Το πρακτορείο Reuters «ανοικοδομεί» την παρουσία του σε 17 χώρες της Ασίας αυξάνοντας τον αριθμό των ανταποκριτών του, δημιουργώντας και επανδρώνοντας με εδικούς «ασιατολόγους» γραφεία και εκσυγχρονίζοντας το επικοινωνιακό σύστημά του με την τελευταία λέξη της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, μη υπολογίζοντας σε εποχή κρίσης το κόστος που θα ξεπεράσει τα 110 εκατ. δολάρια. Είχαν προηγηθεί οι «New York Times» που, ύστερα από εκατό περίπου χρόνια, έκλεισαν το κεντρικό ευρωπαϊκό γραφείο τους στο Παρίσι για λόγους οικονομίας, αλλά την ίδια ώρα ενισχύουν με προσωπικό και στελέχη από τη νέα Υόρκη το καλά στελεχωμένο δίκτυό τους στην Απω Ανατολή και ιδρύουν πέντε νέα γραφεία.
Δεν χρειάζεται, ασφαλώς, πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς ότι η Ασία, και ειδικότερα ο χώρος της Κίνας και της Ιαπωνίας, ο οποίος βρέχεται από τον Ινδικό και τον Ειρηνικό ωκεανό, θα είναι η περιοχή των σημαντικών γεωπολιτικών εξελίξεων στο κοντινό μέλλον. Αλλωστε οι «Financial Times» έκαναν πρόσφατα τη… νεκρολογία της Ευρώπης και διέγραψαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον τίτλο της «παγκόσμιας εποπτεύουσας δύναμης», στον οποίο αυτοανακηρύχθηκαν από τη δεκαετία του ’80, ευθύς με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο μεταψυχροπολεμικός Made in USA κόσμος που είχαν μεθοδικά προετοιμάσει η Γουόλ Στριτ, το Πεντάγωνο και ο Λευκός Οίκος, θα στηριζόταν στις «σταθερές δυτικές αρχές». Την Πρωτοχρονιά του 1982 η διεύθυνση της «Wall Street Journal» οραματιζόταν μιαν Αμερική που θα επόπτευε την παγκόσμια ειρήνη και θα προωθούσε τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Η Ευρώπη θα προχωρούσε στην ολοκλήρωση της ενοποίησής της, η καταρρέουσα Ρωσία θα περνούσε στην κηδεμονία της «υπό (δυτικό) έλεγχο» Κίνας και οι αναπτυσσόμενες χώρες της ΝΑ Ασίας και η Ινδονησία θα υιοθετούσαν το δυτικό σύστημα διακυβέρνησης. Οι προσδοκίες εξανεμίστηκαν πριν περάσουν καν 70 χρόνια.
Το (υπερσυντηρητικό) think tank «Ανοικτοί Ορίζοντες» [Open Horizons] του Λος Αντζελες μοιρολογούσε πρόσφατα τις (αμερικανικές) αυταπάτες του παρελθόντος για «έναν κόσμο στο μοντέλο της Αμερικής». Διαπιστώνει ότι σήμερα η Ευρώπη αντιμετωπίζει προβλήματα τα οποία προαγγέλλουν ακόμη και διάλυση της ευρωζώνης, κάτι που θα εκμηδενίσει την όποια πολιτική βαρύτητα είχε κάποτε, ενώ η Ρωσία κάθε άλλο παρά διαλυμένη δείχνει, καθώς μάλιστα, παρά τις οικονομικές κυρώσεις, επανεξοπλίζεται στη βάση της νέας διαστημο-ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Οσο για την Κίνα, αυτή «αναπτύχθηκε πολύ νωρίτερα από ό,τι αναμενόταν (…) και δεν δείχνει ενδιαφέρον να ακολουθήσει τα μέτρα και τους κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς που σχεδίαζε η Ουάσιγκτον» σχολιάζει ο ανώνυμος αναλυτής του think tank.
Πώς απαντά η Αμερική; Κάπως άγαρμπα ο Φίλιπ Στίβενς γράφει στους «Financial Times» ότι μάλλον δεν έχει δυνατότητες να αντιδράσει ουσιαστικά. Δυστυχώς, γράφει, η Δύση, ειδικότερα οι ΗΠΑ, δεν έχουν αντιληφθεί ότι «οι δυτικοί διεθνείς θεσμοί και οι πολυδιάστατοι κανόνες που σταδιακά επέβαλλαν (στον κόσμο) έχουν ξεφτίσει». Ο/η πρόεδρος που θα διαδεχθεί μετά από δύο μήνες τον Μπαράκ Ομπάμα κατ’ ανάγκην θα ασχοληθεί πρωτίστως με τα εσωτερικά προβλήματα τα οποία έχουν πάρει διαστάσεις.

«Οταν το ποσοστό του δημοσίου χρέους για κάθε φορολογούμενο Αμερικανό είναι 163.000 δολάρια (το δημόσιο χρέος έφθασε τα 19,5 τρισ. δολάρια και με τον νέο προϋπολογισμό θα ξεπεράσει τα 20 τρισ. δολάρια). Οταν το θετικό, ειρηνικό κοινωνικά σύμπλεγμα που οικοδομήθηκε βήμα-βήμα στα χρόνια των προέδρων Μπους, Κλίντον και Ομπάμα μόλις συγκρατείται, όταν θεσμικοί κολοσσοί όπως η CIA και το FBI αλληλοϋποβλέπονται και αλληλοΰπονομεύονται, είναι πάρα πολύ δύσκολο στο πολιτικό κατεστημένο να ασχοληθεί σοβαρά με τη διαμόρφωση μιας νέας μορφής Pax Americana» ομολογεί ο Γουίλιαμ Ενγκνταλ του ινστιτούτου Global Research
Και το Κογκρέσο, στο οποίο πιστεύεται ότι πάλι θα πλειοψηφούν οι Ρεπουμπλικανοί, ακόμη και αν εκλεγεί πρόεδρος η Δημοκρατική Χίλαρι Κλίντον, προσχεδίασε ήδη και ανήγγειλε τον προγραμματισμό του για τη δίχρονη νέα θητεία του, στέλνοντας τα διεθνή προβλήματα που ενδιαφέρουν την Αμερική, περιλαμβανομένης της Συρίας και της όξυνσης των σχέσεων με τη Ρωσία, στην 4η θέση της ιεράρχησης των «εθνικών προβλημάτων» που θα το απασχολήσουν.

Διεθνείς σχέσεις
Ο Ευρωασιατικός Αιώνας και η Αθήνα
Φυσικά, η σταδιακή υποχώρηση της Αμερικής από την κεντρική θέση στον χώρο του παγκοσμίου γίγνεσθαι δεν σημαίνει ότι η θέση θα μείνει κενή. Η Γουόλ Στριτ «διακρίνει πλέον πολύ καθαρά (…) Ασία, μάλλον Κίνα» γράφει ο αμερικανός αναλυτής Γουίλιαμ Ενγκνταλ, σημειώνοντας ότι έναν Ευρωασιατικό Αιώνα προαναγγέλλει η Κίνα, δίνοντας στον εαυτό της «θέση ηγεσίας αλλά όχι κηδεμονίας», όπως διακηρύσσει το τελικό κείμενο του «Φόρουμ για την ασφάλεια» που έγινε στο Χσινγκσάν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Θέμα του ήταν η αναζήτηση ενός «νέου μοντέλου διεθνών σχέσεων». Παρούσα όλη σχεδόν η πολιτική κινεζική ηγεσία, η οποία δεν μάσησε τα λόγια της. Ο Ευρωασιατικός Αιώνας καλύπτει έναν τεράστιο χώρο: από την Κίνα, μέσω Κεντρικής Ασίας, Ρωσίας και Ιράν, καταλήγει στην Τουρκία. Στηρίζεται σε ένα μεγάλης στρατηγικής σημασίας σχέδιο σιδηροδρομικής, ναυτιλιακής και ενεργειακής οικονομίας. δίνοντας ελευθερία κινήσεων στην πολιτική εξουσία των χωρών της περιοχής που καλύπτει, «μεταμορφώνει τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη». Προϊόν του μεγαλύτερου στην Ιστορία πρότζεκτ οικοδόμησης, του περιβόητου σχεδίου «Μια Ζώνη, ένας Δρόμος», δεν έχει πρόβλημα χρηματοδότησης, βεβαιώνει το Πεκίνο. Είναι ενδιαφέρον ότι το τμήμα του που αφορά την αναβάθμιση στις θαλάσσιες μεταφορές σημειώνει ότι η κατάληξη του θαλασσίου δρόμου σε αυτό το κινεζικό σχέδιο είναι η Αθήνα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ