Οι φωνές των Αλλων

Ενας νέος και γνωστός καλλιτέχνης δέχθηκε πρόσφατα μια γενικευμένη επίθεση για κάποιες απόψεις που είχε δημοσίως εκφράσει.

Διηγιόταν ότι ένα βράδυ βρέθηκε σε ένα μπαράκι. Ορθιος, ακούμπησε το ποτήρι του στη γωνία ενός τραπεζιού.

Εντός δευτερολέπτων έτρεξε καταπάνω του μια γκαρσόνα:

–Σας παρακαλώ. Η παρέα που κάθεται στο τραπέζι ζητάει να πάρετε αμέσως το ποτήρι σας. Διαφωνεί ριζικά με τις απόψεις σας!..

Σε καμία φυσιολογική χώρα δεν θα αποτελούσε αξιοπρόσεκτο γεγονός αν μερικές χιλιάδες πολίτες διαδήλωναν με το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη».

Σε καμία κανονική δημοκρατία δεν θα συζητούσαν σοβαρά αν μερικές χιλιάδες πολίτες νομιμοποιούνται να κινητοποιηθούν υπέρ του ευρώ, της δραχμής ή του δολαρίου.

Σε καμία σύγχρονη κοινωνία το δικαίωμα ή το δίκιο του διαδηλωτή δεν προσδιορίζεται από το εισόδημα, το ντύσιμο ή την κοινωνική του τάξη –είτε είναι δικηγόρος με κοστούμι είτε απολυμένη καθαρίστρια με κόκκινα γάντια…

Ισως επειδή σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει το φαινόμενο μιας ιδεολογικής μισαλλοδοξίας και μιας κοινωνικής μνησικακίας που εκδηλώνονται με τόση εμπάθεια και επιθετικότητα εναντίον όσων μιλούν, φρονούν, ντύνονται ή ζουν διαφορετικά.

Διότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα βαθύ κοινωνικό και ιδεολογικό ρεύμα δυσανεξίας που πρωτίστως απεχθάνεται και μισεί τις «φωνές των Αλλων».

Αυτή τη φορά ο τυφλός φανατισμός στράφηκε κατά των πολυάριθμων διαδηλωτών τού «Μένουμε Ελλάδα».

Ισως επειδή ήταν όντως πολυάριθμοι. Ισως επειδή δεν συμπεριλαμβάνονται (αν και ποιος μπορεί να το πει με βεβαιότητα;) στους τακτικούς θαμώνες διαδηλώσεων, διαμαρτυριών και καταλήψεων. Ισως επειδή δεν μετέχουν σε μια «αριστερή ορθότητα» που διεκδικεί να ανακηρυχθεί εθνικό μέτρο.

Ισως επειδή είναι αυτοί που είναι και όχι κάποιοι άλλοι.

Πρώτα τα κομματικά και κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, από την «Αυγή» ως το Left.gr. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον κοινοβουλευτικό τους εκπρόσωπο και τον Παπαδημούλη που κατέθεσε… ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Οι κομματικές οργανώσεις –«για κιτς αντάρτες του χαβιαριού» μιλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας. Οι συνεργαζόμενοι δημοσιογράφοι (;) που έγραφαν για «λαό του Σόιμπλε», για «καραβλαχάρες, αμόρφωτες, αστοιχείωτες», για «κουνάβια, μισάνθρωπους, χολεριασμένους», για «κομιλφό της τάχα μου ευγένειας». Και σίγουρα μου διαφεύγουν πολλά.

Μια προσωπική εμπάθεια. Ενα ακατάσχετο και αποκρουστικό υβρεολόγιο που αδικεί ακόμη και την κριτική στο αίτημα των διαδηλωτών.

Και το οποίο, γλοιώδες και βρωμερό, στρέφεται εναντίον κάθε φωνής διαφορετικής από εκείνες που θέλουν να ακούνε. Εναντίον του Χατζόπουλου, του Αρκά, του Πορτοκάλογλου. Εναντίον δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης. Εναντίον κάθε διαφορετικής άποψης και πολιτικού αντιπάλου.

«Εγχώρια πέμπτη φάλαγγα» ονομάζει τη δημοκρατική αντιπολίτευση η Iskra.gr επειδή συμβαίνει να μη συμφωνεί με την κυβέρνηση. «Ακροδεξιά οικογένεια» είναι οι Βαρβιτσιώτηδες κατά τον βουλευτή Μανιό. Για «τρόικα εσωτερικού» μιλούν οι υπουργοί σε κάθε ευκαιρία –τώρα προστέθηκαν και τα… Ιουλιανά!..

Ακόμη και ο Πρωθυπουργός κατήγγειλε τους συνομιλητές του ότι «εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα» απλώς επειδή του είπαν ότι η φοροεπιδρομή δεν αποτελεί μεταρρύθμιση.

Μόνο που το εύρος, η ποιότητα και η υγεία μιας δημοκρατίας δεν κρίνονται από την εμπάθεια εκείνων που την κυβερνούν αλλά από τις «φωνές των Αλλων».

Οι οποίες έχουν το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα και την αυτονόητη νομιμοποίηση να ακούγονται όσο πιο δυνατά γίνεται. Ο,τι κι αν λένε ή δεν λένε. Σε όποιον κι αν αρέσουν ή δεν αρέσουν.

Αρκεί βεβαίως να το συνειδητοποιήσει και η Αριστερά. Η οποία σε θέματα ελευθερίας και δημοκρατίας έχει σαφώς αμφιλεγόμενο παρελθόν.

Να θυμίσω ότι μία από τις πρώτες πράξεις του νεοσύστατου σοβιετικού καθεστώτος ήταν να χαρακτηρίσει συλλήβδην τους αντιπάλους του «πρώην ανθρώπους».

Να τους στερήσει, δηλαδή, όχι μόνο την ελευθερία, το φρόνημα ή τη ζωή αλλά την ίδια την ιδιότητα του ανθρώπου!