβώς απλόχερα. Οταν ο έλληνας πρωθυπουργός επισκεπτόταν τον Λευκό Οίκο και μιλούσε στο Κογκρέσο, ο τούρκος πρόεδρος περίμενε ήδη πολύ καιρό στο ακουστικό για να χτυπήσει το τηλέφωνό του και να είναι στην άλλη πλευρά του σύρματος ο αμερικανός ομόλογός του. Το τουρκικό παζάρι είχε μπει στον πάγο. Και αν έλιωσε ο πάγος, δεν έλιωσε για να ζεσταθούν οι σχέσεις. Ελιωσε για να επανεργοποιηθεί το παζάρι. Για να πάρει η Τουρκία, αλλά και να δώσει.
Βρίσκει κανείς κάτι από αυτά που έδωσε στα ψιλά γράμματα μιας τυπικής ανακοίνωσης του Λευκού Οίκου για τη συνάντηση Μπάιντεν – Ερντογάν. Στην ανακοίνωση των μόλις 110 λέξεων χώρεσε μια φράση για τα δικά μας. Οι δύο ηγέτες, επισημαίνεται, «αναφέρθηκαν στη σημασία που έχει η διατήρηση της σταθερότητας στο Αιγαίο». Η φράση αυτή δεν εξηγεί μόνο γιατί ο Ταγίπ Ερντογάν απέφυγε να θίξει το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών στη Σύνοδο. Εξηγεί και γιατί επανήλθε αμέσως μετά. Φανέρωσε πόσο δέσμιος είναι μιας εσωτερικής ατζέντας, κύρια ύλη της οποίας είναι η εθνικιστική πλειοδοσία. Ο Ερντογάν δεν απευθύνθηκε στο διεθνές ακροατήριο. Εκεί έχασε τη φωνή του και δεν τη βρήκε παρά για να απευθυνθεί στην τουρκική αντιπολίτευση. Για να μην υστερήσει σε μια πολιτική σκηνή όπου κατηγορείται σχεδόν για ενδοτισμό.
Είναι αυτό το νεοσουλτανικό on – off που προδιαθέτει για ένα πιο ήσυχο καλοκαίρι, απ’ όσο θα φοβόταν κανείς. Στην κλίμακα της επικινδυνότητας δεν βρισκόμαστε πια στις ασύμμετρα πρωτόγνωρες απειλές. Εχουμε κατεβεί βαθμίδα, έχουμε επιστρέψει στους συνήθεις λεονταρισμούς. Σε δηλώσεις που έχουν τη διάρκεια ισχύος και τον χρόνο ζωής ενός πυροτεχνήματος. Κάνουν, ναι, έναν κάποιο θόρυβο. Αλλά σβήνουν γρήγορα.
Μπορεί λοιπόν η Αγκυρα να φωνάζει αλλά η Αθήνα να αφεθεί εντελώς στη θερινή ραστώνη και απλώς να αλλάζει πλευρό; Δεν είναι από τα λάθη που κάνουν όσοι ξέρουν από θάλασσες. Και σαν όλες τις θάλασσες, μπορεί το Αιγαίο να είναι καμιά φορά ήρεμο, αλλά δεν θα είναι ποτέ ήσυχο. Και σαν όλες οι θάλασσες, θα βρέχει πάντα περισσότερες από μία ακτές.
