Η κυβέρνηση βιάζεται. Φάνηκε στη σπουδή για την ολοκλήρωση της συμφωνίας για το Μνημόνιο της Αριστεράς. Αποτυπώθηκε στην επιστολή του Πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, προς την Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου με την οποία ζητά να έχουν τελειώσει όλα, μέχρι το βράδυ της Πέμπτης.
Ο λόγος αυτής της βιασύνης, σύμφωνα με τα όσα μεταδίδει η κυβέρνηση, οφείλεται στην κρισιμότητα των στιγμών, στην ανάγκη να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας. Υπάρχει και άλλη ανάγνωση. Φάνηκε στην επιχείρηση να χρυσωθεί το νέο Μνημόνιο, με δύο άτυπες ενημερώσεις μέσα σε μια μέρα, με διατυπώσεις που παραπέμπουν σε προεκλογική περίοδο. Σύμφωνα με την ανάγνωση αυτή, ο κυβερνητικός σχεδιασμός προβλέπει εκλογές το συντομότερο δυνατό, μέσα στον Σεπτέμβριο.
Η διαπίστωση ότι ο Πρωθυπουργός, παρά την κάμψη της δημοτικότητας του, που άγγιξε το 80% το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης της χώρας, παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού δεν χωρά σοβαρό αντίλογο. Επιδέχεται όμως μιας σοβαρής υποσημείωσης. Ο κ. Τσίπρας έχει αντίπαλο. Δεν είναι κάποιος από τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Είναι ο χρόνος.
Χρειάστηκαν έξι μήνες για να καταρρεύσει ολόκληρο το προεκλογικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η σημαία της θριαμβευτικής πορείας προς την εξουσία, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που θα εφαρμοζόταν ανεξαρτήτως της πορείας των διαπραγματεύσεων, τοποθετήθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η λιτότητα δεν τερματίστηκε αλλά θα συνεχιστεί. Η ελπίδα δεν φάνηκε. Η αξιοπρέπεια δοκιμάστηκε στις ουρές των συνταξιούχων για τα 60 ευρώ. Η ανάπτυξη, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του κ. Σταθάκη, θα πρέπει να περιμένει το δεύτερο εξάμηνο του 2016.
Την ίδια ώρα, η διαχείριση θεμάτων της καθημερινότητας, οδήγησαν σε ναυάγιο όπως αυτό του μεταναστευτικού. Η αδράνεια, η αδυναμία εφαρμογής αποφάσεων που η ίδια η κυβέρνηση πήρε σε συνδυασμό με τις ιδεοληψίες που εξακολουθούν να χαράσσουν πολιτικές, μετέτρεψαν τα νησιά του Αιγαίου σε πεδία μαχών, που τροφοδοτούν με αρνητικές εικόνες τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ.
Η δυσαρέσκεια που υπάρχει για την κυβέρνηση, δεν έχει αγγίξει απειλητικά τον Αλέξη Τσίπρα. Η ασπίδα του για όλα φταίνε οι άλλοι (ο Λαφαζάνης, η Ζωή, οι Γερμανοί, το παλιό πολιτικό σύστημα) λειτουργεί προς το παρόν αποτελεσματικά. Αλλά αυτό δεν μειώνει την σημασία, το αντίθετο μάλιστα, της ανάγκης να μηδενιστεί το κοντέρ. Να υπάρξει μια νέα αρχή. Με ένα νέο κόμμα, με μια νέα ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση, με ένα ηγέτη που στην πορεία έμαθε.
Ο σχεδιασμός αυτός, μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνο με μια «γρηγοράδα». Ανάλογη του δημοψηφίσματος. Να μην καταλάβει ο κόσμος τι ακριβώς διακυβεύεται. Να αποτελέσει κριτήριο της ψήφου το θυμικό και επιχείρημα της προεκλογικής περιόδου τα πιασάρικα συνθήματα. ¨Όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν όσο ο κ. Τσίπρας αντέχει. Αν είναι δυνατόν πριν την αποστολή των σημειωμάτων για τον ΕΝΦΙΑ που θα δείξουν ότι ούτε ο λογαριασμός της κρίσης ούτε οι αποδέκτες του άλλαξαν.
