Τον χειμώνα του 1964 το Ελληνικό Δημόσιο εξέδωσε ομολογιακό δάνειο, το οποίο και διέθεσε στο κοινό. Δημόσιο και τράπεζες πολυβολούσαν επί ημέρες την κοινή γνώμη με διαφημίσεις του δανείου. Υποτίθεται ότι η αγορά και κατοχή ομολόγων του Δημοσίου εξασφάλιζε περιουσίες και έδινε σταθερό εισόδημα στους αποταμιευτές.
Δυστυχώς, οι Ελληνες απέκτησαν προσφάτως πικρή πείρα των κρατικών ομολόγων. Και όσοι δεν ήξεραν έμαθαν. Εμαθαν κυρίως πώς κυβερνάται αυτός ο τόπος.
Τα κρατικά ομόλογα το Δημόσιο τα διαφήμιζε εντόνως. Μη υπαρχούσης τότε τηλεοράσεως, το μέγιστο μέρος της διαφημιστικής δαπάνης το έπαιρναν οι εφημερίδες. Σε μία εποχή που η Ελλάδα έβγαινε από τα όρια της φτώχειας, η δημόσια ζωή είχε πολλές ομοιότητες με τη σημερινή.
Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος είχε και την ευθύνη για τη διανομή της διαφημιστικής δαπάνης στα διάφορα ΜΜΕ. (Διαφημιστικές εταιρείες, Τύπος και διάφοροι προφανώς ημέτεροι…)
Είχε αρχίσει η διανομή των διαφημίσεων όταν κατέφθασε στο υπουργείο Οικονομικών ο Δ. Μαρούδας, σύμβουλος Τύπου του υπουργού αναπληρωτή Συντονισμού Α. Παπανδρέου.
«Ο υπουργός μου», είπε, «θέλει έναν κατάλογο διανομής των κονδυλίων».
«Δεν υπάρχει κατάλογος» είπε ψυχρά στον Μαρούδα ο Μητσοτάκης.
Δύο ώρες αργότερα, ο Μητσοτάκης έλαβε τηλεφώνημα από το Καστρί. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ζητούσε τηλεφωνικώς τον κατάλογο των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Οικονομικών.
«Δώστε μου έναν κατάλογο, σε ποιους θέλετε να δώσετε εσείς… Εγώ…», πρόσθεσε ο Μητσοτάκης, «ονόματα δεν δίνω».
Τέτοιες μικρές ιστορίες είναι χρήσιμο να τις θυμόμαστε, ιδίως όταν πρόκειται για διαγωνισμούς και συμβάσεις δημοσίου συμφέροντος.
Αλλωστε η λύση υπάρχει: να αντιγράψουμε τους κουτόφραγκους πριν από το επόμενο τελεσίγραφο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
