Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν ήταν προϊόν υπερβολικής αυτοπεποίθησης ή πολιτικής αφέλειας. Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχθεί κάποτε στον Σταύρο Θεοδωράκη πως το κόμμα του διέθετε έναν στρατό από «τρολ». Ηταν Μάιος του 2012, ο αντιμνημονιακός οίστρος βρισκόταν στα ύψη και το στράτευμα έδωσε με κομματική αυταπάρνηση τη μάχη της προπαγάνδας στο Διαδίκτυο. Μπορεί η νίκη σε εκείνες τις εκλογές να μην ήρθε, έμεινε όμως η σχέση του κόμματος με τα σόσιαλ μίντια. Εμεινε η βεβαιότητα πως η πολιτική είναι στο τέλος υπόθεση των χάσταγκ και οι διέσεις στο Twitter ένα μυστικό υπερόπλο που γκρεμίζει κυβερνήσεις. Λίγο #ΝΔ_παιδεραστές ακόμη, και η δουλειά θα γινόταν.

Αν δεν έγινε η δουλειά, δεν είναι επειδή αυτή η δημοκρατία δεν είναι ψηφιακή. Είναι και ψηφιακή, όπως είναι και τηλεοπτική. Κάνει όμως λάθος κανείς όταν υπερεκτιμά τον επιθετικό προσδιορισμό. Οταν πανηγυρίζει για την υπεροχή του αρχηγού του στις τηλεθεάσεις των τηλεοπτικών του συνεντεύξεων αντιστοιχίζοντας τα νούμερα της τηλεθέασης με τα νούμερα της κάλπης. Αφού με είδαν πιο πολλοί, γιατί να μη με ψηφίσουν και περισσότεροι; Αφού τα χάσταγκ κάνουν θραύση, γιατί να μη μεταβολιστούν σε ψήφο; Αφού δεν χάνουμε στα τηλεοπτικά στούντιο και στις διαδικτυακές πλατφόρμες, γιατί να μην κερδίσουμε πίσω από τα παραβάν;

Δεν είναι μόνο ότι το λογικό άλμα στην αριθμητική συγκρούστηκε με την πραγματικότητα των εκλογών. Είναι και πως τα στούντιο και τα χάσταγκ έχουν απορροφήσει τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να διαμορφώνουν την ατζέντα του. Ακόμη χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ «ψαρεύει» θέματα από τα σόσιαλ μίντια, εκεί όπου υποτίθεται πως «γίνεται χαμός» πότε για μια τηλεπερσόνα και άλλοτε για μια αναμνηστική πλάκα, αλλά η τηλεόραση και τα υπόλοιπα παραδοσιακά μέσα επιμένουν να μη «σηκώνουν» τα θέματα στα ύψη. Τα χάσταγκ δεν γίνονται πρωτοσέλιδα – μάλλον επειδή τα παραδοσιακά μέσα δεν υπόκεινται στους κανόνες της ανωνυμογραφίας του Διαδικτύου.

Τι μένει; Μια ανεδαφική ταύτιση του κόσμου των σόσιαλ μίντια με το σύνολο της κοινωνίας και μια γκρίνια για τα παραδοσιακά μέσα από ένα κόμμα με έξεις αρχισυντάκτη. Το λάθος από αυτή την άποψη είναι διπλό. Στο σκάνδαλο που δεν είναι ακριβώς σκάνδαλο αλλά χάσταγκ και στην εκλογική επιρροή που δεν είναι ακριβώς εκλογική επιρροή αλλά φωτογένεια έρχεται να προστεθεί η εύκολη ρητορική των «ελεγχόμενων ΜΜΕ». Είναι μια ρητορική που δεν οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο σε μια Προανακριτική. Τον οδήγησε και σε μια δημοσκοπική καθήλωση, σχεδόν συστημική, από την οποία δεν φαίνεται να μπορούν να τον βγάλουν ούτε ο στρατός των τρολ που παρουσίασε τότε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε η φθορά της κυβέρνησης που διέγνωσε σήμερα.