Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη της κυβερνητικής παράταξης και ορισμένων οπαδών της υπάρχει κάτι στην Ελλάδα που ονομάζεται «παλαιό πολιτικό σύστημα».
Το είπε ο Πρωθυπουργός στην τηλεόραση. Το επιβεβαίωσαν «κύκλοι του Μαξίμου» απαντώντας στον Μεϊμαράκη. Το χειροκρότησε ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού που ως πρώην δημοσιογράφος όλο και κάτι περισσότερο θα ξέρει.
Υπενθυμίζω ότι ο πρώτος που διατύπωσε ανάλογο δόγμα στη δημόσια ζωή ήταν ο Στράτος Διονυσίου όταν είχε τραγουδήσει το αξεπέραστο:
«Πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή / από μια αγάπη που δεν ζει…»
Εξ όσων γνωρίζω, η επινόηση ενός «παλαιού πολιτικού συστήματος» είναι αυθεντικά ελληνική πατέντα. Σε καμία άλλη κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει εντοπιστεί κάτι τέτοιο και κανείς ευρωπαίος πολιτικός δεν έχει σκεφτεί να κατηγορήσει τους αντιπάλους του ως συνολικά «παλαιούς».
Για πολλούς λόγους.
Πρώτον, επειδή η παλαιότητα δεν είναι μετρήσιμη και αν γίνει μετρήσιμη δεν είναι αντικειμενική.
Χρονολογικά, ας πούμε, ο Τσίπρας είναι ο παλαιότερος πολιτικός αρχηγός όλων –μηδέ του Μεϊμαράκη εξαιρουμένου… Ενώ ο Κασιδιάρης είναι και ηλικιακά νεότερος του Τσίπρα. Σημαίνει κάτι αυτό;
Από πουθενά δεν προκύπτει άλλωστε ότι ο Θεοδωράκης ή η Φώφη είναι «παλαιότεροι» πολιτικά από τον Φλαμπουράρη, τον Βούτση ή τον Μπαλτά –ασχέτως αν ο Θεοδωράκης συμπράττει και αυτός στον χαζοχαρούμενο διαχωρισμό «παλαιών/καινούργιων».
Δεύτερον, επειδή στην πολιτική η φθορά του «παλαιού» δεν έχει πραγματική υπόσταση.
Ο πλέον φθαρμένος και απαξιωμένος βρετανός πολιτικός ανέλαβε πρωθυπουργός στα 66 του και κέρδισε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον έλεγαν Γουίνστον Τσόρτσιλ.
Ενώ όταν έπεσε η χούντα, από το Παρίσι γύρισε ο παλαιός Κωνσταντίνος Καραμανλής στα 67 του. Δεν φέραμε τους Ντουράν-Ντουράν!
Τρίτον, επειδή η πολιτική είναι κυρίως μια υπόθεση ιδεών και αντιλήψεων.
Αλλά στο επίπεδο των ιδεών και των αντιλήψεων δεν υπάρχει τίποτε πιο παρωχημένο και πιο αναχρονιστικό από μια Αριστερά που πιστεύει στον κρατισμό, στον ισοπεδωτισμό, στον λαϊκισμό και στην κοινωνική μνησικακία. Αυτά έχουν τελειώσει δεκαετίες τώρα.
Κατόπιν αυτών δεν ξέρω πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα του «παλιού πολιτικού συστήματος» αλλά μάλλον θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν οι κουβαλητές της.
Διότι όταν εμφανιστεί ο παλιατζής, που λέει κι ο Στράτος, ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα πάρει μαζί του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
